دختری که دوست دارد پیانیست شود +عکس

به گزارش جام جم آنلاین از ایسنا، مدت زیادی از ماجرای روح‌خراش «کودکان ماهشهری» نگذشته بود که یک خبر دردناک دیگر از آزار رسانی یک پدر به دختری با معلولیت جسمی در کرج خراش‌های روحی جامعه خسته این روزهای ما را عمیق‌تر کرد.

فیلمی که از این واقعه در فضای مجازی دست به دست می‌شد مردی را نشان می‌داد که با قمه به جان فرزند کم توانش افتاده و با وارد کردن ضربه به سر دختر بی دفاع از او می‌خواست که به مادرش بگوید به خانه بازگردد.

پدر حتی به این حد از بی رحمی هم کفایت نمی‌کند و طنابی را دور گردن دختر خود حلقه می‌زند بعد هم فیلم این شکنجه‌ها را برای مادر نگار می‌فرستد تا او را برای بازگشت به خانه مجاب کند.

مادر نگار با مشاهده فیلم، موضوع را به پلیس اطلاع می‌دهد، پدر بازداشت و نگار به بیمارستان منتقل و چند بار جراحی می‌شود تا صدمات وارده از سوی پدر رفع گردد.

حال نگار خوب است، روی تخت بیمارستان دراز کشیده و لبخند از لبش گم نمی‌شود، می‌گوید «کلاس هشتم هستم، درسم خوب است، دوست دارم پیانیست شوم»

پدر نگار هم جلوی وجدان عمومی حاضر می‌شود و می‌گوید«اول خدا من را ببخشد و بعد هم نگار!»

پدر نگار یک آدم معمولی است، نه شاخ دارد و نه به غول یا هیولایی شبیه است، یک آدم معمولی است مثل همه ما مثل همه آدم‌هایی که هر روز می‌بینیم، یک آدم معمولی که در توجیه این حرکت سراسر ظلم و تاریک می‌گوید «آن لحظه در حال خودم نبودم!»

یعنی می‌خواهم بگویم که اشتباه است فکر کنیم یک «کودک آزار» حتما به غول یا دیوی شبیه است و انگشت نماست، نه! هر آدمی ممکن است در شرایطی خاص دست به چنین حرکتی بزند پس با دلسوزی و ناراحتی و اشک ریختن نمی‌توان از نگار و نگارها حمایت کرد.

یک حمایت ساختاری تحت لوای قانونی جامع، شامل و کامل نیاز است چیزی که این روزها به «لایحه حمایت از حقوق کودکان و نوجوانان» مشهور شده است.

لایحه‌ای که 9 سال است در پیچ و خم‌های هزارتو مانندی گرفتار شده و شاید همین روزها راه خروج را بیابد تا از کودکان این سرزمین حمایت بهتری شود، اعمال مخاطره‌آمیز والدین یا سرپرستان کودک پیش‌بینی شود و ساز و کاری برای مداخله فوری به منظور پیشگیری از افزایش آسیب وارده ترتیب داده شود.

حال خوشبختانه کمیسیون حقوقی و قضایی این لایحه را بررسی و جهت تصویب به صحن علنی مجلس ارسال کرده است.