سماور قل‌قل‌زن عزیزخانم

مسلما بچه‌های دیروز یا همان بزرگسالان امروز با این تعاریف به یاد مجموعه با نمک «در خانه» می‌افتند که در دهه 60 یک بار در هفته روانه آنتن می‌شد و نه‌تنها بچه‌ها را سرگرم می‌کرد، بلکه بزرگ‌ترها هم پا به پای بچه‌ها برای تماشای این مجموعه جلوی گیرنده‌های خود می‌نشستند. یکی از حسن‌های این اثر، نزدیکی جنس زندگی عزیز خانم، مستاجر (خانواده جواد) و آقای همسایه با زندگی مردم بود.

می‌توان در یک جمله گفت این سریال از جنس مردم بود و رنگ و لعاب شیطنت بچه‌های سریال، شبیه شیطنت بچه‌های دهه 60 بود که با وجود امکانات کم و نداشتن اسباب‌بازی‌های آنچنانی، ذهن کنجکاوی داشتند و علاقه‌مند بودند هر چیزی را تجربه کنند. در واقع بیژن بیرنگ و مسعود رسام با شناخت درست از مخاطب تلاش کرده بودند یک مجموعه گرم و صمیمی را برای پخش تولید کنند که اتفاقا با اقبال مخاطبان هم روبه‌رو شد.

یکی از کاراکترهای بانمک و جذاب این مجموعه که در کنار شیطنت‌های سه پسر بچه قصه، رنگ و لعاب بامزه‌ای به قصه داده بود و به نوعی جزو شخصیت‌های اصلی محسوب می‌شد، فندق بود. فندق یک طوطی سخنگو بود که با حرف زدنش اعضای خانواده را سرگرم می‌کرد .

از دیگر حسن‌های این مجموعه، تیتراژ سریال بود که در آن سال‌ها خاص و منحصر به فرد بود. تیتراژ با انیمیشن عزیز خانم شروع می‌شد که رو به روی او یک سماور قرار داشت که قل‌قل می‌کرد و بعد خانواده جواد و مرتضی وارد خانه‌اش می‌شدند. از سوی دیگر آقای همسایه (اکبر عبدی) که در طول سریال مرتب از دیوار بالا می‌آمد و با بچه‌ها دعوا می‌کرد که آرام‌تر بازی کنند و در ادامه بخشی از شیطنت بچه‌ها در قالب انیمیشن به تصویر کشیده می‌شد. تیتراژ این سریال در آن سال‌ها که معمولا ساده و بدون فکر برای آثار نمایشی ساخته می‌شد، بکر بود. در مجموع گروه سازنده مفهوم زندگی را به بهترین شکل در تیتراژ سریال جاری کرده بودند.

رادیو و تلویزیون