سناریوهای آمریکا و کره شمالی برای یکدیگر

به گزارش جام جم آنلاین از اتاق خبر 24، کره شمالی به خاطر پاسخ به تهدیدات آمریکا، برای ایالات متحده کارد در استخوان شده است، درد داشتن سلاح اتمی از سوی کره شمالی آنقدر شدید است که تحمل را از کاخ سفید گرفته اما، مجوزی برای حمله نظامی به کره شمالی نیست.

آمریکا در منطقه شبه جزیره کره چند همپیمان استراتژیک دارد که نمی تواند آنها را در مقابل کره شمالی تنها بگذارد، حضور نظامی آمریکا در ژاپن و کره جنوبی به همین خاطر است. ایالات متحده در هر دو کشور پایگاه نظامی دارد که با مخالفت مردم آنها روبرو است. شاید اگر آمریکا منطقه را از حضور نظامی خود پاک کند، بحران فروکش نماید!

اگر جنگی در بگیرد بدون شک آسیب های جدی به این دو کشور یعنی کره جنوبی و ژاپن وارد خواهد شد، حتی آمریکا نیز از گزند حملات کره شمالی در امان نخواهد بود.

نخستین گزینه ای که آمریکا برای مقابله با کره شمالی در نظر دارد، بالا بردن توان نظامی کره جنوبی و ژاپن است.

کاخ سفید در بحران شبه جزیره کره می خواهد کمترین هزینه جانی و مالی را داشته باشد به همین خاطر سیاست بهره گرفتن از ظرفیت های موجود در کشورهای همپیمان خود را در پیش می گیرد.

آمریکا می خواهد اگر جنگی در منطقه رخ داد هزینه آن را کره جنوبی و ژاپن پرداخت کنند، همانطور که در دوران باراک اوباما به صراحت تأکید شد که از این پس آمریکا خود را قربانی کشورهای همپیمان عربی خود نخواهد کرد بلکه آنها باید هزینه های جانی و مالی یک جنگ احتمالی را در منطقه بدهند.

در واقع آمریکا با چنین سیاستی دو هدف را دنبال می کند، خاموش کردن نارضایتی داخلی به خاطر جنگ افروزی های فراوان و تلفاتی که به ارتش این کشور وارد می شود، سپس کاستن از هزینه های یک جنگ سخت که میلیاردها دلار هزینه دارد.

شرایط اقتصادی آمریکا باعث شده است تا این کشور از سیاست میلیتاری خود کوتاه بیاید و از لشکر کشی های سنگین پرهیز دوری کند.

ایالات متحده بابت جنگ عراق بیش از 2 تریلیون دلار هزینه کرده است. سرجمع هزینه آمریکا در جنگ عراق و افغانستان بیش از 6 تریلیون دلار است. ضمن این که انتظار آمریکا در عراق و افغانستان برآورده نشد.

جنگی که در عراق اتفاق افتاد، یک جنگ آسان و بدون درگیری شدید بود، ارتش عراق خود را تسلیم کرد و واکنشی نشان نداد، با این وجود حضور چندین ساله آمریکا پس از سرنگونی صدام، هزینه های مالی و جانی زیادی را به این کشور تحمیل کرد.

اما باید توجه داشت که ارتش کره شمالی با ارتش صدام تفاوت دارد، حتی مردم این کشور هم با مردم عراق فرق دارند، کره شمالی علیرغم این که یک حکومت دیکتاتوری را در کشور حاکم کرده است، همچون صدام با تجاوزهای نظامی خود امنیت منطقه را به خطر نینداخته و تنها به تقویت عوامل بازدارنده خود می پردازد.

داشتن سلاح هسته ای برای کره شمالی در برابر همه تهدیدات و تحریم هایی که آمریکایی ها علیه پیونگ یانگ به کار گرفته اند، یک عامل بازدارنده است، یکی از گزینه هایی که آمریکا در برابر کره شمالی در نظر دارد، همانطور که نوشتیم، افزایش بازدارندگی نظامی است، احتمال اینکه آمریکا برای تقابل با کره شمالی، ژاپن و کره جنوبی را به بمب اتمی و موشک های هسته ای مجهز کند پیش بینی می شود.

اکنون بحران شبهه جزیره کره به یک رجز خوانی و چنگ و دندان نشان دادن تبدیل شده است، هر یک سعی دارد تا داشته ها و ظرفیت های نظامی خود را به رخ طرف مقابل بکشد و قدرت نمایی کند. کره شمالی در واقع در این نمایش ها تنها است اما کره جنوبی و ژاپن، آمریکا را پشت سر خود دارند.

روسیه و چین هر چند تا پیش از این کره شمالی را حمایت می کردند اما با داشتن بمب هسته ای از سوی کره شمالی، هزینه های نبرد احتمالی را برای خود نمی خواهند، البته از این که کشوری کوچک و فقیر همچون کره شمالی آمریکا را به چالش جدی کشیده است، خرسند هستند.

رقابت تسلیحاتی میان کره شمالی و آمریکا همچنان ادامه دارد، پیونگ یانگ اقدام به آزمایش موشکی و سپس آزمایش بمب هیدروژنی می کند، سئول هم به پرتاب موشک رو می آورد. ارتش و تجهیزات خود به رخ کره شمالی می کشد و آمریکا ناوگان خود را در آبهای منطقه جولان می دهد. برگزاری رزمایش های گوناگون و مشترک میان آمریکا، کره جنوبی و ژاپن نیز برای بازدارندگی است تا شاید کره شمالی کوتاه بیاید.

اما آمریکایی ها سناریوهای دیگر را به غیر از افزایش توانایی های نظامی کره جنوبی و ژاپن را هم در دستور کر دارند. پس از پایان این مرحله با به نتیجه نرسیدن آن، مرحله بعدی سناریو بررسی و احتمالا اجرا خواهد شد.

برای عملیاتی کردن سناریوی دوم نیازمند دقت نظر بیشتری است، چرا که آمریکایی ها هنوز از نوع واکنشی که کره شمالی در مقابل اقدام نظامی ایالات متحده از خود نشان خواهد داد اطلاع دقیق ندارند.

ارتش کره شمالی پرتعداد است، هر چند تجهزات نظامی آنها قدیمی است، اما با وجود یک ارتش پای کار یک میلیون نفری که نزدیک به 6 میلیون نفر دیگر نیروی ذخیره دارد، میتواند سدی محکم مقابل حملات نظامی ارتش آمریکا باشد.

وجود سلاح هسته ای در اختیار پیونگ یانگ را نیز نباید از یاد برد، کره شمالی به رهبری کیم جونگ اون، می تواند از سلاح هسته ای خود استفاده کند، اما در این جنگ خود را پیشقدم نخواهد کرد. ارتش این کشور حمله پیش دستانه انجام نخواهد داد بلکه منتظر می ماند آغازگر جنگ دشمنان او باشند، در واقع کره شمالی در حال تحریک آمریکا و کشورهای همپیمان او در منطقه است.

اگر حمله نظامی از سوی آمریکایی ها صورت گیرد آنگاه است که برای کره شمالی دیگر ملاحظه کاری معنایی نخواهد داشت، علاوه بر استفاده پیونگ یانگ از توان موشکی بالایی که برای خود ایجاد کرده، کلاهک های هسته ای این کشور می تواند سهم شهرهای آمریکا و حتی کره جنوبی و ژاپن شود.

حتی گزینه حمله حساب شده موشکی و هوایی از سوی آمریکا هم نمی تواند به سرنگونی پیونگ یانگ بینجامد بلکه این حمله محدود هم گسترش یافته و دامنگیر خواهد شد.

به نظر نمی رسد در صورت حمله نظامی آمریکا به کره شمالی، ارتش این کشور همانند ارتش عراق جا بزند و پشت رهبر خود را خالی کند، ارتش کره شمالی یک نیروی ایدئولوژیک است که سال ها بر روی تشکیل آن کار شده است.

آمریکا از حملات نظامی محدود اما دقیق خود به کره شمالی بهره ای نخواهد برد پس به همین خاطر دست به لشکر کشی گسترده به این کشور نخواهد زد.

آمریکا یک گزینه آخر دارد که بهتر است همان اول آن را پیاده کند، گزینه مدارا با کره شمالی و کوتاه آمدن در مقابل آن. شاید غرور و تکبر آمریکایی این اجازه را ندهد اما اگر اندکی عقلانیت در سردمداران آمریکایی وجود داشته باشد، فشارها را کم میکند و این موضوع را به کشورهایی که هنوز حامی کره شمالی هستند واگذار خواهد کرد.

آمریکا باید یک گزینه دیگر را که این روزها بر سر زبان ها است، از سر بیرون کند، برجام ایران و 1+5 نمیتواند الگوی مناسبی برای حل بحران کره شمالی باشد، چرا که آمریکا امتحان بدی در این توافق هسته ای پس داده است.

تنها راه باقی مانده دست به دامن چین و روسیه شدن است، آنها میتوانند اندکی از اقدامات کره شمالی را کاهش دهند، اگر می بینیم چین مدارای استراتژیک با کیم جونگ اون رهبر کره شمالی میکند و یا روسیه می گوید، پوتین رئیس جمهور روسیه برنامه ای برای گفت وگوی مستقیم با رهبر کره شمالی ندارد، پیامی است که از سوی آنها به آمریکا ارسال می شود. واشنگتن باید دریافت کند که پیام مواضع چین و روسیه چیست. اگر می خواهد از یک جنگ فراگیر و ویرانگر جلوگیری کند تنها راه کاخ سفید متوسل شدن به چین و روسیه است.