سیدعلیخانی‌ها را بی‌خیال به دعوایتان بچسبید

حقیقت این است که حاشیه‌های فوتبال آن‌قدر صدای گوشخراشی دارد که پیشکسوتان فوتبال اگر فریاد بزنند هم، صدایشان به‌جایی نمی‌رسد چه رسد به آنها که کنج عزلت گرفته باشند. حقیقت این فوتبال، سر بریده شده فوتبال ملی است. آنها که برای منافع شخصی خود، همه چیز را قربانی کردند و همه چیز را با نقشه به‌هم ریختند و حالا در نقش مصلح وارد شده‌اند!

حقیقت این فوتبال، نوچه‌ها و لمپن‌هایی هستند که گوش به فرمان نشسته‌اند تا در فضای مجازی و واقعی همه چیز را به هم بریزند. برای آنها فرقی نمی‌کند از روی سکو توهین کنند یا در صفحه‌های مجازی. این آش آن‌قدر شور شده که حال همه را بد کرده. عده‌ای دلسوز فوتبال هستند، اما صدای آنها در این همهمه گم شده است. در این شرایط، فرقی نمی‌کند اگر منافع ملی قربانی شود. مهم، منافع افراد است. آدم‌هایی که تمام فوتبال ایران را فقط برای خود می‌خواهند و حاضرند در این راه همه چیز نابود شود. فوتبال ایران مانند اسیری دست بسته در اختیار آنهاست تا هر چه می‌خواهند انجام دهند.

این عده تمام موجودی سفره فوتبال ایران را می‌خواهند، تمامش را. غافل از این‌که فوتبال ایران، پیشینه‌ای دارد و صاحبانی که آنها هم اصلا ادعای ارث نکرده‌اند. نه ناصر حجازی، نه همایون بهزادی، نه غلامحسین مظلومی و نه بازیکنان قبل‌تر و بعد از آنها. دیروز سیدعلیخانی از میان ما رفت بدون آن که سهم میلیاردی از سفره فوتبال بخواهد. مانند دیگرانی که اکنون آرام کنار هم خفته‌اند. چند گوهر باید از دست برود تا بدانیم همه رفتنی هستیم و فوتبال را پاک بخواهیم تا همه از آن لذت ببرند؟ حرف منطقی‌ای که ره به جایی نمی‌برد. شما به رفتن غریبانه و مظلومانه این پیشکسوت هم توجه نکنید. از دعوایتان عقب نمانید. به همان بچسبید که نان در همان است.

رضا پورعالی - ورزش