در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
وی همچنین رئیس بخش خاورمیانه انجمن مردمشناسی آمریکا از سال ۲۰۰۸ ـ ۲۰۰۵ بود. بیمن، پیشتر مدیر گروه مطالعات خاورمیانه در دانشگاه براون (Brown) در ایالت رودآیلند و استاد مردمشناسی و مطالعات آسیای شرقی این دانشگاه بود. بیمن دکترای مردم شناسی را از دانشگاه شیکاگو در سال ۱۹۷۶ دریافت کرده و به خاطر نوشتن چندین کتاب و بیش از ۱۰۰ مقاله علمی در مورد پویشهای ارتباطات در ایالات متحده، ایران و... بسیار مشهور است. او یک ایرانشناس برجسته بوده و کتابها و مقالات متعددی در مورد ایران نوشته است.
این صاحبنظر برجسته در گفتوگو با جام سیاست تاکید میکند که رقابتهای ورزشی، ازجمله راههای جدی برای کشورها به منظور مقابله با یکدیگر است. رقابتهای ورزشی خیلی مفیدتر از جنگ هستند و ابزاری برای تامین غرور ملی نیز به حساب میآیند.
با توجه به پژوهشهای علمی که در زمینه مردمشناسی داشتهاید، به نظر شما آیا ارتباطی میان سیاست و ورزش وجود دارد؟
پاسخ به این سوال در کشورهای مختلف متفاوت است. بعضی از کشورها برای خودشان وزارت ورزش دارند. پس وزیر ورزش یک مقام دولتی است. در کشورهای کمونیستی، ورزش به مثابه امری کاملا سیاسی و بسیار مهم در دولت به حساب میآید. بخش مهمی از پول دولت صرف پرورش قهرمانان میشود. چراکه دولت، قهرمانی در ورزش را به مثابه تفوق ملی به حساب میآورد. در زمان جمهوری دموکراتیک آلمان کمونیستی، از قهرمانان برای اثبات این موضوع که آلمان شرقی خیلی بهتر از آلمان غربی است، استفاده میشد. در ایالات متحده، ورزش، وسیلهای برای تامین غرور و افتخار محلی و ملی به حساب میآید، اما دولت هیچ پولی صرف هزینه پرورش قهرمانان یا فرستادن آنها به المپیک نمیکند. همه این هزینهها از طریق کمکهای بخش خصوص تامین میشود. ممکن است مشارکت در ورزش معنایی سیاسی داشته باشد. زمانی که شوروی سابق به افغانستان حمله کرد و بازیهای المپیک در مسکو برگزار شد، ایالات متحده برای اعتراض به این حرکت شوروی، شرکت در بازیهای المپیک را تحریم کرد و با این کار از اعلام پیروزی شوروی (در جنگ افغانستان) جلوگیری کرد. در آتلانتا، قهرمانان آفریقایی ـ آمریکایی به منظور اعتراض به تبعیضهای روا رفته علیه آفریقاییهای آمریکایی، از ادای احترام و سلامی مخصوص به نام «قدرت سیاه» استفاده کردند. آنها در راستای سیاسی کردن اعتراض خود، مدالهایشان را نیز (از گردن) درآوردند. یکی دیگر از موقعیتهایی که ورزش و سیاست به هم گره خوردهاند مساله ساختن استادیومهای ورزشی است. در ایالات متحده هیچ بودجه دولتی صرف ساخت استادیومها نمیشود. هرچند، ممکن است بخشی از بودجه محلی شهرها یا حتی ایالتها صرف ساختن استادیومها شود. از آنجاکه این پول از محل پرداخت مالیات تامین میشود و برخی از شهروندان ممکن است از میزان بالای پرداخت مالیات خود ناراضی باشند و از سوی دیگر، تیمهایی که از این ورزشگاهها استفاده میکنند، درآمدهای میلیونی دارند لذا این مساله، یکی از موضوعات جنجالی در برخی بخشهای ایالات متحده به شمار میرود. در اروپا و استرالیا، استادیومها به صورت ترکیبی، با استفاده از بودجه عمومی و بخش خصوصی حمایت میشوند. از آنجا که برگزاری المپیک در شهرهایی که میزبان برگزاری بازیهای آن هستند، منافع زیادی را عاید این شهرها میکند، مساله رسواییهای مربوط به رشوهخواری هم در میان اعضای کمیته المپیک به وجود میآید که البته این موضوع بیشتر به سیاستهای محلی و فساد عمومی در سطح محلی برمیگردد.
برخی معتقدند که انگیزههای سیاسی در پس حذف برخی ورزشکاران روسیه از بازیهای المپیک وجود دارد. نظر شما در مورد این موضوع چیست؟
هر گونه فشار وارد آمده از سوی کمیته المپیک برای حذف روسیه از بازیها، اساسا غیررسمی بوده و مربوط به سیاستهای رسمی دولتی هیچیک از دولتها نیست. در واقع، ما هیچ گواهی دال بر اینکه دولت یا دولتهایی پشت این فشار قرار دارند در دست نداریم. حذف «لنس آرم استرانگ»، دوچرخهسوار آمریکایی از دور رقابتهای تور فرانسه، به دلیل استفاده از داروهای نیروزا، به شکلی گسترده در داخل آمریکا مورد حمایت قرار گرفت. بسیاری از بازیکنان فوتبال یا بیسبال آمریکایی به دلیل استفاده از استروئید، از تیم خود حذف یا جریمه شدهاند. در گذشته آزمایشهای گسترده (مربوط به دوپینگ) به شکل امروزی وجود نداشت و آزمایش هم خیلی جدی گرفته نمیشد. امروزه هم تعداد داروها زیادتر شده و هم آزمایشهای مرتبط با تشخیص آنها.
به نظر شما، بازیهای ورزشی تبدیل به ابزاری برای مواجهه کشورها با یکدیگر شدهاند؟
رقابتهای ورزشی همیشه موضوع افتخار ملی و محلی بودهاند. تیمهای فوتبالی همچون «منچستریونایتد»، طرفداران متعصب و پروپاقرصی دارند و کشورها هم همیشه به پیروزی ورزشی، به چشم نشانهای از تفوق و برتری خود نگاه میکنند. مواجهههای معروف بین تیمهای ملی در جام جهانی فوتبال، همگی مرتبط با اغراض ملی (پشت آنها) است. به عنوان مثال، نبرد میان (تیم های) برزیل و آرژانتین همواره بزرگ و شگرف بوده است. زمانی که برزیل در جامجهانی شکست خورد، برزیلیها در بازی آلمان و آرژانتین از آلمان دفاع کردند تا شاهد شکست آرژانتین باشند. بسیاری از مردم (خیلی از انسانشناسان) به این نکته اشاره دارند که رقابتهای ورزشی، از جمله راههای جدی برای کشورها به منظور مقابله با یکدیگر است. رقابتهای ورزشی خیلی بهتر از جنگ هستند و ابزاری برای تامین غرور ملی نیز به حساب میآیند.
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
یک کارشناس مسائل سیاسی در گفتگو با جام جم آنلاین:
علی برکه از رهبران حماس در گفتوگو با «جامجم»:
گفتوگوی «جامجم» با میثم عبدی، کارگردان نمایش رومئو و ژولیت و چند کاراکتر دیگر
یک کارشناس مسائل سیاسی در گفتگو با جام جم آنلاین:
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد