هدف،‌ برگرداندن بیماران به جامعه

به رغم این که وقتی در اروپا و آمریکا بیمار روانی را یک انسان زائد می‌دیدند که با شیاطین در ارتباط است، در ایران و جوامع اسلامی درست برعکس این قضیه رواج داشت و همه به آنها به چشم یک بیمار نگاه می‌کردند. این بیماران حتی تا 20 سال قبل هم یا در خانواده زندگی می‌کردند یا در سطح جامعه پراکنده بودند. با این حال کسی آنها را طرد نکرده بود و اصلا مرکزی برای نگهداری شبانه‌روزی آنها وجود نداشت؛ وظیفه‌ای که به اجبار حدود 18 سال است به عهده سرای احسان گذاشته شده است. راهی که الان ما طی می‌کنیم وبه رغم میل باطنی‌مان است، به خاطر زیرساخت‌هایی است که در جامعه برای این گروه که آسیب‌دیده اجتماعی هستند، فراهم نشده است. به همین دلیل تاکید می‌کنم ما جزو مخالفان مراکزی این‌چنینی هستیم چون دلمان نمی‌خواهد بیمار روان را در یک فضای بسته نگه داریم. اصلا برای چه یک بیمار روان باید در جایی نگهداری شود؟ چه جرمی مرتکب شده؟ چه گناهی انجام داده؟ به همین دلیل بزرگ‌ترین هدف و رویکرد ما برگرداندن آنها به جامعه است. برای تحقق بخشیدن به همین هدف، «خانه احسان یک» را راه‌اندازی کرده‌ایم. در حال حاضر حدود شش نفر از مددجوهای بهبودیافته سرای احسان در این خانه کنار هم زندگی می‌کنند.

دکتر فرهاد رمضانی‌نژاد

مدیر سرای احسان