همکاری، مقدمه پالایش روح

مشارکت و همکاری در هر کاری ضمن منافع و ثمراتی که برای انسان دارد، محدودیت‌هایی را نیز به بار می‌آورد. وقتی کاری را به تنهایی انجام می‌دهیم، خودمان می‌توانیم برای آن برنامه‌ریزی کنیم، مدت زمان انجام آن را خودمان تعیین کنیم، زمان آغاز و پایان آن را خودمان مشخص کنیم، هر زمان که خواستیم کار را شروع کنیم و هر زمان که خواستیم برای استراحت، کار را تعطیل کنیم. اما اگر بخواهیم همان کار را با مشارکت دیگران انجام دهیم، باید درباره زمان انجام کار، زمان اتمام کار، زمان استراحت، شیوه انجام کار و... با همکارمان توافق کنیم. این خصوصیت کار دسته‌جمعی، باعث می‌شود نتوانیم با هر کسی کار کنیم. اما آیا این به آن معناست با کسانی می‌توانیم کار دسته‌جمعی بکنیم که بیش از دیگران به ما شبیه هستند؟ خیر. اگر ما انسان لجوج و خودمحوری باشیم، با کسی که شبیه ماست (یعنی او هم لجوج و خودمحور است) نمی‌توانیم همکاری کنیم. چرا که هیچ‌یک از ما به نفع دیگری، از خواسته خود عقب‌نشینی نخواهد کرد و در نتیجه هیچ‌گاه ما به یک موضع مشترک با همکارمان نخواهیم رسید. بنابراین همکاری نیازمند روحیه همکاری است و روحیه همکاری مستلزم حدی از ایثار و از خودگذشتگی است. از این رو همکاری و تعاون، نه برای رسیدن به محصول کار مشترک بلکه برای پیراستن روح و روان انسان از خودمحوری و حرکت به سوی دیگرخواهی، ارزشمند است.

حسین برید

اندیشه