راهبرد «مقاومت» و «اتحاد»، سد راه استراتژی «اختلاف» و «نفوذ»

چنانکه رهبر انقلاب به تفصیل اشاره کردند، روشن است که پیشینه این دو استراتژی، به قریب یکصد سال قبل بازمی‌گردد. آنگاه که واشنگتن هنوز ابعاد زیاده‌خواهانه راهبردهای سیاست خارجی خود را برملا نکرده بود و فرانسه و انگلیس تلاش می‌کردند با تسلط بر آسیای جنوب غربی، ابرقدرتی خود را تثبیت کنند.

در برابر این دو استراتژی تاریخی نظام استکبار، راهکارهای انحرافی که دولت‌های اسلامی در مقابل دارند یا بازی در زمین کشورهای خارجی و دمیدن بر آتش اختلاف‌افکنی است، یا روی آوردن به انفعال و وادادن در قبال خواست نفوذ سیاسی غرب در کشورشان.

آن دسته از دولت‌های مسلمانی که این روزها به روی برادران مسلمان خود سلاح گرفته و مردم یمن، بحرین، سوریه و عراق را به‌طور مستقیم یا از طریق نایبان تروریست خود به خاک و خون می‌کشند، آشکارا در زمین غرب بازی می‌کنند و آن دسته از دولت‌هایی هم که تنها با یک تلفن دولتمردان آمریکایی، دیدگاه‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای‌شان تغییر می‌کند، روشن است که راه را بر نفوذ واشنگتن باز کرده و برای اعمال سلطه غرب چراغ سبز نشان می‌دهند.

در برابر دو راهبرد انحرافی یاد شده که نتیجه‌ای جز موفقیت همان دو استراتژی «اختلاف‌افکنی» و «نفوذ» ندارد، رهبر انقلاب راهبرد «مقاومت» را مورد تاکید قرار می‌دهند.

همان استراتژی تعیین‌کننده‌ای که می‌تواند هم به همگرایی کشورهای اسلامی منجر شود و هم کشورهای مداخله‌گر را از پرداختن به امور داخلی جهان اسلام بازدارد.

برخی کشورهای منطقه می‌پندارند تاکید تهران بر گفت‌وگو و اجتماع زیر چتر مقاومت، به معنی کاهش اقتدار آنها و محوریت تهران در امور خاورمیانه است. با این حال باید از چنین کشورهایی پرسید آنها از کدام اقتدار سخن می‌گویند که امروز نگران کاهش آن هستند؟ آیا کشتار مسلمانان در یمن عامل اقتدار آنهاست یا توسعه تروریسم در سوریه و عراق؟ آیا سرکوب مسلمانان بحرینی عامل قدرت است یا دخالت در امور داخلی لبنان؟ آیا حمله به کردها به‌نام مبارزه با تروریسم بر اقتدار این کشورها می‌افزاید یا معامله نفتی با داعش؟

اگر تروریسم‌پروری، جنگ و مداخله در امور کشورهای اسلامی عامل اقتدار است، آن وقت باید پذیرفت که اتحاد اسلامی کشورهای منطقه و برگزیدن راهبرد مقاومت در برابر زیاده‌خواهی کشورهای غربی، به کاهش اقتدار برخی دولت‌ها خواهد انجامید. اما اگر بپذیریم تبدیل شدن به پیاده‌ نظام واشنگتن و بازی در زمینی که بازیگران فرامنطقه‌ای برای تجزیه کشورهای مسلمان و هدر رفتن انرژی مسلمانان در درگیری با خود طراحی کرده‌اند، چیزی ‌جز تحقیر دولت‌های اسلامی نیست، آنگاه روشن است که مقاومت، نه عامل تضعیف که مولفه مهم قدرت همه دولت‌های مسلمان خواهد بود.

رهبر انقلاب روز گذشته بار دیگر بر دوستی ایران با «همه» دولت‌های اسلامی تاکید کردند. پیش از این رئیس‌جمهور و وزیر امور خارجه کشورمان نیز از تلاش تهران برای نزدیکی به همسایگان خبر داده بودند. به این ترتیب، پیام روشن ایران برای کشورهای منطقه، دوستی و قرار گرفتن در یک جبهه واحد است.

حالا نوبت سایر قدرت‌های منطقه‌ای است که آیا حاضرند از زیر سایه اختلاف و نفوذ خارجی بیرون آمده و به جبهه متحد اسلامی بپیوندند یا همچنان گام در همان راهی خواهند نهاد که به خونین شدن جغرافیای اسلامی منتهی شده است؟

مصطفی انتظاری هروی - سیاسی