نسیمی که توفان شادی به راه می اندازد

معمولا بیشتر یادداشت‌هایی که درباره صدا و سیما نوشته می‌‍‌‌‌‌‌شوند جنبه انتقادی دارند و به نقاط ضعف برنامه‌های تلویزیون و سیاست‌های رسانه ملی اشاره می‌کنند. این دفعه می‌خواهیم کلیشه شکنی کنیم و درباره یک اتفاق خوب و مثبت صدا و سیما حرف بزنیم! تلویزیون ایران با راه‌اندازی شبکه «نسیم» یا همان شبکه «نشاط و سرگرمی» یک گام رو به جلو برداشته است. گامی که می‌تواند تلویزیون را از بحران مخاطب نجات دهد و نگاه تعدادی از بینندگان ایرانی را به سمت خودش جلب کند. تلویزیون ما این روزها در رقابتی سخت و نفس‌گیر با شبکه‌های ماهواره‌ای و سایر رسانه‌های مدرن قرار گرفته و برای پیروزی در این رقابت باید محتواهای جذاب و پرکشش روانه آنتن کند.

افتتاح شبکه نسیم ماجرای جالبی دارد. حسین کرمی، مدیر شبکه نسیم در بیان خاطراتش توضیح داده که شبی خسته و کلافه به خانه برگشته و با دستگاه کنترل از راه دور به جان تلویزیون افتاده. هر چه شبکه‌ها را زیر و رو کرده دیده همه دارند درباره جنگ و دنیای سیاست و مباحث علمی و فرهنگی حرف می‌زنند. همان جا با خودش گفته «چه خوب می‌شد اگر شبکه‌ای داشتیم که همیشه برنامه‌های تفریحی داشت». او که خودش از مدیران تلویزیون بوده فردا صبح این ایده را با عزت‌ا... ضرغامی، رئیس صداوسیما مطرح و چند روز بعد موافقت او را جلب کرده است. مرور این ماجرای شبکه‌زا (یعنی ماجرایی که منجر به تولید یک شبکه جدید شده است!) نشان می‌دهد در تلویزیون آدم‌هایی موفق هستند که اهل عمل باشند و خیلی زود ایده‌شان را اجرایی کنند. البته حسین کرمی خیلی خوش شانس بوده که توانسته ایده‌اش را به گوش آقای رئیس برساند.

شبکه نسیم در 4 ماهی که از افتتاح رسمی‌اش می‌گذرد کلی مشتری پیدا کرده است. برنامه‌های این شبکه زمان کوتاهی دارند و برای زمان‌هایی که شما می‌خواهید چند دقیقه‌ای را کنار تلویزیون بگذرانید مناسب هستند. زمان بیشتر آیتم‌های شبکه به طور میانگین حدود 5 دقیقه است. تازه آیتم‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که شما اگر از وسطش هم سر برسید چیزی را از دست نداده‌اید. مثلا در «نسیم ملل» تصاویری از یک کشور خارجی و شهرهایش همراه با اطلاعات متنی (بدون خواندن نریشن) نمایش داده می‌شود که برای مردم کنجکاوی برانگیز است. «نسیم آوا» نیز ترانه‌ها و نماهنگ‌هایی را پخش می‌کند که در شبکه‌های دیگر جایی ندارند.

البته شبکه نسیم اگر می‌خواهد به سیر موفقیتش ادامه دهد باید حجم برنامه‌های آرشیوی‌اش را کم کند و به سمت تولید و برنامه‌سازی پیش برود. مسئولان شبکه قول تولید تعدادی برنامه مثل مسابقه «شوخ طبعی»، «بادباک‌‎ها» (کشف استعدادهای جالب کودکان زیر 8 سال)، «صدا» (پیدا کردن بهترین خواننده‌ها) را هم دادند که فعلا از آن‌ها خبری نیست. اما در ادامه نگاهی داریم به چند برنامه مطرح شبکه «نسیم» که پای چهره‌های محبوب را به تلویزیون باز کرده‌اند.

شب‌ها که بیشتر شبکه‌ها میزگردهای سطح بالا برگزار می‌کنند و حرف‌های قلمبه سلمبه می‌زنند شما می‌توانید بیننده بالا و پایین پریدن «رامبد جوان» باشید. او با برنامه‌اش می‌خواهد نشان دهد که «خنده» حتی اگر بدون دلیل باشد چه تاثیر مثبتی روی سلامت جسم و روح و روان می‌گذارد. به همین دلیل اول برنامه از مهمانانش می‌خواهد الکی و بی‌خودی به‌مدت 30 ثانیه بخندند. رامبد جوان با بیشتر بازیگران رفیق است و در خندوانه به خوبی از این رفاقتش کمک می‌گیرد. او افرادی چون علیرضا خمسه، بیژن بنفشه‌خواه و شقایق دهقان را به استودیواش آورد و لحظاتی شاد و بامزه را رقم زد. خاطرات محمدرضا شفیعی‌جم از دوران مدرسه‌اش هر بیننده‌ای را به خنده وا می‌دارد. حتی اگر بیننده بداند بخشی از این خاطرات تخیلی است و او با قدرت بازیگری اش دارد خاطره را این قدر خوب اجرا می‌کند.

بهنوش بختیاری گزینه مناسبی برای اجرای لطیفه‌های شفاهی است. بازیگران زن خیلی تمایلی ندارند که مجری یک برنامه طنز بشوند (لاله صبوری و ببخشید شما یک استثنا بود) و تلویزیون هم تا به حال چندان به آن‌ها میدان نداده است. اما مشکل «آبرنگ» این است که بیشتر مردم قبلا این لطیفه‌ها را در فضای اینترنت و پیامک و مجلات خوانده‌اند. ضمن این که لطیفه‌ها بی‌ربط هستند و بهنوش بختیاری مجبور است مدام از این شاخه به آن شاخه بپرد.

«عینک آفتابی» کپی‌برداری ناموفقی از طنزهای آیتمی مهران مدیری محسوب می‌شود. رضا رشیدپور در گروه بازیگرانش از افراد تازه‌کار استفاده کرده و از آن طرف متن طنز درست و حسابی هم ندارد که بتواند قدرت‌نمایی کند. لاله صبوری، یوسف صیادی و پرستو صالحی تنها بازیگران مشهور «عینک آفتابی» هستند که به تنهایی نمی‌توانند کشتی برنامه را به ساحلی امن برسانند. جذاب‌ترین بخش برنامه همان آیتمی است که مردم عکس‌هایشان را می‌فرستند و می‎گویند شبیه کدام چهره مشهور هستند، رشیدپور این آیتم را پیش از این در شبکه «ایرانیان» که برای هموطنان ساکن در خارج از کشور تولید برنامه می‌کرد آزموده بود، اما بیشترین مشتری را همان وقت از داخل داشت.

برنامه «مزه» را گروه «رادیو هفت» (منصور ضابطیان به عنوان تهیه‌کننده و امیرعلی نبویان به عنوان مجری) تولید کرده‌اند. گروهی که اثر انگشت خودشان را دارند و کیفیت کارهایشان تضمین شده است. در این برنامه شما با مزه غذاهای ایرانی آشنا می‌شوید. اگر می‌خواهید با خواص و روش پخت آبگوشت، ماهی، آش و کله پاچه آشنا شوید مستند 20 دقیقه‌ای «مزه» را از دست ندهید.

در این مطلب تاکید بر جنبه‌های مثبت شبکه «نسیم» بود چون بحث درباره نقاظ ضعف این شبکه تازه تاسیس مجال مفصل‌تری می‌طلبد، اما اگر بخواهیم به یک نقطه ضعف عمده این شبکه اشاره کنیم باید به بی هویتی گرافیکی این شبکه اشاره کنیم، هر چند شبکه نسیم به واسطه محتوای طنز و سرگرمی زمینه خوبی برای خلاقیت‌های گرافیکی در ارائه و معرفی برنامه‌ها دارد، اما از این امکان خیلی کم استفاده شده و برخلاف شبکه‌هایی مثل «آی‌فیلم» و «پرس تی‌.وی» نمادها و آیکون‌هایی که به برنامه‌های این شبکه هویتی ثابت بدهد طراحی نشده‌اند، یا اگر هم طراحی شده‌اند حسابی توی ذوق می‌زنند مثل همین فونت نستعلیق تایم معکوس برنامه‌های این شبکه! (احسان رحیم زاده/ هفته نامه جیم)