همراهان بیمار، آواره میان چاردیواری چادرهای مسافرتی

جام جم سرا: ظاهرشان به مسافران شبیه است، اما آنها همراهان بیمارانی هستند که از مسافت‌های دور به تهران آمده‌اند و در این شهر بزرگ و پرهمهمه جایی برای ماندن ندارند. در تهران هتل بی‌شمار است، مسافرخانه فراوان است، هتل آپارتمان و اتاق‌های‌ اجاره‌ای زیاد است، اما نه نزدیک بیمارستان‌های دولتی پرمراجعه و نه نزدیک مرکز طبی کودکان پایتخت. در شعاع چند کیلومتری بیمارستان، اما اقامتگاه هست که پرداخت هزینه‌های آن از همه خانواده‌ها ساخته نیست، برای همین آنها چادر زده و کمپ‌های اقامتی راه انداخته‌اند که دیدنش در حاشیه خیابان‌های پررفت و آمد شهر رقت‌آور است.

البته واحد مددکاری بیمارستان چند اقامتگاه را در مناطق جنوبی تهران برای همراهان بیمار در نظر گرفته که برای عده‌ای نیز رایگان است و از بستگان درجه اول پذیرایی می‌کند، اما مشکل این است که این اقامتگاه‌ها دور است، خیلی دور و رسیدن به آن شبیه یک مسافرت، در شهری که رفتن از شرق به غرب و رسیدن از شمال به جنوبش به یک سفر می‌ماند.

همراهان کودکان بیمار می‌خواهند نزدیک طفل بستری خود باشند، آنها کودکند و وضعشان بسیار متغیر و این با دور بودن بستگان از بیمارستان جور درنمی‌آید. شهردار تهران قول داده است مشکل اقامت همراهان بیمار را تا پایان سال حل کند، او قول داده بیمارستان‌های دولتی پایتخت تا پایان سال به مهمانسرا مجهز شود که اگر اینچنین شود بار اقامت از دوش همراهان بیماران برداشته می‌شود.

راه‌اندازی این اقامتگاه‌ها به نفع شهر نیز هست. این که در گوشه‌ای از خیابان عده‌ای چادر علم کنند و شبیه بی‌خانمان‌ها در حاشیه پیاده‌رو اتراق کنند، چهره شهر را زشت می‌کند. این کار مشکل امنیتی هم دارد، چون عده‌ای از همراهان بیماران که چند متر آن سوی دیوارهای مرکز طبی کودکان رحل اقامت افکنده‌اند، خبر می‌دهند دزدها شبانه چادرشان را غارت کرده و پول‌های نقد را با خود برده‌اند.

گاهی معتادان ولگرد نیز میهمان ناخوانده این چادرها می‌شوند و در فضای خالی میان چادرها مواد دود می‌کنند و نشئه می‌شوند. این ملغمه اما دل آشوب‌کننده است که نه برازنده بیماراست، نه شایسته همراهان و نه متناسب با وجهه بیمارستان‌هایی که صفت دولتی را به دنبال می‌کشند.