شوخی‌های مجلسی

وصف‌الحال بعضی‌ها:

مجلس تمام گشت و به آخر رسید بحث

ما همچنان به شکل سخنران بمانده‌ایم

خب، سه چهار روز در مجلس نشستن و به انواع و اقسام سخنرانی‌های موافق و مخالف برای رأی اعتماد دادن به وزرای پیشنهادی دولت یازدهم گوش سپردن؛ واقعاً، هم حال و حوصله بسیار می‌خواهد، هم اعصاب پولادین و هم کمر درست و حسابی که دیسک آن بر اثر زیاد نشستن و قوز کردن، دچار مشکل نشود و از لابه‌لای مهره‌ها بیرون نزند.

فلذاست که در یک همچین فضای رسمی و جدی و سنگین و پر استرس، اگر گاهی در لا‌به‌لای حرف‌های خیلی جدی و کوبنده و راهگشا، گاهی از زبان شوخی و طنز شیرین نیز استفاده شود؛ یک مقداری از سختی کار خواهد کاست و هوای زیر سقف بلند ساده بسیار نقش مجلس را تلطیف خواهد کرد.

این هنر، بیش از همه البته متوجه مدیریت جلسه است که اگر رئیس مجلس از این ذوق و ذائقه در ظریفه‌گویی و بداهه‌پردازی بهره‌مند باشد، کلی می‌تواند باعث شادی روح حاضران و غایبان مجلس گردد. حتماً که نباید برای شادی روح رفتگان صلوات درست کرد. زندگان هم دل دارند. انگار که در قرن هشتم، جناب حافظ هم در مجلس رأی اعتماد حضور داشته که از شدت خستگی، ملتمسانه گفته: «مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند»!... ذیلاً به چند صحنه که موجب شکل گرفتن چند مزاح و مطایبه «بین الاحباب»ی میان نمایندگان مجلس شد، خیلی فشرده، جهت ثبت و ضبط در تاریخ طنز و تاریخ مجلس، اشاره می‌شود.

صحنه اول: صحن علنی مجلس / وزیر حساس اطلاعات

آقای علوی، وزیر پیشنهادی اطلاعات، در همان آغاز سخنرانی‌اش که پشت تریبون ناطق قرار گرفت، سر شوخی را خودش باز کرد. ایشان با اشاره نقد و نه نق برخی از نمایندگان مخالف که گفته بودند آقای روحانی، برخی وزرا را متناسب با ویژگی‌هایشان معرفی نکرده‌اند؛ با اشاره به رنگ تیره پوست خود گفتند: «اتفاقا آقای روحانی، تناسب‌ها را در نظر می‌گیرد. مثلا در روز تحلیف، ایشان از من خواست تا به استقبال رئیس‌جمهور سودان بروم»!

صحنه دوم: صحن علنی مجلس / رئیس اهل مزاح مجلس

وزیر پیشنهادی اطلاعات، پس از دفاع از خود و پایین آمدن از جایگاه ناطق، از سوی تعدادی از نمایندگان موافق که بر گردش حلقه زده بودند، مورد مصاحفه (دست دادن سابق) و معانقه (بغل گرفتن و روبوسی کردن سابق) قرار گرفت.

در این هنگام بود که طبع طنز آقای لاریجانی، رئیس مجلس، گل کرد. رو کردند به آن نمایندگان در حال روبوسی کردن و به مزاح گفتند: «حجت‌الاسلام علوی، این قدرها هم بوسیدنی نیست.»

صحنه سوم: صحن علنی مجلس / باز هم رئیس مجلس

آقای دکتر ظریف، وزیر پیشنهادی وزارت خارجه، پس از یک نطق بسیار شسته رفته، متین و مؤدبانه و عالمانه که باعث شده بود سکوتی عجیب بر مجلس سایه انداخته شود و کسی با بغل دستی‌اش صحبت نکند؛ سخنرانی‌اش پایان یافته و از جایگاه سخنرانی پایین آمده است. و باز بازار گرم دست دادن و روبوسی کردن قابل مشاهده است. آقای لاریجانی تا چشمش در آن حالت به آقای ظریف می‌افتد، ظریف‌گویی‌اش بیشتر گل می‌کند و می‌گوید: «دوباره معانقه‌ها راه افتاد. البته آقای ظریف کیفیت بهتری دارند!»

صحنه چهارم: صحن غیرعلنی مجلس / رئیس‌جمهور و رئیس مجلس

خبر صرف ناهار مشترک و خصوصی رئیس‌جمهور و رئیس مجلس در روز اول رأی اعتماد مجلس، از اخبار داغ حاشیه‌ای آن روز بود. با این حال، مشاور رئیس مجلس در گفت‌وگو با خبرگزاری ملت، ضمن تکذیب این خبر گفت: «رئیس‌جمهور بعد از پایان گرفتن نشست علنی مجلس در نوبت صبح روز دوشنبه [بیست و یکم مرداد]، برای استراحت و صرف ناهار به دفتر خود واقع در پاستور رفتند.»

در این هنگام، رضا رفیع که بیش از رئیس مجلس و نمایندگان و وزرای پیشنهادی دولت، اهل طنزسازی و بداهه‌پردازی است، لبخندی زد و به عمه‌اش گفت: «عمه جان، حالا چی می‌شد یک ناهاری باهم می‌خوردند؛ باور کن من پول میزشان را حساب می‌کردم. این طوری نمک‌گیر همدیگر هم نمی‌شدند!»

رضا رفیع