حماسه مقاومت 3 مرزدار ایرانی

یکی از این رشادت‌هایی که حتی تعجب دشمن رودررو را نیز برانگیخته است، در ایام جنگ جهانی دوم در مرز نخجوان روی داده است؛ نقش و سهم ایران در تاریخ جنگ جهانی دوم همواره مورد غفلت بوده و آنچنان که شایسته است اثرات تاریخی و سیاسی این جنگ بر ایران مورد توجه قرار نگرفته است.

امروز در ایران اماکن و یادگاری‌های قابل توجهی از جنگ جهانی دوم وجود دارد که به نظر می‌رسد این ظرفیت را دارد که در قالب جذابیت‌های گردشگری و تاریخی مورد توجه قرار گیرد.

در روز سوم شهریور ۱۳۲۰ نیروهای شوروی از شمال و شرق و نیروهای بریتانیایی از جنوب و غرب، از زمین و هوا به ایران حمله کردند و شهرهای سر راه را اشغال کردند و به سمت تهران آمدند.

ارتش ایران به دلیل خصلت خودکامه حکومت پهلوی اول، نداشتن ریشه و ساختار اجتماعی و استراتژی غلط نظامی و غافلگیر شدن بسرعت و با کمترین مقاومت متلاشی شد.

روز چهارم شهریور بمباران شهرهای بی‌دفاع و سربازخانه‌ها توسط قوای شوروی و انگلیس ادامه پیدا کرد؛ شهرهای قزوین، رشت و تبریز مورد حمله هوایی قرار گرفت.

بر اثر حمله و بمباران شدید، لشکرهای تبریز، رضاییه، رشت، مشهد، اردبیل و گرگان به طور کامل از هم پاشیدند.

یکی از معدود مقاومت‌های نیروهای مسلح ایران برابر ارتش سرخ شوروی در مرز نخجوان روی داد؛ مرزی که نقطه صفرش روی پلی است که در تصویر مشاهده می‌شود.

این پل تاریخی که 110 متر طول و 5.5 متر عرض دارد در فاصله سال‌های 1914 ـ 1913 ساخته شده است، در سوم شهریور 1320 سه مرزبان دلیر ایرانی در همین نقطه صفر مرزی با ارتش سرتاپا مسلح شوروی جنگیدند و به شهادت رسیدند.

سید محمد راثی هاشمی، عبدالله شهریاری و ستوان ملک‌محمدی برخلاف سایر همقطاران خود که تسلیم و فرار در برابر نیروهای بیگانه را بر مقاومت ترجیح داده بودند تا آخرین فشنگ مقاومت کردند.

این رشادت عجیب حتی برای نیروهای شوروی جالب بود به طوری که سربازان شوروی بعد از فتح پل، با احترامات نظامی، اجساد این سه سرباز ایرانی را در کنار پل به خاک سپردند ولی متاسفانه کمتر کسی از مسئولان، مردم و اهالی رسانه از وجود قبور این سربازان شجاع وطن و حماسه آنان مطلع است.