کار خوب، سیما و سینما ندارد

عزتی: مرز‌بندی میان سینما و تلویزیون زیبا نیست

سینما و تلویزیون از نظر تکنیکی با یکدیگر تفاوت دارند چون هم نوع بازی در این دو مدیوم فرق می‌کند و هم نوع روایت داستان‌ها متفاوت است.

شما در سینما شاید 90 دقیقه فرصت دارید که شخصیت خود را به مخاطب بشناسانید، اما در تلویزیون این فرصت بیشتر است و برعکس در تلویزیون هم موارد سختی وجود دارد که شما باید نوع بازی خود را در مدت طولانی‌تری حفظ کنید و بتوانید طوری بازی کنید که مخاطب تلویزیون را روزها با خود بکشانید.

به اعتقاد من هر بازیگری دوست دارد در سینما یا تلویزیون کار خوب انجام دهد. متاسفانه برخی افراد رتبه سینما و تلویزیون را بالا و پایین‌تر از هم می‌بینند، در صورتی که اصلا این‌طور نیست.

مثلا شما اگر دقت کنید در برخی ژانرها مثل طنز، تلویزیون موفق‌تر از سینما عمل می‌کند و برعکس در برخی ژانرها، سینما از تلویزیون موفق‌تر است. ای کاش این تفاوت را همکاران قائل نمی‌شدند که بگویند این بازیگر، سینمایی‌کار است و این بازیگر تلویزیونی. این مرزبندی که همکاران من قائل هستند زیاد قشنگ نیست.

مزیت سینما این است که می‌تواند بین‌المللی باشد، یعنی فیلم شما در همه جای دنیا دیده شود، ولی تلویزیون در بیشتر مواقع به جغرافیای کشور محدود است و می‌شود گفت در این مورد، سینما مرتفع‌تر است.

من همیشه سعی می‌کنم تعادل ایجاد کنم، یعنی اگر دو کار کمدی کردم سعی می‌کنم یک کار جدی هم بازی کنم. همچنین اگر دو کار سینمایی بازی کردم سعی می‌کنم از تلویزیون دور نشوم و بالعکس. از آنجا که تلویزیون مخاطب بیشتری دارد و سینما مخاطب خاص‌تری همیشه سعی کرده‌ام در این مورد هم هر دو نوع مخاطب را داشته باشم و بازی خود را میان هر دو نوع بیننده محک بزنم.

صبایی: کار در تلویزیون سخت است

به نظر من سینما و تلویزیون دو مقوله جدا از هم هستند. از آنجا که من در هر دو مدیوم فعالیت کرده‌ام به نظرم تلویزیون سخت‌تر است و در انتخاب نقش امکان دارد بیشتر اشتباه کنم؛ بخصوص در چند سال گذشته. مشکل این است که برخی فیلمنامه‌ها کامل نیست و شما باید براساس یک سیناپس دست به انتخاب بزنید که قطعا این کار خطر بالایی دارد و مجبور می‌شویم دست به دامن کارگردان، نویسنده و عوامل شویم و تنها به آنان اعتماد کنیم؛ بنابراین به نوعی درصد اشتباه آدم بیشتر می‌شود، اما به نظرم در سینما درصد اشتباه کمتر است، چون همه چیزش مشخص و برنامه‌ریزی شده است.

زمانی که کار سینمایی به من پیشنهاد می‌شود کارگردان، فیلمنامه و نقش برایم بسیار اهمیت دارد و اصلا به بلندی و کوتاهی نقش نگاه نمی‌کنم، چون معتقدم اگر بازی درست باشد حتی در دو سکانس هم می‌توانید تاثیر خود را بگذارید.

معیار من در سینما و تلویزیون یکی است. من همیشه سعی می‌کنم نقش‌هایی را انتخاب کنم که در درجه اول خودم و بعد بیننده را ارضاء کند.

تلویزیون را خیلی دوست دارم، چون سکوی پرتاب من تلویزیون بوده است. البته اولین ورود من به عرصه بازیگری حضور در فیلم سینمایی «سلطان» ساخته مسعود کیمیایی بود که در آنجا تنها دو سکانس بازی کردم. در واقع ورود من با سینما بود و بعد به تلویزیون آمدم.

باید بگویم پس از 18 سال بازیگری حرفه‌ای، هنوز معیارهای تلویزیون و سینما را نمی‌دانم مثلا وقتی در تلویزیون پرکار می‌شوم می‌گویند هر شبکه را می‌زنیم مهدی صبایی بازی دارد و در سینما هم به گونه‌ای دیگر تحت تاثیر قرار می‌گیریم.

وقتی کم‌ کار می‌کنید، می‌گویند این بازیگر کنار گذاشته شده است. واقعا معیارهای سینما را نمی‌فهمم و نمی‌دانم کارگردان و تهیه‌کننده برای انتخاب بازیگر چه فکرهایی می‌کنند.

اگر شرایط یکسانی در تلویزیون و سینما برای من ایجاد شود تلویزیون را انتخاب می‌کنم، چون احساس می‌کنم به مخاطب ما بسیار نزدیک است و این تنگاتنگی میان خودم و مردم را بسیار دوست دارم، در حالی که مخاطبان سینما محدود است. در نهایت نقش برای من بسیار مهم است و حتی اگر این نقش در سینما هم باشد قطعا آن را می‌پذیرم و دوست دارم در سینما بازی کنم.

غفاری: تلویزیون رسانه‌ای مردمی است

به اعتقاد من، متن و فیلمنامه یکی از اساسی‌ترین ملاک‌های انتخاب یک نقش است. در هر دو مدیوم، متن و شخصیت‌پردازی باید آنقدر قوی باشد که مرا به عنوان بازیگر به بازی در یک کار سینمایی یا تلویزیونی ترغیب کند.

وقتی متنی به من پیشنهاد می‌شود چه در سینما و چه در تلویزیون، در درجه اول، قصه باید مرا متقاعد کند که نقش را بپذیرم و بتوانم با آن همذات‌پنداری نزدیکی داشته باشم.

نکته دوم، گروه سازنده آن اثر سینمایی یا تلویزیونی است که اگر گروه باسابقه‌ای باشد ترجیح می‌دهم با آن کار کنم، چون به هر حال پیش آمده که متن قوی بوده، اما گروه سازنده نتوانسته قصه را به درستی روایت کند.

دوست دارم با گروهی که در کارنامه هنری خود سابقه بهتری داشته و شناخته‌تر هستند کار کنم و این ملاک در سینما و تلویزیون زیاد تفاوتی ندارد.

نکته سومی که برایم اهمیت دارد، مساله قرارداد است و ترجیح می‌دهم در کاری حضور پیدا کنم که از نظر مالی برای من بهتر باشد و بتواند نیازهای مادی مرا هم تامین کند.بازی در سینما و تلویزیون اصلا برای من تفاوتی ندارد، چون به نظرم هر دو مدیوم، مخاطبان خاص خود را دارند.

من همیشه دوست دارم در کاری که خوب است و با شرایطم تطابق دارد، حضور پیدا کنم و اصلا برایم مهم نیست سینما باشد یا تلویزیون.

دقیقا ماه پیش یک کار سینمایی را رد کردم و شاید منتظر یک کار تلویزیونی خوب بمانم. من اصلا تعصبی ندارم که حتما کار سینمایی انجام دهم. متاسفانه الان متن‌هایی که در سینما کار می‌شود، خیلی قوی نیست و به جرات می‌توانم بگویم در چند سال اخیر، متن‌های تلویزیون خیلی قوی‌تر از سینما بوده است.

به نظر من مزیتی که تلویزیون دارد و باعث شده بسیاری از بازیگران سینما جذب آن شوند به دلیل مردمی بودن این رسانه ملی است. برخی بازیگران به خاطر مخاطبان بیشتر تلویزیون و دیده شدن دوست دارند در تلویزیون بازی کنند، اما من به این علت در تلویزیون بازی کرده‌ام که کارهای بهتری به من پیشنهاد شد.

نظام‌دوست: تلویزیون به جامعه نزدیک‌تر است

مخاطب تلویزیون، عام است، اما سینما مخاطبان خاصی دارد، یعنی هر کسی به سینما نمی‌رود یا وقتش را ندارد. وقتی در تلویزیون کار می‌کنید با مخاطبان عام‌تری مواجه و با قشر بیشتری در ارتباط هستید.

بازیگری که در تلویزیون بازی می‌کند به مردم جامعه نزدیک‌تر است، اما در نهایت یکی از معیارهای اصلی من برای بازی در سینما یا تلویزیون فیلمنامه خوب است و بعد کارگردان، بازیگران مقابل و یک گروه حرفه‌ای، چه در سینما و چه در تلویزیون. من به این معیارها توجه می‌کنم و دوست دارم بازی خوبی به نمایش بگذارم.

تلویزیون را خیلی دوست دارم، چون کار خود را با تلویزیون شروع کردم، اما گاهی پیش می‌آید نقشی در سینما به شما پیشنهاد می‌شود که از نظر ساختار، قصه و گروه سازنده از یک کار تلویزیونی بهتر است و شما ترجیح می‌دهید در سینما بازی کنید تا تلویزیون و عکس این اتفاق هم ممکن است بیفتد.

گاهی بازیگر ممکن است به یک کار تلویزیونی دعوت شود که هشت الی 9 ماه او را درگیر کند و از نظر مالی هم تامین شود. در این شرایط ترجیح می‌دهم در تلویزیون بازی کنم، چون می‌دانم، هم مدت زیادی مشغول کار هستم، هم نقش خوبی دارم و هم درآمد مناسبی به دست می‌آورم.

به اعتقاد من امروزه مخاطبان ما آنقدر دقیق و نکته بین شده‌اند که شما چه در تلویزیون بازی کنید و چه در سینما، همان بازتاب را خواهید دید، پس هر دو رسانه به یک میزان اهمیت دارد.

امروزه می‌بینیم حتی برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آثار تلویزیونی را مورد نقد قرار می‌دهد. از آنجا که به آثار تلویزیونی توجه خاصی می‌شود و مخاطبان عام‌تری را تشکیل می‌دهد مسلما بازی در تلویزیون را ترجیح می‌دهم.

تلویزیون ما در سال‌های اخیر فیلم‌ها و سریال های خوبی را تولید کرده و نسبت به سینما پیشرو تر بوده است. در چنین شرایطی طبیعی است که بازیگر تلویزیون را به سینما ترجیح می دهد. (جام جم - ضمیمه قاب کوچک)