ترس از تنها خوابیدن در کوچولوها

برخی محققان معتقدند همان دوران نوزادی باید نوزاد را طوری عادت داد که به تنها خوابیدن عادت کند، ولی این نظر بتدریج تغییر کرده و محققان رفته‌رفته به این نتیجه رسیدند که فقط نوزادان، آن هم به خاطر نیازهایی که دارند مجازند در کنار پدر و مادرشان بخوابند، ولی کودکان را در 2 سالگی باید تشویق کرد شب‌ها تنها و در اتاق خودشان بخوابند. در واقع نوزادان را نباید در سال‌های نخست زندگی تنها خواباند، بلکه شما به عنوان پدر و مادر موظفید در طول سال‌های اول، امنیت و آرامش محیط را برای نوزادتان فراهم کنید. ولی توصیه می‌شود از همان ابتدا به جای این که نوزاد را کنار خود و در رختخواب تان قرار دهید، او را در تخت محافظ داری کنار خودتان قرار دهید و در طول شب در صورت نیاز به شیردهی یا گریه کردن نوزاد او را از تخت خارج کنید و پس از شیر دادن و تعویض پوشک، مجدد او را داخل تختش بگذارید. بهترین کار هم این است که کارهای مراقبتی از کودکتان را تا آخر شب به تاخیر نیندازید، بلکه ابتدای شب شیر او را بدهید، پوشکش را عوض کنید و او را در تختش و کنار خودتان قرار دهید.

قانع کردن کودکان برای تنها خوابیدن کمی دشوار است و به کمی ممارست نیاز دارد، ولی ناامید نشوید. با انجام راه‌هایی که شاید به ظاهر ساده به نظر می‌رسند، می‌توانید آنها را به این کار عادت دهید.

برای شروع سعی کنید در طول روز وقت کافی برای فرزندتان بگذارید و اگر از صبح سر کار هستید و شب به خانه برمی‌گردید حتما برای بودن با کودکتان وقت صرف کنید. این کار باعث می‌شود با شما احساس نزدیکی بیشتری کند، ولی به خاطر داشته باشید این همراهی فقط تا زمان قبل از خواب باید ادامه داشته باشد.

موقع خوابیدن کودک، کنار او بخوابید، او را نوازش کنید، برایش کتاب بخوانید و قصه بگویید. این کارها به او آرامش می‌دهد و راحت‌تر به خواب می‌رود.

بهتر است زمان خواب او را در طول روز کاهش دهید. این موضوع باعث می‌شود کودک شب‌ها احساس خستگی بیشتری کند و راحت‌تر بخوابد و در مقابل خواسته شما پافشاری نکند.

زمانی که او را به رختخوابش می‌برید، تا زمانی که به خواب می‌رود کنارش بمانید تا آرام شود. بعضی بچه‌ها خیلی گریه و بی‌تابی می‌کنند. گریه‌های کودکتان به معنای وابسته شدن به شماست. حواستان باشد که گریه‌های او تعادل و آرامش شما را بر هم نزند. بخصوص این که از کوره در رفتن شما می‌تواند امنیت او را به خطر بیندازد.

بهتر است قبل از خواب به کودکتان اجازه ندهید فیلم، کتاب یا داستان‌های ترسناک و تخیلی ببیند یا بخواند و در عین حال سعی کنید در طول شب به او سر بزنید تا حضور شما را درک کند و آرامش خود را به دست بیاورد و از امن بودن محل خوابش مطمئن شود، ولی این کار نباید آرامش شما را به هم بزند.

به شرایط محیطی اتاق کودک اهمیت داده و اجازه دهید خودش اسباب‌بازی‌ها و لوازم مورد نیاز اتاقش را انتخاب کند. به عبارتی، شرایطی را برایش فراهم کرده و اتاقش را طوری طراحی کنید که از بودن در آن لذت ببرد.

همچنین سعی کنید رنگ اتاق کودکتان روشن و سرزنده باشد. می‌توانید از برخی عروسک‌ها به عنوان آویز در اتاق او استفاده کنید. دمای محیط اتاق را هم طوری تنظیم کند که راحت باشد و رختخوابش را مناسب انتخاب کنید تا از خوابیدن در آن لذت ببرد. در نهایت این که اگر کودکتان به سنی رسیده که قدرت انتخاب دارد، بگذارید خودش اتاقش را با سلیقه خودش بچیند، ولی شما هم می‌توانید در انتخابش به او کمک کنید.

اگر کودکتان نیمه‌های شب با دیدن کابوس، گریه کنان به اتاق شما می‌آید، با او به اتاقش رفته و در کنارش بخوابید تا بتواند بر ترسش غلبه کند. اگر فرزندتان از تاریکی اتاق می‌ترسد، به او چراغ قوه داده؛ یاد دهید که هر وقت به خاطر دیدن کابوس از خواب پرید، آن را روشن کند و مطمئن شود که هیچ چیز وحشتناکی در اتاق نیست. در این مورد استفاده از چراغ خواب در اتاق هم می‌تواند موثر باشد.

هیچ وقت به کودک دروغ نگویید که تا صبح کنارش می‌خوابید، بلکه به او بگویید تا زمانی که بخوابی کنارت هستم و بعد به اتاق خودم می‌روم و هر وقت لازم داشتی برمی‌گردم. برای متقاعد کردن کودک می‌توانید در مواقعی برای تشویق کودکتان جایزه‌ای برایش تهیه کنید.

به خاطر داشته باشید هر کودکی ویژگی‌های منحصر به فرد خودش را دارد و نباید انتظار داشته باشید مانند سایر کودکان عمل کند. شاید کودکی از 2 سالگی براحتی تنها می‌خوابد، ولی کودک شما مدام گریه و زاری می‌کند. این همان تفاوت‌های شخصیتی است که پیش از این اشاره کردیم. باید با کمی صبر و حوصله این مشکل را حل کنید نه با پرخاشگری و عصبانی شدن و به هم زدن آرامش خود و کودکتان.