سزار: آرزویم فتح جام 2014 با برزیل است

طبیعی است که احساس بسیار خوبی را تجربه کرده باشم. قریب 50 روز به خاطر 2 آسیب‌دیدگی از میدان دور بودم و این مساله برایم بسیار سخت بود و دلم برای حضور مجدد در میدان پر می‌کشید. اضافه بر من، مایکون، میلیتو و زانه‌تی نیز تازه به صحنه برگشته‌اند و آنها هم مشکل مصدومیت داشتند. بدیهی است که همه ما از این بازگشت همراه با قهرمانی و فتح یک جام معتبر تازه بسیار خوشحال باشیم. ما هم خوب بازی کردیم و هم خوب نتیجه گرفتیم و امیدوارم این قهرمانی تازه یک نقطه‌عطف برای ما در این فصل و شروع بازگشت‌مان به جاده موفقیت بوده باشد.

او گناهی نداشت. وی تازه به تیمی پیوسته بود که نفراتش در ماه‌های اخیر با انواع مشکلات و مصدومیت‌ها رودررو شدند. حتی آشنا شدن صرف و اولیه با ساختار اینتر و چرخه‌های کار در آن نیز برای یک مربی تازه به چند ماه وقت نیاز دارد و بنیتس اسپانیایی با شرایطی اضطراری ناشی از غیبت نفرات کلیدی تیمش مواجه شده بود. معتقدم اگر ما نفرات بازگشته اینتر تا پایان فصل با مشکل تازه‌ای روبه‌رو نشویم، می‌توانیم تیم را به فرم و شرایط مطلوب فصل گذشته برگردانیم و طبعا جانشین بنیتس هم برخلاف ماه‌های گذشته می‌تواند با گروهی منسجم که نفراتش از نو در اختیارند، کار کند و بهره‌های این قضیه را بگیرد.

نمی‌دانم، امیدوارم که چنین باشد. آنچه در موردش تردیدی ندارم، عزم خودم برای فتح جام‌ها تا سرحد امکان از زمان حرفه‌ای‌‌شدنم و شروع حضورم در مسابقات بزرگ این رشته ورزشی است. با این اوصاف من و سایر برزیلی‌ها جام جهانی نوزدهم را هم فقط با هدف فتح جام آغاز کردیم. بعد از ناکامی‌ در آفریقای جنوبی انتقادات زیاد و غیرعقلایی و غیرقابل پذیرشی از کارلوس دونگا شد، اما انگار از یاد برده بودند که ما طی حدود 4 سال سرمربیگری وی در تیم ملی برزیل جام کنفدراسیو‌ن‌ها و کوپا آمریکا را برده بودیم و چندان باختی هم نداشتیم و دونگا خوب می‌دانست با هر مسابقه چطور طرف شود. باور او و همه ما بازیکنان تیم این بود که در آفریقا حداقل به فینال می‌رسیم و این را کمترین دستاورد خود می‌دانستیم. با این اوصاف لابد متوجه می‌شوید که شکست در جمع 8 تیم مرحله پایانی در برابر هلند چقدر برای ما دردآور بوده است. آن واقعه بسیار بد هم سپری شد و حالا من، مایکون، لوسیو و کوتینیو ـ برزیلی‌های اینتر ـ بسیار امیدواریم که در کنار سایر نفرات سله‌سائو (برزیل)‌ در سال 2011 کوپا آمریکا را از نو فتح کنیم و مهم‌تر از آن برای قهرمانی در جام جهانی 2014 که میزبانی آن با خود ما است،‌ دورخیز کنیم.

یکی از اهداف اصلی‌‌ام چون صحبت‌مان به تیم ملی برزیل کشیده شد،‌ حفظ پیراهن ملی تا سر حد امکان است و در این راه نحوه حضورم در میدان طی سال 2011 از نهایت اهمیت برخوردار است. من واقعا آرزو دارم با پیراهن برزیل فاتح جام‌جهانی 2014 شوم زیرا در این سطح هیچ هدف و جایزه مهم‌تری از جام جهانی وجود ندارد. درس‌‌های برگرفته از جام جهانی 2010 برای این که در سال 2014 نتایج بهتری بگیریم، بسیار به کار می‌آید. آن چه در آفریقا به ما تفهیم شد و درسی است که بویژه در دو سه دهه اخیر مفهوم و صحت بیشتری یافته، این است که در این سطح هیچ چیز قطعیت ندارد و هیچ تیمی مطمئن به پیروزی و قهرمانی نیست و برعکس هر نتیجه‌‌ای متصور است. اگر این را باور داشته باشیم و در همین راستا حرکت کنیم قهرمانی در جام جهانی خانگی مقدورتر خواهد شد زیرا به هر حال میزبانی مزایایی دارد که به هیچ روی نمی‌توان کوچک و کم‌تاثیر شمرد.

من نیز چنین اعتقادی ندارم. در زمان جام‌جهانی بعدی 34 ساله خواهم بود که برای دروازه‌بانان سن بالایی به حساب نمی‌آید بلکه نزدیک به سن پختگی محسوب می‌شود. قدر مسلم این که من در ماه‌ها و سال‌های پیش‌رو با تمام وجود خواهم کوشید و یقین دارم مانو منه‌زس (سرمربی تیم ملی برزیل)‌ هر کس را که شایسته‌تر باشد فراخواهد خواند.

دلیل آن بسیار ساده است. از یک سو او بعد از ناکامی دونگا در جام جهانی 2010 قصد داشت کارش را با آزمودن جوان‌ترها و به واقع ساختن آینده تیم ملی آغاز کند و نه رویکرد مجدد به آزمایش پس‌داده‌ها و از طرف دیگر خود من نیز همان‌طور که قبلا گفتم حدود 2 ماه مصدوم و از میدان دور بودم و برای اینتر هم بازی نمی‌کردم.

بله، منه‌زس مدت کوتاهی بعد از انتصابش به عنوان سرمربی برزیل به قصد گفتگو با لژیونرهای کشورمان سفری به اروپا کرد و به باشگاه‌‌های آنان سرزد و به اینتر هم آمد. او در آن روز به من، لوسیو و مایکون اطمینان داد که هیچ مانعی فراروی ما برای بازی مجدد در تیم ملی برزیل وجود ندارد و سرنوشت در دست خود ما است و کافی است در بازی‌های اینتر خوب و آماده ظاهر شویم تا او ما را دعوت کند.