یکی از مصداقهای آنهم افزایش معنادار نزاعهای خیابانی است.اجرای یک پیمایش ملی هم پرده از واقعیتی نگرانکننده در جامعه ایران برداشت: خشم، در میان جامعه ایرانی افزایش قابلتوجه دارد. این مطالعه که با هدف سنجش احساس خشم در مقیاس ملی انجام شد، با استفاده از پرسشنامهای مبتنی بر سنجههای روانشناختی اسپیلبرگر، ابعاد مختلف خشم رادر میان ۲۰۸۸ شهروند بالای ۱۸ سال بررسی کرد. نتایج این پژوهش، تصویری پیچیده از حالات، صفات و کنترل خشم در میان ایرانیان ارائه میدهد که زنگ خطری برای سلامت روانی و اجتماعی جامعه بهشمار میرود.
جالب است که عوامل جمعیتشناختی مانند جنسیت، سن و تحصیلات بر نحوه بروز خشم تأثیر دارند. مردان نسبت به زنان بیشتر به رفتارهای پرخاشگرانه مانند پرتاب اشیا یا ضربوشتم تمایل دارند. همچنین، افراد با تحصیلات پایینتر بیشتر از سوی اطرافیانشان بهعنوان «عصبانی» شناخته میشوند. این یافتهها نشان میدهد که آموزش و آگاهی میتواند در کنترل خشم نقش مهمی ایفا کند.
بخش قابلتوجهی از پاسخدهندگان (۳۳.۶درصد) اذعان داشتند که «معمولا زود از کوره در میروند» و ۳۱.۴درصد گفتند خشم دیگران، خشم آنها را نیز برمیانگیزد. این واکنشهای زنجیرهای نشان میدهد که خشم در بسیاری از تعاملات اجتماعی بهسرعت گسترش مییابد و فقدان مهارتهای کنترل خشم، این چرخه را تشدید میکند.
این گزارش نهتنها گستردگی خشم در جامعه ایران را نشان میدهد بلکه ضرورت مداخلات اجتماعی و روانشناختی را برای مدیریت این احساس پررنگ میکند. ناتوانی در کنترل خشم میتواند به آسیبهای فردی و اجتماعی گستردهای، ازجمله اخلال در روابط خانوادگی و افزایش تنشهای اجتماعی منجر شود.
