قرآن؛ چراغی برای جست‌و‌جوی حقیقت

مأموریت پیامبر(ص) چنین به او ابلاغ شد: «یا ایها النبی انا ارسلناک شاهدا و مبشرا و نذیرا و داعیا الی‌ا... باذنه و سراجا منیرا؛ ای پیامبر! ما تو را گواه، نویددهنده و هشداردهنده فرستادیم که به فرمان خدا به سوی او دعوت کنی و چراغی روشنی‌بخش باشی» (احزاب، آیات ۴۶ ــ ۴۵). 
این مأموریت تنها محدود به دوران حیات ظاهری پیامبر(ص) نبوده، بلکه همه آیندگان پس از ایشان را نیز در بر می‌گیرد. به این آیات ابتدایی (دوم و سوم) سوره جمعه توجه بفرمایید: خداوند در ادامه فلسفه بعثت پیامبر(ص) در نخستین آیه: «هو الذی بعث فی‌الامیین رسولا منهم یتلوا علیهم آیاته و ‌یزکیهم و یعلمهم الکتاب و الحکمه و ان کانوا من قبل لفی‌ ضلال مبین» و بلافاصله می‌فرماید: «و آخرین منهم لما یلحقوا بهم... آنهایی را هم که هنوز نیامده‌اند دربرمی‌گیرد.»
به‌ویژه امروز که دشمنان بشریت واذناب فریب‌خورده آنهابا به‌کارگیری انواع ابزارهای ارتباطی سعی درانحراف مخاطبان خوددر برداشت ازآموزه‌های اسلام دارند ومتأسفانه برخی آشنایان باآموزه‌های دینی هم باسکوت و احیانا همراهی با آنها مرز حق وباطل و درست ازنادرست راغبارآلود می‌کنند،بهترین راه برای آنها که درجست‌وجوی حقیقت هستند، مراجعه به قرآن است؛همان‌گونه که پیامبر بزرگوار ما با پیش‌بینی چنین اوضاع واحوالی این‌گونه می‌فرمایند:«اذا التبست علیکم الفتن کقطع اللیل المظلم فعلیکم بالقرآن...و له ظهر و بطن فظاهره حکم و باطنه علم...فیه مصابیح الهدى و منار الحکمه ودلیل على المعرفه لمن عرف الصفه؛هنگامى که فتنه‌هاچون پاره‌هاى شب تار بر شما مشتبه شود، به قرآن روى بیاورید. براى قرآن ظاهرى وباطنى است. ظاهر آن،حکمت و باطن آن،دانش است. در قرآن چراغ‌هاى هدایت، نشانه‌هاى حکمت و راهنماى معرفت هست، براى کسى که ویژگى‌اش را شناخت.» (کافی، ج۲، ص۵۹۹).