سریالی مهم در تاریخ تلویزیون

هادی حجازیفر که اولین حضور جدیاش بهعنوان بازیگر در سینما به نام سردار جاویدالاثر محمد متوسلیان گره خورده است، نخستین فیلم ــ سریالی هم که ساخت به نام دو سردار شهید محبوب ثبت شد؛ شهیدان مهدی و حمید باکری، ستارگانی هستند که رازهای زندگی آنها شگفتانگیز است و ناجی امروز ما خواهد بود. در این مجموعه، هم بخشهایی که به زندگی شخصی و خانوادگی باکریها میپردازد و هم سکانسهای جنگی، با ظرافت به تماشا درآمدهاند. کار بزرگ هادی حجازیفر در عاشورا عبور از حجاب تکنیک و ثبت زندگی، نزدیک به واقعیت است. یعنی همه اجزا و عناصر این مجموعه به حدی از پختگی و همراهی متوازن با یکدیگر رسیدهاند که محسوس و سدراه ارتباط مخاطب با متن روایت نیستند. موسیقی، میزانسن، نقشآفرینی بازیگران، حرکت دوربین و... در این اثر به گونهای هستند که اصلا دیده نمیشوند و همه در خدمت بازنمایی تصویری حداکثر واقعی از آدمهای درون فیلم و زندگی و زمانه آنهاست. به گونهای که مخاطب گاهی فراموش میکند در حال تماشای یک محصول و مصنوع است و اگر به خودش نیاید، تصور میکند در دنیای برساخته در سریال قرار دارد، حتی در لحظاتی عطر حضور شهیدان باکری به مشامش میرسد.اتفاق مهم این است که در این اثر هیچ شعاری داده نمیشود، هیچ کجای آن بوی بیانیه و خطابه شنیده نمیشود و در هیچ جای روایت، حالوهوای تبلیغ احساس نمیشود. آنچه قهرمانان این سریال (شهیدان باکری) را به میدان نبرد میکشاند، نه تمنیات نفسانی و خودنمایی و هدف تصرف خاک و مقام، بلکه رسیدن به تکامل شخصیتی است. آنها در این سریال، هیچ نشانی از سایر فرماندهان نظامی در دیگر کشورها ندارند، مثل او را فقط در جبهههای دوران جنگ تحمیلی و همچنین جبهه مقاومت دیدهایم؛ امثال شهید حججی، حاجقاسم و... که نه ترسو هستند و نه اهل هیاهو. مثل خسرو که وسط یک عملیات پر از خون و آتش، آنقدر آرامش و طمانینه دارد که حتی در خیال، صدای مرغ دریایی میشنود. بازسازی فضای معنوی و قدسی جبهههای نبرد حق علیه باطل، بدون تأکید بر شعائر و نمادهای مقدس و از طریق درام و فضاسازی در عاشورا، موجب میشود تا هر مخاطبی، وجه تقدس این دفاع را احساس و درک کند.عاشورا سریال مهمی در تاریخ تلویزیون ایران است؛ هم بهخاطر دستاوردهای فنی این اثر و هم بهخاطر تثبیت یاد و خاطره دو قهرمان ملی و محبوب (شهیدان مهدی و حمید باکری) و قهرمانان گمنام درون فیلم.