ما مسئول حفاظت از زیبایی ایران هستیم

- خیلی اوقات، گردشگری به فرهنگ مناطق یا به محیط‌زیست لطمه می‌زند. ظرفیت‌های خوبی وجود دارد که می‌توان با در نظر گرفتن آنها امکان گردشگری پایدار را با توجه به فرهنگ عمومی منطقه فراهم کرد، ولی به آن توجه نمی‌شود. دغدغه ما از این نقطه شکل گرفت و متوجه شدیم بهترین روش بیان این دغدغه، برنامه تلویزیونی و همان رئالیتی‌شو است. بنابراین طراحی چنین برنامه‌ای با همراهی دوستان آغاز شد و آرام آرام به پختگی رسید. حاصل چیزی بود که در فصل اول دیدید و فصل دوم آن نیز در حال پخش است.

قطعا یک گردشگری پایدار نسبتی مهم با هویت و مردم آن منطقه دارد. مردم اگر به خودباوری برسند و باور کنند چیزهایی که دارند، از قبیل سنت‌ها، آداب و رسوم و صنایع‌دستی‌شان مهم است و ما هم بتوانیم این موضوع را به درستی نشان دهیم، می‌توان به گردشگری پایدار، اشتغال‌زایی منطقه و درآمدزایی مردم منطقه کمک کرد. از این جهت، نگاه به سنت‌ها برای ما خیلی مهم بود و به همین دلیل مربی‌هایی از اهالی همان مناطق انتخاب کردیم. مردم محلی، این بار در قامت مربی ظاهر شدند، مسئولیت داشتند و شرکت‌کننده‌ها تحت نظر آنها بودند. این درواقع هویت‌بخشی به آداب، رسوم و سنن آن منطقه، صنایع‌دستی و حرفه‌هایی بود که مردم منطقه به آن شهره هستند.

تمایل داشتیم دغدغه‌ها و اهداف‌مان را در قالبی بگوییم که برای مخاطب عام سرگرم‌کننده و جذاب باشد و حالش را خوب کند. برنامه‌سازی به شکلی که هم از نظر رنگ‌بندی و هم از نظر طراحی آیتم به گونه‌ای باشد که مخاطب حالش بهتر شود، جزو کارهای ویژه خودمان می‌دیدیم. می‌خواستیم آن ساعتی که مخاطب کار ما را تماشا می‌کند، با حال خوبی ببیند و شاد باشد. این مسأله از اهداف تیم ما بوده‌است.

در هرقسمت سعی کردیم مشکلات و معضلات فرهنگی را به بهانه‌های مختلف بیان کنیم؛ مثلا در فصل یک، به جنگل‌های هیرکانی اشاره شد. یا می‌توانم به صحبت‌هایی که پیرامون ساخت و سازهای بی‌رویه، معضل زباله و اتفاقات بدی که برای جنگل‌های هیرکانی افتاده‌است، اشاره کنم که در بین افراد رد و بدل می‌شد. این اشارات را هم در فصل اول داشتیم و هم در فصل دوم. درباره محیط‌زیست یا برخوردهای غلط در ارتباط با آداب، رسوم و سنن مردم منطقه هم اشاراتی شده‌است. قطعا یکی از اهداف ما بیان این نکات به گونه‌ای است که هم مخاطب اذیت نشود و هم به جنس برنامه بخورد.

شاید بهتر باشد بگویم وقتی بیشتر در ایران می‌گردید و با فرهنگ و اقلیم ایران آشنا می‌شوید، بیشتر ایران را دوست می‌دارید. به نظرم، نشان دادن این زیبایی‌ها و حتی معضلات و مشکلات، بر دغدغه ما می‌افزاید و مسئولیت اجتماعی‌مان بیشتر می‌شود. برای ما به این شکل بوده‌است و حس می‌کنم برای مخاطب هم به این صورت باشد که مسئولیت و باری بر دوش احساس کند. ما نسبت به هر سانت این یک میلیون و ۶۴۸هزار کیلومتر مربعی که جزو خاک ایران است، مسئول هستیم و باید حواسمان به آن باشد. شاید قبلا نسبت به فرهنگ، محیط‌زیست، مردم و مسائل مردم، این نگاه را داشتیم، اما بومگرد باعث شد به این نگاه نزدیک‌تر شویم.