تقویت اراده برای مبارزه با اعتیاد در سیما!

معضلات و مشکلاتی که در زندگی عادی انسان و اجتماع ایجاد می‌کند و نقش متلاشی‌کننده آن، موجب می‌شود تا در هر کشوری، از حوزه انتظامی تا فرهنگی را به خود مشغول سازد. ایران ما نیز، به دلایلی چون همجواری با مناطق تولیدکننده، حکم مسیر ترانزیتی دارد و از گذشته تا امروز، توزیع و مصرف این مواد نیز برقرار مانده است.

در بعد فرهنگی با وجود همه نوع پیام هشدارگونه، یا تلاش آگاه‌کننده، همچنان نیاز به فعالیت احساس می‌شود. تلویزیون، با استفاده از قدرت تصویر و امکان متجلی‌ساختن روایت‌های مرتبط، قدرت بالایی برای درگیرساختن مخاطب با موضوع دارد. آنچه در نگاه به تجربه برنامه‌سازی تلویزیون به دست می‌آید، ترکیبی از برنامه‌های جدی تا طنز است. برنامه‌هایی نظیر «شوک» یا حتی بخش‌هایی از مجموعه‌هایی نظیر «آیینه‌عبرت» تا روایت‌های امروزی، نمونه‌هایی شاخص و آشنا برای تجربه‌سنجی است.

توجه به آنچه حادث شده، علاوه بر ضرورت تداوم این نوع تلاش‌ها، لزوم به‌روزکردن روایت‌ها یا شیوه‌های برنامه‌سازی را یادآور می‌شود. نیاز به توصیف ابعاد تازه اعتیاد به مواد افیونی، نیازی مستمر است. در جامعه ما، با وجود همه اقدامات انتظامی و با وجود همه تأکیدات پیشگیرانه و مسدودکننده نسبت به آلودگی به اعتیاد و مواد افیونی، همچنان اعتیاد معضلی جدی به‌شمار می‌رود و برای همین، برنامه‌سازان تصویری باید سرعت در تولید و افزایش کمی در برنامه‌ها را در دستورکار قرار دهند. در کنار الگوهای سنتی معتادان و عواقب اعتیاد به‌ویژه در فروپاشی اجتماع، از خانواده گرفته تا ساختارهای جمعی زندگی، باید به نمونه‌های نوین توجه کرد. باید به این پرداخت که در کنار حجم عظیمی از فعالیت انتظامی و تأدیبی و فرهنگی، چرا این معضل، در عمل، گستره فراگیر خودش را دارد. باید در داستان‌ها، که اولویت بیشتری برای ارتباط با مخاطب دارد، جامع و غیرانتزاعی به موضوع پرداخت.

بیننده باید در انتهای برنامه‌ای که مشاهده می‌کند، به تأملی کارساز و پیش‌برنده در جهت دفاع از نفس انسانی دربرابر این عنصر مخرب برسد. حتی در گفت‌وگوها، باید به نتیجه‌ای راهگشا رسید و نه صرفا بیان نظریه و گفتارهای عالمانه. در شناسایی جایگزین‌هایی برای اشتغال انسان، تنوع را رعایت کنیم و آنچنان گستره‌ای دربرابر مخاطب قرار دهیم که برای انتخاب آنان یا انتخاب مواد افیونی، انگیزه بیشتر به سمت انتخاب‌های سلامت باشد؛ یعنی صرفا بر نفی تأکید نداشته باشیم و جایگزین‌های سالم و متنوع و حتی برانگیزنده اجتماعی برای تحرکی فراتر از تحرک دستگاه‌های مسئول داشته باشیم. باید فراتر از بازتاب‌دهنده بود.

روزنامه جام جم