راه را برای دختران رکابزن باز می‌کنم

گفت‌وگوی «جام‌جم» را با فرانک پرتو آذر دارنده دو مدال برنز انفرادی و تیمی دو چرخه‌سواری آسیا از نظر می‌گذرانید.

اتفاقاتی که در رقابت‌های قهرمانی آسیا برایتان رخ داد، واقعا نارحت کننده است. چرا این قدر بدشانسی آوردید؟

متاسفانه همه اتفاقاتی که برای من افتاد به خاطر بی‌برنامگی سرپرست تیم (ناصر شهبازی) بود. اگر ایشان به درستی از مسئولیت‌هایشان آگاه بودند و قوانین یک مسابقه حرفه‌ای را می‌دانستند، من به‌راحتی دو مدال آسیا را از دست نمی‌دادم. در روز مسابقه کوهستان دوچرخه‌ام پنچر شد. با این که شروع خوبی داشتم و جزو سه نفر اول بودم و داشتم نفر دوم را می‌گرفتم، اما در میانه مسیر چرخم پنچر شد. همه می‌دانند که پنچری جزیی از مسابقات دوچرخه‌سواری و امری طبیعی است. برای همین سرپرست و عوامل تیم باید با در نظر گرفتن چنین شرایطی تجهیزات را برای گرفتن پنجری آماده کنند. من در آن لحظه به یک قطعه کوچک نیاز داشتم که به اندازه یک بند انگشت بود. اگر آن را به من داده بودند خودم بلافاصله داخل لاستیک فرو می‌کردم تا لاستیکم سریع باد خالی نکند. چون آن قطعه را نداشتم مجبور شدم، مسافت زیادی را پیاده تا ایستگاه‌های فنی مسابقه بروم و پنچری را بگیرم. در نهایت وقتی به مسابقه برگشتم که زمان زیادی را از دست داده بودم، اما با این حال تمام تلاشم را کردم که جزو پنج نفر اول قرار بگیرم تا امتیاز لازم برای سهمیه المپیک را کسب کنم. اشتباه از خود من بود و باید پیش بینی این وضعیت را می‌کردم. من در همه تورنمنت‌هایی که انفرادی حاضر می‌شوم، یک تنه بار مربی، سرپرست و... را به دوش می‌کشم. اینجا هم باید تجهیزات جانبی را همراه می‌بردم و به امید تیم نمی‌نشستم.

بدبیاری دیگرتان هم که نداشتن شماره در مسابقه روز دوم (ماده المنتری) بود!

بله، اتفاقی که واقعا هیچ جوره و اصلا نمی‌شود آن را توجیه کرد. این که یک سرپرست یادش برود و شماره ورزشکار را با خودش نیاورد، واقعا عجیب و نابخشودنی است. پنچری چرخم را می‌توانم هضم کنم، چون امری عادی در مسابقه است. اما هر چقدر فکر می‌کنم، نمی‌توانم با این موضوع کنار بیایم که سرپرست یادش برود شماره ورزشکار را بیاورد. تا شماره نباشد، ورزشکار نمی‌تواند مسابقه اش را شروع کند. سرپرست وقتی فهمید شماره را نیاورده، به هتل محل اقامتمان رفت که آن را بیاورد. وقتی برگشت که ۳۵ دقیقه طول کشیده بود و من هم به خاطر از دست دادن زمان زیاد از دور مسابقات حذف شدم. دو سال بیهوده تمرین کردم و به راحتی هر چه تمام‌تر دو مدال را از دست دادم.

سرپرست تیم بعد از این همه گاف چه جوابی برای شما دارد؟

طبیعتا هر کسی که مرتکب اشتباهی می‌شود، خودش را محق می‌داند. اما در کل من دلیلی نمی‌بینم که با ایشان بحث بیهوده کنم. وظیفه مسئولان بالادستی است که در این موارد نظر بدهند و عیب‌یابی کنند. وظیفه من این است که با آمادگی کامل به مسابقه بروم که خوشبختانه همین اتفاق هم افتاد. درست است که به بدترین شکل ممکن بدشانسی آوردم، اما در عوض خودم را ثابت کردم و همه دیدند هنوز جزو تاپ لیست آسیا هستم. من دو سال گذشته را با وجود کرونا بی وقفه تمرین کردم تا مدال برنزم را به نقره تبدیل کنم. ضمن این که طی یک سال اخیر در یک تیم سوئیسی (ولوسالوشنز-پامپ فورپیس) هم لژیونر شدم و با حمایت این باشگاه در تورنمنت‌های زیادی شرکت کردم، به امید این که بتوانم به مدال آسیا برسم. هزینه تجهیزاتم در رقابت‌های قهرمانی آسیا ۲۰ هزار یورو بود که سوئیسی‌ها داده بودند. من حتی این تجهیزات را در اختیار سایر ملی پوشان تیم هم قرار دادم. متاسفانه، اما آن طور نشد که می‌خواستم.

واکنش تیم‌های خارجی و تیم سوئیسی به اتفاقات سئول چه بود؟

رقبای خارجی ام که همه شوکه شده بودند و این موضوع برایشان غیرقابل پذیرش بود. در مورد اسپانسرم هم باید بگویم که آن‌ها نگاهشان حرفه‌ای است و می‌دانند شرایط دوچرخه سواران ایرانی به چه صورت است.

هنوز هم هزینه مربی و حضور در مسابقات با خودتان است؟

بله در تمام این سال‌ها در هر مسابقه‌ای بین‌المللی شرکت کردم خودم هزینه اش را دادم. حق‌الزحمه مربیان خارجی را هم که از آن‌ها برنامه می‌گیرم خودم ماهانه می‌دهم.

روزنامه جام جم