اتاق درمان در جعبه جادو

سریال‌هایی هم که با محوریت این موضوع روی آنتن رفتند، کم نبودند. سریال‌هایی بودند که با مشورت برخی متخصصان موفق عمل کردند و توانستند تصویر درستی از این علم به مخاطبان ارائه کنند و بعضی هم نگاه کلیشه‌ای و گاه نادرستی به گرایش‌های این تخصص داشتند.

به تازگی روز جهانی روان‌شناس و مشاور را پشت سر گذاشتیم و در اینجا نگاهی کوتاه به حضور برخی روان‌شناسان و مشاورانی داشتیم که برنامه‌هایشان در تلویزیون پرطرفدار شد و همچنین تعدادی از آثاری را مرور کردیم که بازیگران در آن رخت یک روان درمانگر یا مشاور را به تن کردند.

خانم روان‌شناس

سیما فردوسی جزو اولین روانش‌شناسانی بود که در دهه ۷۰ نام و چهره‌اش برای مخاطبان آشنا شد. البته پیش و پس از او هم افرادی با تخصص‌های مختلف در قاب جادو دیده شدند و مورد توجه قرار گرفتند. او پس از پایان تحصیلاتش در دوره دکتری در خارج از کشور به ایران برگشت تا دانشش را در این راه به کار بگیرد. این روان‌شناس علاوه بر تدریس در دانشگاه شهید بهشتی، وارد قاب تلویزیون هم شد و در بسیاری از برنامه‌ها به عنوان کارشناس حضور داشت. بیان خودمانی و شیوای او خیلی زود در دل مخاطبان جا باز کرد.

روابط زوجین تا تربیت کودکان

محمود گلزاری از دیگر چهره‌های تلویزیونی در حوزه روان درمانی است. او جزو اساتید دانشگاه علامه طباطبایی است و همچنین سابقه مدیریتی هم دارد. حضور او هم به عنوان روان‌شناس در تلویزیون به ترویج این علم در زندگی روزمره و برای بینندگانی از طیف‌های مختلف کمک کرد. او در حوزه کودکان و همچنین روابط زوجین برنامه‌هایی داشته است و در این سال‌ها جزو پررنگ‌ترین چهره‌هایی بوده است که از حوزه روان‌شناسی به تلویزیون آمد و به مخاطبان در این عرصه به عنوان یک کارشناس تلویزیونی معرفی شد.

ترزیق حال خوب

علی بابایی‌زاد یکی از کارشناسان حوزه روان‌شناسی است که مخاطبان با چهره او آشنا هستند. او بیش از همه در برنامه‌های شبکه چهار سیما و همچنین با برنامه حال خوب در شبکه سلامت به شهرت رسید. ظاهر اتوکشیده، بیان پرطمانینه و همچنین مطرح کردن مباحث تازه در حوزه خودشناسی و تحلیل رفتار متقابل باعث شد مخاطبان خیلی زود با او ارتباط برقرار کنند.

هزار راه مانده است

عیسی جلالی و ناهید السادات شریفی ا ز اولین چهره‌هایی بودند که در حوزه روان‌شناسی با برنامه هزار راه نرفته دیده شدند و به محبوبیت رسیدند.

برنامه‌ای که کارش به فصول بعدی هم کشیده شد و در حیطه بهبود روابط زوجین و ارائه راهکار برای مشکلات آنان، با نمایش درگیری‌ها و بیانش مقابل دوربین نوعی انقلاب در برنامه‌سازی در تلویزیون ایجاد کرد.

امروز حرفت را بزن، فردا دیر است

از نخستین سریال‌هایی که فضای اصلی قصه خود را به یک مرکز روا‌ن‌شناسی برد، «فردا دیر است» محصول ۱۳۷۷- ۱۳۷۶ به کارگردانی حسن فتحی و نویسندگی چیستا یثربی، فریبرز کامکاری و رضا صابری بود. سریال تلاش داشت در هر قسمت بینندگان را با مشکلات روانی یکی از مراجعان مطب و مشکلات زندگی او آشنا کند. گرچه نمی‌توان فردا دیر است را نمونه صددرصد کاملی از مجموعه اطلاعات صحیح روان‌شناسی معرفی کرد اما نمی‌توان نقش مؤثر آن را در شناساندن اختلالات روانی و همچنین جذب مخاطبان به فضای این‌گونه قصه‌ها نادیده گرفت.

«همسفر» با زوج درمانگر

سال ۷۹ ، قاسم جعفری سریالی اپیزودیک به اسم «هسمفر» را روانه آنتن کرد که روایتی از زندگی زوج‌های جوان داشت. زوج‌هایی که در همسفری با یکدیگر در راه زندگی با مشکلاتی مواجه می‌شدند و کارشان به دادگاه خانواده کشیده می‌شد. در میان شخصیت‌های قصه، فریبا متخصص، متخصصی بود که پیش از جدایی به این افراد مشاوره می‌داد تا در صورت امکان به یکدیگر برگردند و بنای رو به ویرانی زندگی‌شان را از نو بسازند. تصویری که از او در این سریال به مخاطبان ارائه می‌شد، زنی آرام با تفکری منطقی بود.

دکتر افشار هستم

نگاه طنازانه به حرفه روان‌شناسی، کمتر در سریال‌های تلویزیونی ما دیده شده است. سریال ساختمان پزشکان، ساخته سروش صحت یکی از همین معدود آثار است که در آن شخصیت روان‌شناس قصه، دکتر نیما افشار با بازی بهنام تشکر با قرار گرفتن در میان دیگر شخصیت‌ها که هر کدام به نوعی او را تحت فشار قرار می‌دادند، حال و هوای کمدی به خود می‌گرفت. او مدام سعی داشت خود و میزان تحصیلاتش را به دیگران اثبات کند. نگاه کاریکاتوری نسبت به این شخصیت و اطرافیانش درواقع نقدی اجتماعی بود.

پژمان در اتاق درمان

حضور روان‌شناس در سریال پژمان تنها در اتاق درمان حس می‌شد و آن هم نه به صورت فیزیکی. فقط صدای بهنام تشکر که یادآور نقش او در سریال ساختمان پزشکان بود در این سریال شنیده می‌شد و تصویری که بیننده تماشا می‌کرد، مراجعان مطب بودند.

گویی شخصیت پژمان با بازی پژمان جمشیدی به همان ساختمان پزشکان مراجعه کرده و مقابل دکتر نیما افشار نشسته است و از زندگی‌اش می‌گوید. در این سریال هم مثل دیگر آثار سروش صحت بار کمدی زیاد بود و آنچه در اتاق درمان شکل می‌گرفت، رابطه‌ای نه چندان موفق میان درمانگر و مراجعانش بود.

نوشین مجلسی - رسانه / روزنامه جام جم