تک‌تیرانداز

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، آن اتفاق بزرگ بالاخره افتاد و بخت تیراندازی ایران، پر‌فروغ شد. طلسم ۷۳‌ساله‌ بی‌مدالی تاریخ تیراندازی کشورمان (از اولین حضور در المپیک ۱۹۴۸ تا توکیو ۲۰۲۱) شکست و چه افتخار بزرگی برای جواد فروغی که در اولین حضور المپیکی‌ و ۴۱ سالگی‌اش، نامش جاودانه شد. او با رکورد ۵۸۰ از مرحله مقدماتی رقابت‌های تپانچه بادی ۱۰ متر مردان صعود کرد تا با یک نشان طلا و رکوردشکنی در فینال به عنوان اولین و مسن‌ترین قهرمان کاروان ستارگان ایران زمین، تاریخ‌ساز شود.

یکی از شب‌های اردیبهشت ماه بود. پیش از اعزام تدارکاتی تیم‌ملی تپانچه به کرواسی. پس از اولین قهرمانی ایران و فروغی در جام‌جهانی هندوستان. اهالی تیراندازی خوب می‌دانند که هندی‌ها چقدر در این رشته کار و قهرمان‌پروری کرده‌اند، اما یکم فروردین ماه ۱۴۰۰، او با رکوردی قابل قبول، طلا را به قول خودش، از دست‌ آنها در مملکت خودشان در آورد. آن شب، گپ مفصلی زدیم. درباره شروع ورزش، رسیدن به تیم‌ملی، کسب سهمیه اولین المپیک زندگی آقا جواد و رسیدن به رده یک جهان در میان تلخی‌های کرونایی و غیره. حاصلش هم با عنوان «از طبقه منفی ۲ تا المپیک توکیو» در روزنامه جام‌جم منتشر شد.

مدت کوتاهی بعد مدال طلای دوم را در کرواسی گرفت و بسیار باعث خوشحالی شد. ثبات عملکرد در تیراندازی، بزرگ‌ترین گام رسیدن به پیروزی است و او در دو رقابت نزدیک به هم آن را نشان داده بود. نتیجه هم دو مدال‌ خوش‌رنگ پیش از المپیک شد.

و بالاخره ۲۴ جولای ۲۰۲۱ اولین نشان تاریخ تیراندازی ایران در المپیک به جواد فروغی رسید. از همان شبِ اردیبهشت ماه و گفت‌وگوی تلفنی که داستانش را شنیدیم، به نظر شخصیت قهرمانی در او شکل گرفته بود. آشنایی اتفاقی‌ با تیراندازی و بعد عشقی که رها نکرد. عشقی که در هر فرصتی بین مشغله‌ها و شیفت‌های کاری، او را به سالن کوچک بیمارستان می‌کشاند و بعدتر به قول خودش شمال، جنوب، شرق و غرب شهر پرترافیک تهران را زیر پا می‌گذاشت تا در سالن‌های مختلف تمرین کند، به تیم‌ملی برسد و ... گفته بود در تیراندازی فقط با یاد خدا آرام می‌شود و موفقیت را تنها با تلاش و تلاش و تلاش به دست می‌آورد و هر چه گفته بود، درست از آب در آمده بود.

جواد فروغی: با یاد خدا در فینال آرامش داشتم

صحبت‌های جواد فروغی بعد از کسب مدال طلای المپیک، دقیقا همان حرف‌هایی است که از چنین ورزشکار و شخصیتی انتظار داشتیم. او که در بازی فینال کاملا آرامش در چهره‌اش مشخص بود، در مورد موفقیت خود گفت: ‌اول از همه این مدال به خاطر لطف خداست، دوم هم لطف خداست و سوم هم لطف او. خانواده من و خودم خیلی وقت گذاشتیم و با شرایطی که کرونا بر ورزش کشور به‌ویژه تیراندازی وارد کرده و بسیاری از مراکز تعطیل شده بود و نمی‌توانستیم تمرین کنیم، تمرینات را به صورت خشک در منزل انجام دادم.

وی در مورد مسابقات آماده‌سازی‌اش گفت: بعد از آن در چند مسابقه آنلاین در قزاقستان و مصر شرکت کردیم و توانستیم  آمادگی خود را حفظ کنیم و خود را در سطحی که برای مسابقات بین‌المللی نیاز بود، نگه داریم. در مسابقات هند و قهرمانی اروپا و جام‌جهانی کرواسی  شرکت کردیم و همه این موارد کمک کرد به هدفی که از پیش تعیین کرده بودیم، برسیم و خداراشکر منجر به بهترین نتیجه شد.

ملی‌پوش تپانچه کشورمان در پاسخ به این سوال که آیا پیش‌بینی کسب مدال طلا را داشتید، گفت: من عکس مدال طلا را پروفایل خودم قرار داده بودم و حتی ساخت مدال را با دقت نگاه می‌کردم. می‌دانم که حتی وزن آن، ۵۳۸ گرم و جنس آن از نقره با روکش طلاست و در نهایت هم به آن رسیدم. فروغی در مورد آرامش خود در مرحله فینال تاکید کرد: مرحله مقدماتی را با آرامش شروع کردم اما در راند پنجم نمره‌ام کاهش پیدا کرد و استرس شدیدی پیدا کردم. واقعا خدا در مرحله فینال به من آرامش داد. وقتی هم که با نفرات قبلی اختلاف امتیاز پیدا کردم، آرامشم بیشتر شد. البته ناگفته نماند که درصدی از این آرام بودن هم به شخصیت خودم بر می‌گردد.

وی در پاسخ به این‌که وقتی پرستار بود، به این فکر می‌کرد که روزی قهرمان المپیک شود، تاکید کرد: خیر، به هیچ وجه. جالب است بگویم از نوجوانی مشکل دریچه میترال داشتم و این باعث می‌شود برخی اوقات تپش قلب داشته باشم. به همین دلیل به هر ورزشی فکر می‌کردم تا بتوانم شرکت کنم اما اصلا این تصور را نداشتم که در رشته‌ای مثل تیراندازی که نیاز به ثبات دست دارد، فعالیت کنم و مدال المپیک بگیرم. 

فروغی در پایان گفت: از مربیانم آقایان نجفی و محسن نصر‌اصفهانی تشکر می‌کنم. خوشحالم که در این شرایط سخت کرونا باعث خوشحالی مردم شدم. خانواده‌ام قطعا الان خیلی خوشحال هستند و من هم از خوشحالی آنها خشنودم.

آرزو قنبری - گروه ورزش / روزنامه جام جم