وداع با ارتش یک نفره

او با مواضع تند سیاسی خودش همواره در تقابل با قدرت‌های جهانی بود؛ از جمله با فیفا. در آخر هم سیاست و انحرافات اخلاقی یک نابغه را نابود کرد.

زمانی که او با ژائو هاولانژ، رئیس برزیلی فیفا دست نداد آنها طراحی حذف مارادونا را در دستور کار خودشان قرار دادند تا این‌که در سال 1994 به دلیل دوپینگ از حضور در تیم‌ملی آرژانتین محروم شد.

ساعاتی پس از آن خبر بود که مارادونا با چشمانی اشک‌بار مقابل دوربین‌ها ظاهر شد و گفت: «من پاک پاک هستم و این سیاست است که دارد من را حذف می‌کند.» و این تقابل تا سال‌ها ادامه پیدا کرد.

مارادونا در آمریکای‌جنوبی یک چپگرای واقعی بود؛ دوستی صمیمی برای هوگو چاوز، فیدل کاسترو هوگو مورالس. طبیعتا موضع‌گیری‌های او مورد علاقه سیاستمدارهای غربی نبود و فیفا و اتحادیه فوتبال اروپا هم او را یک چهره پرخاشگر و لجام گسیخته می‌دانستند.

شاید به خاطر همین مسائل مقایسه کردن مارادونا با پله یک ظلم بزرگ باشد. ورای مسائل فوتبالی، شما پله را همواره در جایگاه ویژه با کت شلواری شیک می‌بینید که در کنار رهبران فوتبال جهان نشسته است.

پله در داخل کشورش هم محبوبیت بالایی ندارد چراکه از مردم جدا شد تا خودش را در کنار روسای‌جمهور دیکتاتور برزیل قرار دهد و از حمایت آنها برخوردار شود. اما مارادونا را شما هرگز نه در این جایگاه‌ها دیدید و نه در کنار قدرت‌های سیاسی کشورش. او همواره در کنار مردم بود.

بخش دیگر محبوبیت مارادونا به خاطر اعاده حیثیت او از ملت آرژانتین بود. او در جام‌جهانی 1986، زمانی که توپ را از زمین خودی برداشت و در یک مسافت 60 متری، یکی پس از دیگری بازیکنان تیم‌ملی انگلیس را از پیش‌رو برداشت و قلعه این تیم را تسخیر کرد، ارتشی تک نفره بود که پس از 4 سال انتقام شکست آرژانتین مقابل انگلیس را در جنگ فالکلند گرفت.

آن گل و گلی که قبل از آن با دست زده بود، باعث شد احساسات جریحه‌دار مردم آرژانتین توسط قهرمانی به نام دیه‌گو آرماندو مارادونا التیام یابد.

من و خیلی‌های دیگر ساعات بدی را سپری کردیم وقتی خبر مرگ مارادونا را شنیدیم. البته با توجه به این‌که مارادونا از سال‌ها قبل حرکت در مسیر خود ویرانگری را آغاز کرده بود، به شخصه انتظار داشتم فرجام او فرجام خوبی نباشد، اما نه آنقدر زود. شصت سالگی برای مرگ مارادونا خیلی زود بود.

چهارشنبه شب قلب یک انسان بزرگ از حرکت ایستاد. دیه‌گو مارادونا یک شخصیت قابل احترام بود؛ انسانی که با زبان فوتبال به جنگ با دردها و آلام پرداخت، از مردمش دفاع کرد و همواره در کنار آنها ایستاد.

امیر حاج رضایی - کارشناس فوتبال / روزنامه جام جم