علل ابتلا به دررفتگی مفصل شانه

به گزارش جام جم آنلاین، پرهام پارسا‌نژاد در گفتگو با باشگاه خبرنگاران جوان، درباره دررفتگی مفصل شانه گفت: مفصل شانه به علت اینکه تماس استخوانی زیاد ندارد و مساحت استخوان‌های بازو و کتف که با هم در تماس هستند، کم است، بیشتر در معرض دررفتگی قرار دارد.

ثبات مفصل شانه بیشتر توسط تاندون‌ها، عضلات، کپسول‌های مفصلی و رباط‌های اطراف آن فراهم می‌شود، زیرا این بخش دامنه حرکتی زیادی دارد و می‌تواند ۳۶۰ درجه بچرخد، بنابراین دررفتگی شانه را در افراد بسیار مشاهده می‌کنیم.

او بیان کرد: دررفتگیمفصل شانه می‌تواند از جلو یا پشت ایجاد شود. اگر دررفتگی از جلو باشد، سر استخوان بازو به شکل برجسته در قسمت بالا و خارج ناحیه شانه مشخص می‌شود. این دررفتگی درد بسیار شدید برای فرد ایجاد می‌کند به طوری که شخص با دست دیگرش سعی می‌کند مفصل شانه دردناک را ثابت نگه دارد. دررفتگی‌هایی که از پشت اتفاق می‌افتد، دردی چندان ندارد، ولی این نوع دررفتگی‌ها محدودیت حرکتی در شانه و چرخش آن ایجاد می‌کنند، به طوری که شخص نمی‌تواند شانه را به سمت داخل بچرخاند.

عضو هیئت مدیره انجمن فیزیوتراپی ایران افزود: علاوه بر دررفتگی، تعدادی از افراد هم به نیمه دررفتگی دچار می‌شوند. در نیمه دررفتگی کامل، سر استخوان بازو از محل خود خارج نمی‌شود، اما مرتبا کمی از محل خود خارج می‌شود سپس دوباره برمی‌گردد. نیمه دررفتگی ممکن است با درد کم و صدای خاص در مفصل شانه همراه باشد.

مهم‌‎ترین دلایل دررفتگی شانه

پارسا‌نژاد تأکید کرد: از مهمترین دلایل دررفتگی مفصل شانه می‌توان به وارد شدن ضربه به شانه در تصادفات و یا حین انجام حرکات ورزشی اشاره کرد. کشیدگی زیاد و مکرر رباط‌های شانه هم در ایجاد شُلی مفصل شانه و دررفتگی آن نقش دارد. افرادی که فعالیت‌های پرتابی زیاد انجام می‌دهند مانند تنیس‌بازان و والیبالیست‌ها هم در معرض ابتلا به دررفتگی شانه هستند. شناگرانی که شنای کرال انجام می دهند به علت اینکه رباط‌های آن‌ها پیوسته در حال کشش است و حرکات بالای سر زیادی انجام می‌دهند، می‌توانند به شُل شدن رباط مفصل شانه و دررفتگی آن دچار شوند.

او تصریح کرد: بسیاری از افراد به دلایل ارثی به شُلی رباط‌ها مبتلا هستند، در این اشخاص کپسول مفصلی شُل بوده، بنابراین در هر جهتی ممکن است مفصل شانه به دررفتگی دچار شود.

تمرین‌های درمانی برای بهبود دررفتگی شانه

عضو هیئت مدیره انجمن فیزیوتراپی گفت: در تمرین نخست، فرد به چهار چوب در تکیه می‌دهد سپس در حالی که آرنجش ۹۰ درجه است و بازو کنار بدن قرار دارد، شانه را به سمت خارج می‌چرخاند و ۱۰ شماره آن را در این وضعیت نگه می‌دارد سپس شانه را رها می‌کند؛ این تمرین باید ۱۰ مرتبه با مکث ۱۰ شماره‌ای انجام شود.

پارسانژاد اظهار کرد: در تمرین دوم فرد بازویش را کنار بدن قرار می‌دهد سپس در حالی که آرنجش ۹۰ درجه است مشت دستش را به دیوار فشار می‌دهد، ۱۰ شماره مشت دست را در این وضعیت نگه می‌دارد سپس آن را رها می‌کند.

او بیان کرد: در تمرین سوم فرد بازو، ساعد و پشت دستش را به دیوار تکیه می‌دهد سپس در حالی که بازو کنار بدن است، سعی می‌کند پشت مچ دست را به دیوار فشار دهد و شانه را به سمت خارج بچرخاند؛ این تمرین باید ۱۰ مرتبه با مکث ۱۰ شماره‌ای انجام شود.

عضو هیئت مدیره انجمن فیزیوتراپی افزود: در تمرین چهارم فرد یک بالش را بین ساعد و آرنج جلوی سینه نگه می‌دارد و سعی می‌کند که به کمک ساعد‌ها بالش را به سینه فشار دهد، این تمرین باید ۱۰ مرتبه با مکث ۱۰ شماره‌ای انجام شود.

پارسانژاد گفت: در تمرین پنجم فرد به پشت می‌ایستد و پشت بازویش را به دیوار تکیه می‌دهد سپس در حالی که آرنجش ۹۰ درجه است از فرد درخواست می‌کنیم که پشت آرنج را به دیوار فشار دهد و آن را ۱۰ شماره در این وضعیت نگه دارد و سپس رها کند، این تمرین باید ۱۰ مرتبه با مکث ۱۰ شماره‌ای انجام شود.

او یادآوری کرد: افراد دچار دررفتگی‌های شانه باید مفصل شانه را به کمک وسیله‌ای به نام اسلینگ به گردن آویزان کنند و شانه را ۲ تا سه هفته بدون حرکت نگه دارند، پس از این مدت تمرین‌های فیزیوتراپی را آغاز کنند تا کپسول مفصلی که به کشیدگی یا پارگی دچار شده است، ترمیم پیدا کند؛ مبتلایان به دررفتگی شانه نباید از شانه‌بند استفاده کنند.