مدیریت در ورزش؛ لحافی برای دو نفر

جام جم آنلاین ، به همین منظور می توان این را عنوان کرد که ورزش از گذشته ای دیرباز عرصه ای برای جولانگاه مدیران سیاسی بوده است. به سختی می توان گفت که دقیقا از چه زمانی این رویکرد آغاز شده اما به ضرس قاطع می توان این نکته را عنوان کرد که امروز ،به درست یا به غلط ورزش ،عرصه ای مهم برای عرض اندام این مدیران است.

اگر به گذشته و تاریخ نگاه کنیم ویل‌ دورانت، مورخ‌ مشهورآمریکایی و نویسنده کتاب تاریخ تمدن، در این‌ باره‌ می‌نویسد: «از اولویت های دولتمردان، تأکید بر روی‌ حفظ‌ نیروی‌ جسمانی، پیروزی‌ در جنگ‌هایی‌ بوده‌ است‌ که‌ اساس آن بر قدرت‌ بدنی‌ و نیروی‌ جسمانی‌ بوده‌ است‌ و این حاصل‌ نخواهد شد مگر با ورزش‌هایی‌ که‌ مقرر گردیده‌ است.»

پارت‌ها جنگ‌ و شکار را دوست‌ داشتند. این‌ قوم‌ از دوران‌ طفولیت‌ تا به‌ هنگام‌ کهولت‌ همیشه‌ با ورزش‌ و تمرینات‌ سخت‌ جنگی‌ و شکار بار آمده‌ بودند.

فیلیپ وفوساتی در اتحادیه ایتالیایی ورزش همگانی می نویسد: "شرکت در ورزش را نشانه تمدن و سلامتی و شادکامی یک کشور میدانیم . ما برای شکل گیری یک فرهنگ ورزشی مبارزه طولانی و خستگی ناپذیر را انجام داده ایم ..... این فرهنگ ورزشی همان چیزی است که به کشور ما اجازه می دهد تا به جایگاهی ممتاز در ورزش برسد و در این حالت کشور ما بوسیله کل دنیا شناخته می شود .

در کل پرداختن به دلایل ورود سیاسیون به ورزش مقوله ای بسیار مفصل است که در این مجال کوتاه نمی گنجد اما این رویکرد صرفا برای نشان دادن موفقیت در مدیریت کلان از سوی سیاسیون است.

یعنی به دلیل عام بودن ورزش که طیف های گسترده ای از مردم را شامل می شود سیاسیون سعی دارند با ورود به این حوزه مدیریت، موفقیت های آن را به مدیران کلان کشور و دولت ها ارتباط بدهند. زمانی که آلمان نازی پیشوای خود را برای تماشای المپیک به استادیوم ورزشی می کشاند هدفی ندارند جز اینکه شاخ شانه ای به متفقین بکشند.

المپیک تابستانی ۱۹۳۶ از ۱ اوت تا ۱۶ اوت ۱۹۳۶ میلادی در شهر برلین، در آلمان و با حضور ۳٬۹۶۳ ورزشکار از ۴۹ کشور جهان و در ۱۹ رشته ورزشی برگزار شد و کشور میزبان در دوره حاکمیت نازیع ها در این مسابقات به مقام قهرمانی رسید. این تنها دوره المپیک است که آلمان در آن موفق به کسب مقام قهرمانی شده‌است. نکته مهم در خصوص این دوره از مسابقات المپیک اجرای سیاست‌های نژادی توسط نازی‌ها بود و اینکه این مدیریت سیاسی پیشواست که منجر به موفقیتی اینچنینی در حیطه ورزشی می شود.

ادولف هیتلر، پیشوای نازی ها در استادیوم المپیک برلین سخنرانی آتشین داشت که در آن نژاد و سیستم نازی ها را به رخ دیگران می کشید.

در عین حال زمانی که شوروی و بلوک شرق سرمایه گذاری های عمیقی بر روی ورزش می کردند. پیروزی های پی دی پی بلوک شرق در مسابقات ورزشی این باور غلط را در ذهن کمنیستها می گنجاند که این پیروزی مدیون مدیریتی است که از دفتر پولیت بورو (هیئت مرکزی جزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی) برای تمامی اقمار شوروی اعمال می شد و تنها و تنها هدف آنها به رخ کشیدن توان و مدیریت خود در حوزه ورزش و تعمیم آن به حوزه های سیاسی برای غرب و آن سوی دیوار برلین بود.

به همین دلیل امروز نیز شاهد آن هستیم که رهبران کشورها در بزنگاهها بیشتر در سطوح بازی های ملی در استادیوم های ورزشی حاضر می شوند. نکته جالب اینکه برای چنین حضوری بیشترین سرمایه گذاری نیز می شود و تمامی تلاش ها از سوی دو طرف آن است که در این مسابقات برنده از زمین خارج شوند تا بتوانند توان مدیریت سیاسی و ورزشی خود را به رخ دیگران بکشند.

در نهایت این نکته را نمی توان منکر شد که سیاست گرچه فرصت های بسیاری را به ورزش داده اما فرصت های بسیار بیشتری را هم از آن گرفته و میادینی که می توانست پیام آور صلح و دوستی و مهرآوری در بین ملت های مختلف باشد بیشتر به میادین نبردهای غیراخلاقی تبدیل شده و این نبوده مگر به همت سیاسیت و مدیریتی که بر اساس ایدئولوژی ها و آموزه های سیاسی بر میادین ورزشی حکم می راند.