کفش مشترک مجریان و بازیگران

برنامه هزار داستان نیز با اجرای تعداد زیادی از بازیگران و چند چهره مطرح دیگر از شبکه نسیم به نمایش درمی‌آید. تازگی‌ها کامبیز دیرباز نیز به جمع مجریان تلویزیون پیوسته است و مسابقه‌ای را در شبکه امید اجرا می‌کند. تا امروز رامبد جوان و مهران مدیری برنامه‌های موثری به نمایش گذاشته‌اند و مجریان موفقی از آب درآمده‌اند. پژمان بازغی هم در کسوت مجری کارش را درست انجام می‌دهد، اما محبوبیت کودک‌شو به درجه و رتبه‌ای نرسیده که کسی از مجری این برنامه حرفی بزند. سروش صحت، کامبیز دیرباز و کامران تفتی هنوز جانیافتاده‌اند و زود است در مقام مجری مورد قضاوت قرار بگیرند. در کنار این برنامه‌ها هزار داستان هم نشان می‌دهد که برخی بازیگران ما چقدر مجریان خوبی هستند؛ ‌مثل علی دهکردی که یکی از بهترین‌ اجراها را در فصل اول این برنامه به نمایش گذاشت. نه بازیگری که اجرای یک برنامه تلویزیونی را می‌پذیرد پا در کفش مجریان کرده و نه یک مجری که در مقابل دوربین بازی می‌کند به حرفه بازیگری شبیخون زده است. این دو مسیر برای همه آدم‌های مستعد سبز است و کسی نمی‌تواند مرزی در این باره قائل شود، اما راهی که تلویزیون و شبکه نسیم در سپردن وظیفه اجرای برنامه‌هایش به بازیگران در پیش گرفته یک نکته بسیار مهم را یادآوری می‌کند: گویی دنیای مجریان تلویزیونی کم‌فروغ شده و به ستاره‌های بیشتری نیاز دارد. شواهد حاکی است، دنیای اجراهای تلویزیونی بخصوص در برنامه‌های ترکیبی سرگرم‌کننده با کمبود مجریان توانمند و خلاق مواجه شده است. مجریان موفق و البته باهوش تلویزیون عمدتا به اجرای یک برنامه تلویزیونی بسنده نمی‌کنند و همزمان تهیه‌کنندگی یا کارگردانی را برعهده می‌گیرند. عادل فردوسی‌پور، رضا رشیدپور و احسان علیخانی از این دست مجریان هستند. برخی مجریان توانمند مانند نیما کرمی، علی ضیا و چند نفر دیگر در کارشان موفق هستند، اما ستاره محسوب نمی‌شوند و نمی‌توان گفت حضورشان در یک برنامه باعث افزایش میزان مخاطبان می‌شود و در نهایت مجریانی داریم که صرفا می‌توانند یک اجرای استاندارد و درست به نمایش بگذارند و نه بیشتر از آن. با کمی اختلاف نظر درباره مجریان نامبرده به این نتیجه می‌رسیم که تعداد مجریان موفقی که بر میزان مخاطبان یک برنامه سرگرم‌کننده و عمومی تاثیر بگذارند بسیار کم است و شاید به زحمت از تعداد انگشتان یک دست تجاوز کند. از آنجا که هوش و قریحه اجرای یک برنامه موفق تلویزیونی قابل یاد دادن نیست، نمی‌توان توقع داشت با آموزش مجریان فعلی اتفاق عجیب و فوق‌العاده‌ای در این زمینه رخ بدهد. بنابراین نمی‌توان از ساختار و نظام تلویزیون برای تربیت مجریان موفق توقعی داشت‌. این وظیفه بر دوش تهیه‌کنندگان برنامه‌های تلویزیونی است که با رصد کردن برنامه‌های رادیویی، تولیدات فضای مجازی، استودیوهای دوبله و حتی بازیگران جوان نمایش‌های صحنه‌ای و رادیویی، افراد توانمند و مستعد را به تلویزیون معرفی کنند و فرصتی ایجاد شود که دست‌کم هر چند سال، یک مجری خوب و مستعد تلویزیونی کشف و به تماشاگران معرفی شود.

آذر مهاجر

رادیو و تلویزیون