غدیر از طلیعه خورشید ولایت تا روشنای ظهور حجت

هجدهم ذی الحجه سال دهم هجرت، اما تقدیرش با جاودانی گره خورده بود؛ همچنان که آبگیری کوچک در منطقه جحفه درست میانه مسیر مکه و مدینه و همانجا که در زمان رسول گرامی اسلام (ص)، کاروانیان حج گذار در آنجا از هم جدا می‌شدند و به طرف دیار خود می‌رفتند، به وسعت تاریخ در آمد و زمان و مکان را پشت سر گذاشت چراکه روایتگر یک اکمال و اتمام بود.

اکمال دین و اتمام نعمت

وقتی محمد(ص) دست علی را گرفت و بر پشته‌ای که از جهاز اشتران تدارک دیده شده بود رفت، وقتی جبرئیل امین همنوا با سید رسولان زمزمه می‌کرد «من کنت مولاه فهذا علی مولاه»‌؛ این یک جمله شاه‌بیت غدیر و حماسه‌ای بود که در بستر زمان گسترش یافت.

غدیر روز اکمال دین و اتمام نعمت خداوند است؛ اتمام حجتی که با ولایت قرین شده و یک فرهنگ و یک حماسه را پدید آورد و به بزرگ‌ترین عید شیعیان تبدیل شد؛ عیدی که در همان روز و همان موضع مخالفان مولای متقیان علی(ع) را هم به شادباش واداشت.

استمرار یک تاریخ

غدیر یک واقعه صرف تاریخی نیست؛‌ استمرار یک تاریخ است. تاریخی که نبوت را به ولایت متصل کرد و ولایت چشمه جوشانی است که تا دنیا دنیاست همه تشنگان حق و حقیقت را سیراب می‌کند. بدیهی است اگر نبوت به ولایت نمی‌رسید هدایت در میانه راه رها می‌شد و ضلالت می‌توانست ثمره تمام مجاهدت‌های 124 هزار پیامبر و ماحصل 23 سال نبوت محمدی(ص) را در جا برباید، اما ولایت و امامت آمد تا خورشید روشنی باشد برای جدایی حق از باطل؛ نور از تاریکی و علوی از غیر علوی.

پشت پیامبر مهربانی و دوستی به خدا گرم است وقتی می‌فرماید «یا اَیهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما اُنْزِلَ اِلَیک مِنْ رَبِّک» آنچه را از طرف پروردگارت بر تو نازل شده به‌طور کامل به مردم برسان (سوره مائده آیه 67).

خالق هستی آنچنان پشتیبان غدیر،ولایت و امامت است که خطاب به رسولش می‌فرماید: «اِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ» اگر این کار را انجام ندهی رسالتی که از طرف خداوند بر تو بوده انجام نداده‌ای.

و وقتی این رسالت به نحو احسن انجام شد، خدا هم رضایتش را این گونه اعلام نمود: «الْیوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دِینَکمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیکمْ نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَکمُ الْإِسْلامَ دِیناً» امروز، دین شما را کامل کردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان آیین (جاودانِ) شما پذیرفتم.

ولایت؛ مسیر هدایت روشن

غدیر یک فرهنگ است؛ فرهنگی که همچون زلال آب و روشنی آفتاب حقانیت را از دل همه سیاهی‌ها و کدورت‌ها بیرون می‌کشد. در فرهنگ علوی و فرهنگ آمیخته با ولایت و امامت مسیر هدایت روشن است. به بیان دیگر واقعه غدیر مقدمه‌ای برای توسعه انقلاب نبوی به شمار می‌رود. انقلابی که با بعثت نورانی حضرت محمد(ص) در سیاهی جهل جزیره العرب آغاز شد و پس از ده سال دعوت مسلمانان به تزکیه نفس و خودسازی با هجرت پیامبر اکرم از مکه به مدینه وارد مرحله جامعه‌سازی شد. رسول خدا در شهر مدینه پایه‌های یک جامعه اسلامی و حکومت دینی را بنا نهاد، اما هنوز جامعه اسلامی قابلیت و توانایی حرکت در مسیری که پیامبر اکرم آن را بنا گذاشته بود، نداشت. غدیر اما اصل اساسی ولایت و امامت را به جامعه اسلامی عرضه داشت؛ اصلی که به معنای اکمال دین و اتمام نعم الهی برای جامعه اسلامی بود و تا امروز با سپری شدن 1400 سال از دوران نبوت، همچنان پرچم اسلام را بر تارک جهان به اهتزاز در آورده است.

ظهور سبزترین سرانجام غدیر

غدیر پرده نفاق را نه فقط از چهره منافقان اسلام در آن روزگار برداشت، بلکه نمونه‌ای از مدیریت فضای اجتماع در برابر جریان نفاق و فتنه انگیزی برای حفظ اسلام ناب محمدی را به نمایش می‌گذارد. پیامبر اسلام وقتی دید ضمانت حفظ اسلام برای نسل‌های آینده ولایت و امامت است به فرمان خداوند و بی توجه به فتنه انگیزی منافقان، حضرت علی(ع) را به عنوان ولی و امامت و پیشوای مسلمانان معرفی کرد و دوستی نه به معنی دوست داشتن و محبت ورزیدن صرف بلکه به معنای گسترده پیروی و اطاعت را میان علی و مسلمانان راستین به عنوان اصلی اساسی در دینداری بنیان گذاشت. غدیر یک حادثه و واقعه تاریخی محض نیست، بلکه جریانی سیال و زنده است که در بستر تاریخ پیش می‌رود و تا همیشه ادامه دارد؛‌ جریان سبزی که آغازش ولایت بود و با سرخی شهادت در تب‌دارترین لحظه‌های تاریخ در سرزمین کربلا جاودانه شد و با طلوع خورشید ظهور، زیباترین سرانجام برایش رقم خواهد خورد.

زهرا چیذری