احترام؛ حلقه گمشده ‌جامعه امروز

چه شد که برای بازی در نمایش مرثیه‏ای برای سین گاف انتخاب شدید؟

پوریا از دوستان قدیمی و صمیمی من بود. از نمایشنامه خوشم آمد. پرداخت این نمایشنامه به گونه‏ای است که این سوال را برای تماشاگر ایجاد می‏کند که «چه کار می‏کنی؟» این سوال تنها در برخورد با یک سگ که حیوان است، نیست. با کل زمین، این سوال مطرح می‏شود. در وهله اول، همین پرسش بود که نظرم را به خود جلب کرد. فرصت کمی داشتیم، اما کار را شروع کردیم. موضوعی که امروز در جامعه ما مغفول واقع شده، احترام است. وقتی به اطرافیان و انسان‏ها احترام نمی‏گذاریم، چطور می‏توانیم برای دیگر موجودات مثل حیوانات احترام قائل باشیم؟!

کمپین‏های بسیاری در ذم رفتارهایی مانند آزار و اذیت حیوانات تشکیل شده که به آنچه باید و شاید، چندان رهنمون نمی‏شود. در این نمایش چقدر سعی کردید از شعارزدگی معمول برخی کمپین‏ها برحذر بمانید؟

ما کمی دچار ذوق‏زدگی و شوریم که اگر با شعور همراه نباشد، به جایی نخواهد رسید. متاسفانه این هیجان‏ها بسرعت به دست فراموشی سپرده می‏شود. برای این‌که دوباره چنین اتفاقی در شهر نیفتد، نیاز به فرهنگسازی است. اگر ما توانستیم آگاهی به افراد بدهیم که دست به این‌گونه کارها نزنند و دیگر شاهد این اتفاقات نباشیم، آن زمان، رسالت خود را انجام داده‏ایم. اگر نه، تحت فضای مجازی قرار گرفتن کار چندان سختی نیست. در این میان هستند کسانی که بی‏سر و صدا و بدون نیاز به ایجاد کمپین، پناهگاهی برای حمایت از حیوان بی‏سرپرست ایجاد کرده‏اند. این خیلی انسانی است و نیازی به شویینگ ندارد.

چرا موضوع اعتراض به آزار حیوانات، تبدیل به نمایشی صحنه‏ای می‏شود؟

وقتی موضوعی در قالب مشخصی قرار می‏گیرد، تاثیرگذارتر است. وقتی جمله‏ای درست و در جای خود گفته می‏شود، موثر خواهد بود. این نمایش نیز چنین خواسته‏ای دارد که با متن خوب، کارگردانی درست و بازیگری و اجرای حرفه‏ای، اثر ماندگاری در ذهن تماشاگر ایجاد کند، نه این‌که اتفاقی و گذرا باشد. انتظار ما از موثر واقع شدن در قالب تئاتر نمی‏تواند مثل سینما و تلویزیون باشد. این عرصه مخاطبانی محدود در زمان و با اجرایی خاص دارد، هرچند مطمئنم به اندازه خود موثر خواهد بود.

با توجه به این‌که نمایش مرثیه‏ای برای سین گاف در بخش مسابقه تئاتر جوان جشنواره حضور دارد، رقبای جدی مقابل شما ایستاده‏اند. چقدر شانس موفقیت برای این نمایش قائلید؟

موفقیت را چنان‏که در مکتب استاد حمید سمندریان یاد گرفته‏ام، در سر و صدا کردن و جایزه گرفتن نمی‏بینم. موفقیت برای من فرصت اجرا روی صحنه است. ما همه توانمان را به کار می‏گیریم، چنان‏که در مسابقه‏ای شرکت کرده‏ایم تا کار باکیفیتی در سطح جشنواره ارائه کنیم و بهتر دیده شویم. باید به سلیقه داوران نیز توجه کرد. موفقیت برای این نمایش، حداقل همان تلنگر به آدم‏ها برای توجه به زمین و انسان‏های دیگر است.

درباره نقشتان در این نمایش بگویید.

یک نقش در چند نقش شاید ساده‏ترین توضیح درباره موقعیتم روی صحنه باشد. فردی که در انتهای نمایش دلش برای همه آدم‏ها می‏سوزد و گریه‏اش می‏گیرد. خیلی از این آدم‏های مقصر وقتی با آنها صحبت می‏کنم، در طول نمایش دیگر مقصر نیستند. بیش از این نمی‏توان درباره نقش صحبت کرد.