ابله‌های دوست داشتنی

خودرویی که نام و شمایلش با یک برنامه نوستالژیک گره خورده است، برنامه‌ای به نام چاق و لاغر که عیش کودکان دهه خاکستری 60 بود. زمان پخش این سریال دهه فجر بود، جذابیت این دهه برای کودکان آن دهه فارغ از آذین بندی‌های مدارس و برنامه‌های متنوع مدرسه در این برنامه جذاب خلاصه می‌شد.

عروسک‌های چاق و لاغر دو کارآگاه خصوصی بودند که با بی‌عرضگی خود همواره سبب عصبانی شدن رئیس بزرگ شده و باعث خنده می‌شوند. مأموریت اصلی این دو عروسک برهم زدن جشن‌های دهه فجر بود اما چاق و لاغر به دلیل بی عرضگی ذاتی شان موفق به انجام مأموریت خود نبودند و رئیس بزرگ را کلافه می‌کردند. سرانجام رئیس بزرگ تصمیم می‌گیرد از دست این دو مأمور خنگ خود خلاص شود و ربات ایکس 625 را به جای آنها سفارش می‌دهد. مأموریت این ربات دزیدن پسری نابغه و مخترع به نام سعید است که بسیار بازی بومرنگ را دوست دارد. چاق و لاغر با استراق‌سمع تلفن رئیس خود از هدف وی مطلع می‌شوند و تصمیم می‌گیرند زودتر ربات ایکس625 را بدزدند.

البته یک شخصیت دوست داشتنی دیگر هم در این برنامه بود. یک ژیان قرمز رنگ با گلهای زرد به نام «قرقی»!

سوت خوش‌یمن اینترنت

برای نوستالژی بازی حتما قرار نیست تقویم را زیر و رو کنیم تا به دو دهه پیش برسیم، می‌شود به همین چند سال پیش بازگشت جایی که اینترنت بتازگی فراگیر شده بود و باغ دلگشای کاربران ایرانی از این پدیده محدود می‌شد به چت روم‌های یاهو مسنجر و البته پدیده‌ای به نام ایمیل. اما خاطره‌ها همواره دلچسب نیستند، حالا که اغلب گوشی‌های تلفن و البته بسیاری از تلویزیون خانه‌ها اینترنت دارند و می‌شود به واسطه آن به دهکده جهانی متصل شد شاید قابل پذیرش نباشد که همان اوایل وقتی قرار بود به اینترنت وصل شویم تلفن خانه‌ها از رده خارج می‌شد و اشغال بود، فارغ از آن مدتی بود که باید به انتظار وصل شدن به دهکده جهانی صرف می‌کردیم و در این فاصله پخش صدای سوت مودم‌ها از اسپیکر کامپیوتر به معنای مهر تائید ورود به اینترنت بود، صدایی که بسیار خوشایند بود و هر چند این روزها تصورش سخت است اما روزگاری مایه شعف و شادی بود.

محبوب همچون موتورگازی

پدیده موتورگازی پا به پای ژیان در حمل و نقل ایران نقش داشت، اگر در هر خانواده‌ای نمی‌شد یک دوچرخه 28 لاری اصل انگلیسی را پیدا کرد بدون شک یک موتور گازی رنگ و رورفته آبی رنگ را می‌شد دید. موتورهایی که اسمشان گازی بود اما سوختشان بنزین و شاید دلیل نامگذاری‌اش گاز و ترمزی بود که داشت بدون هیچ دنده و مشتقات دیگری. صدای نالان موتور گازی و تک نفره بودنش همگی مشخصاتی بود که این موتور را برای ایرانی‌ها جذاب کرده بود. نه که نشود این روزها ردی از این موتور گرفت اما در آن سال‌ها آن‌قدر فراگیر بود که صدایش در هر کوچه‌ای بپیچد. یک نسل دیگر از این موتورگازی‌ها هم وجود داشت که همین صاحبان موتورگازی آن نسل را به سخره می‌گرفتند! موتور «رکس»! موتور گازی که صدای عجیب‌تری داشت و تازه دنده هم می‌خورد. باک بنزینشان استوانه‌ای بود و شدند خاطره جمعی نسلی از ایرانی‌ها.