تا آخرین قطره‌ خون

فوتبالیست‌ها یک کارتون انیمیشنی یا اصطلاحا «انیمه» ژاپنی بود که مخاطبان اصلی آن کودکان و نوجوانان بودند؛ ولی واقعیت این است که همه‌ انیمه‌های ژاپنی این‌گونه نیستند. پس قبل از هر چیز نیاز است این باور غلط را که انیمه معادل کارتون و برای قشر سنی کودکان و نوجوانان است، کنار بگذاریم.

اگر در سایت‌ها و انجمن‌های انیمه دوستان دنبال بهترین انیمه‌های چند سال اخیر بگردید، بدون شک با نام Attack on Titan نیز برخورد خواهید کرد. در این انیمه تقریبا مثل نمونه‌های دیگر جوانان و نوجوانان نقش شخصیت‌های اصلی را به عهده‌دار دارند، ولی مفاهیم، محتوای داستانی و ارتباط شخصیت‌ها با یکدیگر آن‌قدر عمیق است که درصد بالایی از مخاطبان این انیمه را افرادی با سن بیشتر از 22 سال تشکیل می‌دهند. بدیهی است با محبوبیت جهانی این انیمه، بازی‌هایی با محوریت آن نیز ساخته شده ‌است، ولی این هفته قصد داریم جدیدترین و اتفاقا بهترین آنها ساخته‌ شرکت Omega Force را بررسی کنیم.

از سقوط تا خیزش

بازی Attack on Titan تلاش کرده به ماجراهای انیمه وفادار باشد و به همین دلیل خوب است پیش‌زمینه‌ای نسبت به داستان و دنیای آن داشته باشید.

کلیت داستان انیمه و بازی به آینده نامشخصی در دنیا مربوط است که انسان‌ها از ترس انقراض توسط موجوداتی پلید موسوم به تایتان سه لایه دیوار امنیتی بلند به دور خود کشیده و شهر بزرگی ساخته‌اند که تمام ملیت‌های دنیا در آن یافت می‌شوند. قهرمان داستان پسر جوانی به اسم «اِرِن» است که در کودکی خود از نزدیک شاهد ویران شدن قسمتی از اولین لایه‌ دیوارهای امنیتی شهر توسط تایتانی غول‌پیکر و نفوذ دیگر تایتان‌ها به آن بوده است. طی این هجوم یکی از تایتان‌ها مادر اِرِن را جلوی چشمانش می‌خورد و او از آن موقع که پسر بچه‌ای بیش نیست سوگند یاد می‌کند تک‌تک تایتان‌ها را از بین برده و انتقام مادر و مردمش را بگیرد. سال‌ها بعد او که جوانی با انگیزه می‌شود، همراه دوستانش به ارتش مقاومت می‌پیوندند و دستگاهی موسوم به مانور سه‌بعدی ابداع می‌کنند که به آنها اجازه می‌دهد در نبرد علیه تایتان‌ها، خود را به تنها نقطه ضعف آنها یعنی پشت گردنشان رسانده و شمشیر خشمشان را آنجا فرو کنند.

بازی Attack on Titan نیز مثل عناوین دیگری که با اقتباس از این داستان ساخته شده‌اند، قصه‌اش را با خراب شدن دیوار «ماریا» آغاز کرده سپس با استفاده از تکنیک فلش‌بک، جزئیات بیشتر داستان و شخصیت‌پردازی، کاراکترها را توضیح می‌دهد.

بال‌های آزادی

مکانیک‌های اصلی بازی به استفاده از دستگاه مانور سه‌بعدی متکی است که گیم‌پلی آن تا حد زیادی شبیه بهترین عناوین مرد عنکبوتی است. شما می‌توانید قلاب دستگاه را به هر جا که سطحی داشته باشد متصل کرده و تاب بخورید سپس در میانه‌ حرکت قلاب را رها کرده و هدفی دیگر برای آن پیدا کنید. جذابیت و سرگرم‌کنندگی این مکانیک آن‌قدر زیاد است که حتی در مواقعی از بازی شما را از هدف اصلی ماموریت‌ها که نابود کردن تایتان‌هاست منحرف کرده و به سمت گشت‌و‌گذار آزادانه در محیط مراحل سوق‌ می‌دهد. سقوط از ارتفاع 150 متری و تاب خوردن در مرز اصابت با زمین بسیار هیجان‌انگیز است.

خوشبختانه هوش مصنوعی بازی نیز بسیار خوب بوده و هم‌تیمی‌ها نیز می‌توانند این حرکات را به همان کیفیت شما انجام داده و در مبارزه با تایتان‌ها حسابی مفید واقع شوند. گیم‌پلی بازی غالبا به گشتن دنبال تایتان‌ها و قلع و قمع کردن آنها مربوط است، از این رو می‌توان سبک بازی را Hack’n Slash در نظر گرفت، ولی عناصری از سبک نقش‌آفرینی نیز در بازی دیده می‌شود. شما می‌توانید در میانه‌ ماموریت‌ها به یک بخش مرکزی در مرحله رفته و ضمن صحبت با شخصیت‌ها، تجهیزات و وسایل جدیدی برای کاراکتر خود خریده یا داشته‌های خود را درجهت بهبود عملکرد و تاثیرگذاری ارتقا دهید.

با این‌که اکشن بازی بشدت بالاست، ولی متاسفانه ضعف هدایت دوربین تجربه‌ آن را لکه‌دار کرده است. با تصمیم عجیبی هدایت دوربین در تمام صحنه‌های گیم‌پلی به بازیکن سپرده شده یعنی هر لحظه و برای هر کاری که انجام می‌دهید نیاز است با استفاده از آنالوگ راست دوربین را کنترل کنید تا چیزهایی که می‌خواهید ببینید در معرض دیدتان قرار بگیرد. این ساختار دوربین مدت‌هاست منسوخ شده، البته بازیکنانی که با آن خاطره دارند احتمالا خواهند توانست با دوربین بازی کنار بیایند، ولی برای دیگر بازیکنان تضمینی نیست که حتی حاضر به تحمل آن شده و یک ساعت بازی را تجربه کنند. همچنین در تعدادی از صحنه‌های شلوغ نیز نرخ فریم بازی افت پیدا می‌کند که برای یک عنوان اکشن سریع خوب نیست.

وفاداری به انیمه

اگر انیمه را تماشا کرده باشید، بلافاصله از وفاداری گرافیک بازی به آن و طراحی مراحل و مناظر شهرها قدردانی خواهید کرد. با این‌که بیشتر محیط‌های بازی مناطقی باز و گسترده با تنوع قابل‌قبولی در نوع تایتان‌هاست، قسمت‌هایی از شهر را می‌بینیم که در انیمه نشان داده نشده است، ولی سازندگان بخوبی توانسته‌اند اتمسفر و فضاسازی انیمه را به بازی منتقل کنند گویی که همان طراحان انیمه در ساخت بازی نظارت مستقیم داشته‌اند.

هدایت دوربین و نمایش زیرنویس‌ها در میانه‌ اکشن‌های سریع کنار افت فریم‌های مقطعی، اصلی‌ترین ضعف‌های بازی به شمار می‌رود. شخصیت‌پردازی کاراکترها در بطن داستان بازی کافی به نظر می‌رسد، ولی اگر می‌خواهید آنها را بهتر شناخته و روابط‌شان با یکدیگر را بهتر درک کنید، توصیه می‌کنیم حتما انیمه‌ Attack on Titan را تماشا کنید.

مجید رحمانی