سوار شدن در قطارهای مترو: یکی از برنامههای روزانه من و احتمالا خیلی از مردم رفتن به محیط کار با مترو است، قطارهای مترو اغلب صندلی واگنهایش به اندازه هفت نفر فضای نشستن دارد، اما 99 درصد آدمها با بیتفاوتی انگار در منزل روی مبل برای خودشان راحت نشستهاند و اصلا اهمیتی به مسافرانی از قبیل سالمند، معلول، خانم باردار و مشکلدار که چشمشان دنبال جا خالی میگردد، نیستند. میخواهم بگویم چرا در چنین مواردی نباید درک انسانی و اجتماعی خود را به کار بیندازیم و کمی جمعتر بنشینیم تا یک نفر دیگر را هم در کنار خودمان جای دهیم یا هنگام انتظار و آمدن قطار باید همه پشت خط زرد بایستند. مخصوصا کودکان که آسیبپذیرترند، اما شاهد هستیم که موضوع به این مهمی اغلب رعایت نمیشود.
پرتاب آشغال از پنجره اتومبیل یا روی زمین: نکته دیگر پرتاب کردن آشغال یا هر چیز دیگری از پنجره اتومبیل و ریختن روی زمین است که متاسفانه گاهی فراتر از آن شاهد هستیم که گروهی از مردم حتی زباله خانه خود را هم از پنجرههای آپارتمان به کوچه پرتاب میکنند آیا خانه ما فقط همان چاردیواری است که در آن سکونت میکنیم و بیرون از آن ما زندگی نمیکنیم. پس به خودمان و فررندانمان بیاموزیم که هر چیزی که مصرف میشود را از پنجره خانه یا اتومبیل روی زمین نیندازند به زمین و طبیعت و دیگران احترام بگذاریم و آنها را مثل اعضای خانواده خود دوست داشته باشیم.
ضمیمه چاردیواری- اعظم سادات سیدبرقی
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
یک کارشناس روابط بینالملل در گفتگو با جامجمآنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد