جشنواره یا سینمای روشنفکری؟!

برای بچه‌های سینما، جشنواره یک جشن است و یک موقعیت ویژه، اما حواسمان باشد تعداد کسانی که در این رویداد فیلم دارند یک‌ششم اعضای سینمای ایران را هم تشکیل نمی‌دهند. پس بقیه را فراموش نکنند. این وظیفه سازمان سینمایی است که همه فعالان سینمایی را به این جشن دعوت کند.

دیگر این که جشنواره فیلم فجر اگر به محفل خاصی تعلق نگیرد، آن‌وقت می‌شود گفت جشنواره سینمای ایران است.

متأسفانه از بسیاری از همکاران دعوت نمی‌شود حتی گاه برخی پیشکسوتان را نادیده می‌گیرند. ما مدیون سینماگرانی هستیم که جشنواره را با فیلم‌هایشان در سال‌های ابتدایی انقلاب رونق بخشیده‌اند.

امسال بیشتر آثار هنر و تجربه و نگاه نو را دیده‌ام، چون احساس می‌کنم حرف‌های جدید با ساختارهای متفاوت توسط جوانان زده شده است. اینها هوای تازه‌ای هستند که وارد سینمای ایران می‌شود.

اگر به اکران در طول سال نیز توجه کنیم عمدتا آثار بخش سودای سیمرغ هستند. اینها به سینمای بدنه تعلق دارند و مرا وسوسه نمی‌کنند، چون زودتر هم اکران می‌شوند. باید امثال ما ابتدا به تماشای آثاری بنشینیم که ممکن است به دلیل حضور قوی مافیای پخش، هنگام اکران فرصتی برای خودنمایی چندان وسیع نداشته باشند.

هنوز منتظر آثار جوانانی هستیم که کارشان را حتی در دوره‌های قبل فجر رونمایی کردند، ولی امکان نمایش پیدا نکرده‌اند و این به خاطر کمبود سالن است. اگر به جشنواره توجه داریم باید اکران در طول سال را نیز برایش برنامه‌ریزی جدی‌تری کنیم.

امسال کار متفاوتی کرده‌اند و آن حضور بیشتر تئاتری‌ها در اداره جشنواره است. این هم تجربه است و دوستان تئاتر که سال‌ها به عنوان شهروند درجه دوم هنر مطرح بوده‌اند، شاید الان فرصتی دارند بگویند ما می‌توانیم و می‌شود امکانات جدیدی را برای سینما خلق کنیم. مطمئن باشید حضور اینها بهتر از کارمندان اداری است که چیزی از هنر و سینما نمی‌دانند.

یادمان نرود که سر و صدای جشنواره فیلم فجر و رونق آن مدیون اهالی پرتلاش رسانه و منتقدان است که اگر نباشند جشنواره به رونق فعلی هم نبود و نکته آخراین که با توجه به آثاری که دیده‌ام یا درباره آنها شنیده‌ام، معتقدم به جای توجه به مردم و سینمای بدنه، به سمت سینمای روشنفکری رفته‌ایم و این یک زنگ خطر جدی است.

عباس رافعی - کارگردان و تهیه‌کننده سینما