اراده پولادین به جای چشم‌های بینا

پذیرفتن این موضوع برای مریم کوه فلاح که می‌خواست از تمام همسن و سالان خود جلوتر باشد، سخت بود، اما در نهایت دوباره به خودش مسلط شد و گام‌های محکم و استواری برداشت تا به سکوی نایب‌قهرمانی بازی‌های پاراآسیایی اینچئون در رشته گلبال رسید.

احساس ناتوانی نکردم

«همیشه به خودم گفتم هیچ‌وقت نباید از همسن و سالان سالم خودم کم بیاورم.» این جمله‌ای بود که کاپیتان تیم ملی گلبال در گپی دوستانه با خبرنگار جام بانوان بارها و بارها تکرار کرد و گفت: «در مراحل مختلف زندگی من هم مثل همه آدم‌ها خسته شدم و به قول معروف کم آوردم، اما تمام این خستگی و احساس ناتوانی به یکی دو ساعت هم نمی‌رسد و وقتی به هم می‌ریزم با یک تمرین خوب دوباره حال خودم را خوب می‌کنم و قبراق و سرحال سراغ کاری که خسته‌ام کرده بود، می‌روم و طوری آن کار را انجام می‌دهم که انگار از ابتدا عاشق انجام دادن آن بودم.»

مریم کوه فلاح در مورد سابقه ورزشی‌اش گفت: از ابتدای دوران راهنمایی به پیشنهاد معلم ورزشم به مدت سه سال دو و میدانی کار کرده و مدال‌هایی را در داخل کشور کسب کردم. اما با مطرح شدن رشته گلبال که ویژه نابینایان بود و از آنجا که حس کردم توانایی درخشش در این رشته را دارم، گلبال را انتخاب کردم و از همان ابتدا عملکرد خوبی داشتم تا جایی که در اولین اعزام تیم ملی گلبال بانوان کشورمان در سال 85 در مسابقات قهرمانی پاراآسیایی حضور داشتم و موفق به کسب عنوان نایب قهرمانی آسیا شدیم. تیم ملی گلبال بانوان از همان ابتدا خوش درخشید به طوری که مقام سوم رقابت‌های پاراآسیایی سال 2009، بازی‌های پاراآسیایی 2010 گوانگژو، مسابقات پاراآسیایی 2012 و در نهایت نایب قهرمانی بازی‌های پاراآسیایی 2014 اینچئون را به خود اختصاص دادیم و موفق شدیم جواز حضور در مسابقات جهانی فنلاند را هم به دست بیاوریم، اما به دلیل حضور رژیم صهیونیستی از این پیکارها انصراف دادیم.

از ترک تحصیل تا کارشناسی ارشد

موفقیت‌ها و پیشرفت‌های کوه فلاح فقط به ورزش ختم نشد و او در زمینه تحصیلات نیز بانوی موفقی است. وی از دوران تحصیلی‌اش اینچنین یاد کرد: از بدو تولد به دلیل بیماری کم بینا بودم و تا پایان ابتدایی بسختی در مدارس عادی درس خواندم و روزبه‌روز هم بینایی‌ام کمتر و کمتر می‌شد. وقتی اولیای مدرسه گفتند که برای مقطع راهنمایی باید به مدارس نابینایان بروم، به قدری ناامید شدم که به مدت دوسال ترک تحصیل کردم. اما با قبول شدن خواهرم ـ‌ که او هم نابینا بود ـ در دانشگاه تهران دوباره به خود آمدم و به تحصیلاتم تا مقطع کارشناسی علوم اجتماعی دانشگاه تهران ادامه دادم. پس از وقفه‌ای کوتاه به دلیل مشغله‌های ورزشی، دوباره شروع به ادامه تحصیل کردم و کارشناسی ارشدم را در رشته تربیت بدنی گرفتم و در حال حاضر مشغول درس خواندن برای قبولی در مقطع دکترا هستم.

کاپیتان تیم ملی گلبال که در حال حاضر دبیر دوره متوسطه هم هست در پایان گفت: همیشه به دوستان و شاگردانم تاکید کردم که انسان با توکل بر خدا نباید اجازه دهد هیچ‌کس و هیچ اتفاقی در زندگی، او را از هدفشان دور کند. زیرا به اعتقاد من، این خود ما هستیم که سرنوشت‌مان را رقم می‌زنیم و باعث ناکامی‌ها و موفقیت‌های زندگی‌مان می‌شویم و هیچ‌کس در تعیین میزان خوشبختی یا بدبختی ما نقشی ندارد.

طیبه خزاعلی