ایرانیان مهمان نوازترین مردم دنیا

به گزارش جام جم آنلاین، مهمان نوازی یکی از اوصاف اقوام ایرانی بود که در بسیاری از نوشته‌ها و آثار این دسته از نویسندگان مورد تاکید قرار گرفته بود.

شاردن یکی از اروپاییان است که به عنوان تاجر و گردشگر در عصر صفویه به ایران آمد و مدت طولانی در سرزمین مان اقامت داشت.

وی درباره مهمان‌نوازی ایرانیان می‌نویسد: نکته‌ای که به نظر من در زندگانی ایرانیان... شایان تحسین است، مهمان‌نوازی آنهاست. هنگام صرف غذا، همیشه در خانه باز است. تمام کسانی که در منزل حضور دارند یا به طور غیرمترقب به منزل وارد می‌شوند و حتی نکرهایی که دم در مشغول نگهداری مرکوب می‌باشند، از خوراک سهمی دارند. تعداد حضار هنگام ناهار یا شام هر اندازه زیاد باشد، هیچ‌گونه اشکالی تولید نمی‌کند، چون کم می‌خورند. لذا همیشه غذا به قدر کفایت موجود می‌باشد. (شاردن، ج4، 1350، ص 174)

ادوارد براون محقق انگلیسی در این‌باره می‌نویسد: یکی از رسوم ایرانیان پیشباز و به بدرقه مهمان‌ رفتن است. به این شرح که وقتی مسافری بخواهد بر آنها وارد شود، پس از آمدن او تا بیرون شهر یا تا فاصله‌ای دور از خانه به پیشبازش می‌روند... بدرقه یعنی هنگام از خانه بیرون شدن مهمان تا مسافتی به دنبال او رفتن، ناشی از مهر و یگانگی است و ایرانیان می‌گویند هر گاه کسی را بدرقه کردند، معلوم می‌شود که او را دوست می‌دارند. (ادوارد براون، یکسال در میان ایرانیان، ص 156)

پولاک طبیب مخصوص ناصرالدین شاه نیز مطالب فراوانی درباره مهمان‌نوازی ایرانی‌ها دارد. وی در سفرنامه خود می‌نویسد: هیچ چیز برای ایرانی غم‌انگیزتر از آن نیست که ناگزیر باشد غذای خود را در تنهایی بخورد. حتی در طبقات کم درآمد این مطلب مصداق دارد.

البته او اشاره‌ای هم به هزینه‌های زیاد و اسراف‌هایی که در برخی از مهمانی‌های ایرانیان صورت می‌گرفت، دارد.

در این‌باره او نوشته است: ایرانی در خرج پذیرایی از مهمان اسراف می‌کند، چنان که گاه مقداری غذا را که برای صد نفر کفایت می‌کند، در مقابل معدودی مهمان می‌گذارد. (ادوارد پولاک، سفرنامه، ترجمه کیکاووس جهانداری، خوارزمی، ص 193)

ظاهرا این توصیف پولاک مربوط به مهمانی‌هایی می‌شد که از سوی برخی مقامات صورت می‌گرفت و میزبان صاحب منصب برای این که اعتبار و شوکت خود را به مدعوین و مهمانان نشان دهد، سفره‌ای رنگارنگ پهن می‌کرد.