مقصر بازی است یا اتلاف وقت؟

حقیقت اینجاست تحقیقات جدید در زمینه بازی‌های رایانه‌ای و نتایج مثبت آنها، بیشتر برای بررسی و پاسخ به اتهامات و تندخویی‌های افرادی است که نه با تحقیق علمی و پیمودن راه درست که با ربط دادن‌های سطحی، این صنعت را باعث و بانی مواردی مانند تیراندازی در مدارس آمریکا می‌دانند وگرنه این عرصه نیز مثل دیگر حوزه‌ها خالی از خطا نیست.

وقتی سری فیلم‌های فوق‌العاده ضعیف ترنسفورمرز به لطف جلوه‌های ویژه بصری تا آن حد محبوب شده و خیلی‌ها فیلم‌های ممتاز پایان باز را فقط به این دلیل که تفکر و نتیجه‌گیری را به‌عهده مخاطب گذاشته و می‌خواهد به او درس بدهد، بی‌محتوا و مسخره می‌دانند، معلوم است مشکل از جای دیگری است.

بازی‌هایی که فکر، زبان و منطق بازیکن را به چالش می‌کشند، بخصوص بازی‌های نقش‌آفرینی، همان‌هایی است که شخصیت و فکر او را به بهترین وجه شکل خواهند داد. اما بازی‌های بسیاری هم از ابتدا تا انتها فقط اکشن هستند و اگر ظاهر گرافیکی را از آنها بگیریم، تقریبا هیچ فرقی برای مخاطب عام نخواهند داشت. در علم ورزش ثابت شده اگر حرکتی انقباضی بیش از 30 ثانیه حفظ شود، ورای آن 30 ثانیه هیچ تاثیر مثبتی ندارد. بازی‌های یکنواخت نیز همین‌طور هستند. ساده بگوییم، از وظایف والدین امروز در تربیت فرزند این است که با بصیرت برای فراهم‌سازی سرگرمی فرزندشان تصمیم بگیرند و هرچه فرزند بازی‌های متنوع‌تری را بازی کند، برایش بهتر بوده و هرچه به یکنواختی گرایش داشته باشد، وقت بیشتری به باد می‌دهد.

قطعا در این بین باید درجه‌بندی‌ها را نیز مد نظر قرار داد. هنوز ادعاها و دلایل محکمی وجود دارد که می‌گوید تماشای صحنه‌های خشونت‌بار روی روحیه و تفکر کودکان اثر می‌گذارد. شکی نیست برخورد با همه چیز باید آگاهانه صورت بگیرد. در غیر این صورت، خورد و خوراک بد هم می‌تواند ما را طی چند سال از پا دربیاورد.

سیاوش شهبازی