به خوشبختی زیبا نگاه کنیم

این تعاریف در ذهن انسان‌ها از خوشبختی باعث می‌شود فرد برای به دست آوردن آن متناسب با تفکر خویش تلاش کند؛ مثلا برای رسیدن به خوشبختی (با توجه به برداشت خود از آن) به دنبال جمع‌کردن مال و ثروت برود و تمام سعی و همّ خود را در این راه بگذارد یا دیگری با توجه به تعریف خود‌ در پی ‌به‌دست‌آوردن شهرت و... باشد.

غافل از این که خوشبختی یک «حس» است و احساس، امری درونی و باطنی است که اعمال و رفتارهای بیرونی فقط قسمتی از آن حس را به وجود می‌آورند (که این بخش از آثار و اثرات عینی است) و بخش عمده آن با توجه به درک ما از خوشبختی ایجاد می‌شود. به بیان ساده‌تر وقتی فکر می‌کنیم اگر با به دست آوردن ثروت خوشبخت خواهیم شد، این ثروت نیست که خوشبختی می‌آورد، بلکه این مغز ماست که با به دست آوردن ثروت و آن تعریفی که قبلا از آن کرده‌ایم، دستور ایجاد حس خوشبختی را صادر می‌کند.

ساده‌تر بگوییم ما به خود القاء کرده‌ایم (این «من» درونی را عرفا و روان‌شناسان هر یک با اصطلاحی بیان می‌کنند که قصد ما در این مطلب، تعریف و بیان اصطلاحات نیست بلکه فهم حقیقی موضوع است) که اگر من به پول، ثروت یا شهرت برسم، احساس خوشبختی خواهم کرد.

در اثر این تلقین وقتی ما به خواسته خود می‌رسیم، مغز دستور «احساس خوشبختی کردن» را صادر می‌کند و ما آن را احساس می‌کنیم و چون این احساس با توجه به تعریفات خود ماست، گاه هم درست از آب در نمی‌آید؛ مثلا با انجام دادن فلان عمل که فکر می‌کردیم خوشبختی را به دست می‌آوریم این امر ممکن نمی‌شود، چون تعریف ما از خوشبختی درست و دقیق نبوده است.

پس بخشی از احساس خوشبختی را ما خودمان مدیریت می‌کنیم، یعنی اگر قبلا این اندیشه را بارور کنیم که دیدن شاخه گلی خوشبو و لطیف در گلدان سر تاقچه یا رقصیدن برگ درخت با نوازش باد بهاری، حس خوشبختی را زنده می‌کند، آنگاه دیگر خوشبختی را در مادیات جستجو نمی‌کنیم بلکه با طبیعت زیبای خدادای (که تامل و تفکر در آن را خداوند سبحان در آیات نورانی خویش توصیه فرموده است) خوشبختی و خوش وقتی را تجربه می‌کنیم. و شاید زمانی نیز ما از خوشبختی دیگران، خوشبختی و شادکامی را درک و احساس کنیم.

یا بهتر از آن زمانی که ما خوشبختی را در سیر مراتب ایمان و معنویت بدانیم آنگاه با نوای دل‌انگیز و نفیر روح‌افزای «نی»‌هایی که از نیستان وجود بریده شده‌اند، خوشبختی و سیر در ژرفای آن را با اعماق جان ادراک می‌کنیم.

هوشنگ شکری

جام جم