مهجوری به نام اعتیاد

ایجاد این باور و یقین که اعتیاد تا چه اندازه می‌تواند زندگی فرد را تباه کند، مستلزم آموزش است؛ آموزشی که مهارت کنترل و «نه» گفتن به وسوسه‌های نزدیک شدن به این آسیب را محور قرار می‌دهد.

معمولا در سیستم‌های آموزشی توسعه‌یافته این آموزش‌ها از دوران کودکی در مهد‌های کودک و دبستان‌ها آغاز می‌شود و تا مقاطع بالاتر ادامه می‌یابد.

متاسفانه سیستم‌های آموزشی ما در مقاطع دبستان و متوسطه معمولا سراغ این موضوعات نرفته و سیاست کهنه شده «حرفش را نزن» را به آموزش ترجیح داده‌اند، با این تفاسیر انتظار می‌رود دست‌کم در دانشگاه‌ها ورود به این مباحث و سایر آسیب‌های اجتماعی در اولویت برنامه‌ها باشد، اما ظاهرا آسیب‌های اجتماعی در تحصیلات عالی مهجور است.

گواه ماجرا حرف‌های دکتر حمید صرامی، دبیر اتاق‌های فکر ستاد مبارزه با مواد مخدر است که به ایسنا گفته است: براساس پژوهش‌های انجام شده 56 درصد از دانشجویان اطلاعات کافی در خصوص مواد مخدر را ندارند و 27 درصد دانشجویان کشور امتحان کردن یک بار مواد مخدر را بدون عیب تلقی کرده‌اند.

هر چند با داشتن اطلاعاتی از نحوه این پژوهش می‌توان درست تر وارد بحث شد اما در هر حال بیش از نیمی از دانشجویان کشور اطلاعات شفاف و دقیقی در بحث مواد مخدر ندارند،که همین ناآگاه بودن درواقع باز بودن راه ورود به مسیر اعتیاد را نشان می‌دهد.

این در حالی است که ناآگاهی خود یک آسیب تعریف می‌شود که می‌تواند فرد را گرفتار آسیب‌های غیرقابل جبرانی کند.

با این تفاسیر انتظار می‌رود در بحث اعتیاد، وزارتخانه‌های آموزش و پرورش، علوم، بهداشت، ارشاد و فرهنگ اسلامی و سازمان‌ها و نهادهای مربوط با محور آموزش و آگاهی‌بخشی، حضور پررنگی داشته باشند.

مستوره برادران نصیری - دبیر گروه جامعه