مقابله با تهاجم فرهنگی از حرف تا عمل

برای این سازمان‌ها ردیف بودجه هم تعریف شده است. یکی از این سازمان‌‌ها، صداوسیماست که اتفاقا از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین سازمان‌هایی است که می‌تواند برنامه‌‌های جایگزین تولید و پخش کند تا مردم تماشای تلویزیون خودمان را به برنامه‌‌های ماهواره ترجیح دهند.

این کار شدنی است و تلویزیون تاکنون بارها ثابت کرده که می‌تواند از پس ماهواره برآید و هر زمان که سریال نمایشی یا حتی برنامه غیرنمایشی خوبی داشته که مردم تماشای آن را به یکدیگر توصیه کرده‌اند؛ همان همسایه‌هایی که الان به برنامه‌‌های ماهواره چشم دوخته‌‌اند، گیرنده خود را روی کانال‌های تلویزیون خودمان تنظیم کرده‌اند.

از قدیم گفته‌اند کار نیکو کردن از پر کردن است. تولید برنامه‌ خوب و جذاب پول می‌خواهد. وقتی به فیلمنامه‌نویس، پول خوب بدهی، خلاقیت‌اش بارورتر می‌شود و طرح و ایده‌های خوبی به ذهنش می‌رسد. وقتی کارگردان و بقیه گروه سازنده یک اثر دستمزد خوبی بگیرند، تهیه‌کننده و سازمان صداوسیما از آنها کار خوب می‌خواهد. اما وای به روزی که تلویزیون و تهیه‌کننده بدهکار باشند. دیگر نمی‌توان توقع کار خوب داشت و باید آنقدر دست به عصا راه رفت که گروه تعطیل نشود و کار نخوابد.

آنتن تلویزیون به غذاهای قوی‌تری نیازمند است تا در دنیای رسانه‌ها و ارتباطات بتواند مخاطبان را پای خود نگه دارد.

همه مدیران و کارشناسان صداوسیما می‌دانند که اثر خوب و مردم‌پسند چگونه اثری است. چه شاخص‌هایی باید داشته باشد تا مردم تلویزیون خودمان را به ماهواره ترجیح بدهند؛ آن هم در شرایطی که برنامه‌سازی در تلویزیون ما باید منطبق بر باورهای مذهبی و ایرانی باشد.

سال‌هاست که برهنگی، خشونت، رقص و آواز و... حرف اول را در برنامه‌سازی تلویزیون‌های جهان می‌زند، اما در کشور ما آثاری تولید و پخش می‌شود که از صفت «پاک» برخوردارند. تولید محصول پاک در برابر رسانه‌هایی که تولیدات مسموم‌شان از هم‌پاشیدگی خانواده‌ها، بالا رفتن آمار جرم و جنایت، پایین آمدن سن بزهکاری و... را به ارمغان می‌آورد.

صحبت بر سر این بود که به قول قدیمی‌ها؛ بی‌مایه فطیر است! بدون پول نمی‌شود با این‌ همه ماهواره‌ای که به زبان فارسی برنامه پخش می‌کنند، درافتاد و آنها را از میدان به در کرد. سازمان صداوسیما برای این رقابت یا به تعبیری جنگ رسانه‌ای به بودجه کافی نیاز دارد.

این سازمان در مدیریت جدید، ساختار و قالب خود را تا جایی که امکان داشته دگرگون کرده است. راه‌‌های برون‌رفت بیهوده هزینه‌ها را مسدود کرده و برنامه‌های درازمدتی برای مبارزه با جنگ نرم و تهاجم فرهنگی دارد. اما هر قدمی که این سازمان برمی‌دارد هزینه‌بر است.

صداوسیما درآمدهایی هم دارد که با یک محاسبه ساده می‌توان دخل و خرج آن را استخراج کرد و متوجه شد در کشوری که حجم زیادی از فرهنگسازی و مقابله با رسانه‌های بیگانه بر دوش رسانه ملی گذاشته شده، حمایت مالی از آن کاملا طبیعی است.

برخی از مردم مشتری برنامه‌های ماهواره هستند؛ تلویزیون هم مشتری برنامه‌سازان خوب است که به آنها اعتماد دارد و می‌داند که آنها می‌توانند آثاری بسازند که در مدت کوتاهی مردم را از برنامه‌های ماهواره دلزده کند و به سمت تلویزیون خودمان بکشاند اما همان‌طور که گفته شد، با جیب خالی نمی‌توان وارد گود رقابت شد.از حرف تا عمل هزاران مرتبه راه است.

نمی‌توان از صداوسیما حمایت مالی نکرد و توقع داشت که هم با تهاجم فرهنگی مبارزه کند، هم وارد رقابت با رسانه‌هایی شود که برای مبارزه با ایران و اسلام میلیون‌ها دلار هزینه می‌کنند که بودجه صداوسیما در برابر آنها کاهی است در برابر کوه.

طاهره آشیانی - روزنامه نگار