خنده حلال

هر چند این پیشنهاد متاسفانه چندان که باید از سوی اصحاب فرهنگ و رسانه به شکل جدی پیگیری نشد، اما اقداماتی در این مسیر صورت گرفت، از جمله مجموعه‌ای تحت‌عنوان «خنده حلال» که در وبگاه‌ها بارگذاری و تماشای فایل‌های ویدئویی منتشر می‌شود و دربردارنده قطعات کوتاهی از سخنرانی آقای قرائتی است که ایشان در آنها با شوخی‌هایی مانع خستگی احتمالی مخاطبان می‌شوند. این ویدئوها در عین حال که برای ما که با مباحث و درس‌های آقای قرائتی سال‌هاست آشنا هستیم، احتمالا چندان حاوی شوخی‌ها و طنز‌های جدید نیست، ولی در عین حال موجب انبساط خاطر می‌شود.

اما نکته مهم تر اینجا‌ست که حجت‌الاسلام قرائتی در سال‌های بعد از انقلاب طی مجموعه درس‌هایی از قرآن، ایده خنده حلال را بهتر از هر فرد یا رسانه دیگری عملی کرد و به خانه‌های ما آورد. این تصور که خندیدن نشانه غفلت و شیطنت است به شکل شایعی میان عامه پذیرفته شده است. اما اگر این تصور نادرست اصلاح نشود‌ و دینداری همجوار عبوس بودن بین مردم ـ و بویژه جوانان و نوجوانان ـ معرفی شود، دین جذابیت خود را ـ بخصوص میان نسل جدید ـ از دست خواهد داد. و از آنجا که هرگونه حرکت در مسیر کم رونق کردن دین، حرکتی شیطانی است، پس مخالفت بی‌قید و شرط با خنده و شادی با بهانه دینداری، پسندیده نیست.

از این‌رو، پیشنهاد برنامه‌هایی با موضوع و محتوای «خنده حلال» از سوی حجت‌الاسلام والمسلمین قرائتی و عملی کردن این پیشنهاد از سوی خود ایشان و نیز عده‌ای از اصحاب رسانه، حرکتی دینی و ارزشمند است. در این چارچوب، «خنده» و اشاعه آن، صرفا «حلال» نیست، زیرا حلال عمدتا به معنای عملی است که دین نسبت به آن جهتگیری منفی ندارد، ولی معلوم نیست که جهتگیری مثبت هم داشته باشد یا نه. بلکه خنده در این چارچوب، یک ارزش دینی است، زیرا عملا در خدمت این ایده قرار می‌گیرد که دین، نسبتی با عبوس‌بودن و جدیت افراطی ندارد. برنامه‌هایی چون خنده حلال و قندپهلو و خندوانه و... از این منظر، اشاعه‌دهنده یک ارزش است .

حسین برید

اندیشه