انگی که می‌زنیم زخمی که می‌خورند

اگر فکر می‌کنید منظور این یادداشت به مبتلایان بیماری ایدز برمی‌گردد، در اشتباهید. آنها که بماند، آنها که علی‌رغم بسیاری از اطلاع‌رسانی‌ها و فرهنگ‌‌سازی‌ها هنوز با مشکلی که به اندازه بیماری و شاید بیشتر از آن روبه‌رو هستند، همین انگ بیماری است.

مساله وقتی حادتر می‌شود که ما جز سرماخوردگی و آنفلوآنزا برای بقیه بیماری‌ها می‌توانیم انگ بتراشیم. مثالش حرف‌های نایب‌رئیس انجمن ام اس ایران است.

دکترمحمدعلی صحراییان، در همایشی درباره این بیماری گفته است: بیماری‌ ام اس سنین 20 تا 40 سالگی را در بر می‌گیرد و علاوه بر فرد، خانواده‌ها را نیز گرفتار می‌کند، البته مردم به این بیماران انگ می‌زنند و فکر می‌کنند که آنها توانایی ازدواج و فرزندآوری را ندارند. او تاکید کرده پنهانکاری باعث می‌شود روند درمان این بیماری با مشکل روبه‌رو شود.

این گله و شکایت از سوی پزشکان متخصص و مبتلایان به خیلی از بیماری‌ها عنوان می‌شود، از کسانی که مجبور به تزریق انسولین هستند تا مبتلایان به اختلالات ساده روانی مانند افسردگی و اضطراب.

ما در ظاهر دلسوزی می‌کنیم، بعد قضاوت می‌کنیم و اگر به جایی برسد که بخواهیم با همان شخص قوم و خویش شویم یا مثلا همکار، با انگ بیمار طردش می‌کنیم. این‌که قضاوتش نکنیم یا کنارش باشیم، سخت است؟حتما سخت است اما بدون شک شرایط او که هم با بیماری کلنجار می‌رود و هم باید یا از ما پنهان نگهش دارد و یا خطر برخوردها و قضاوت‌های ما را به جان بخرد و از بیماری‌اش خبر دهد، سخت‌تر است.

اهمیت موضوع وقتی دو چندان می‌شود که بدانیم در مورد همه بیماری‌ها پروسه درمان و کنترل هنگامی می‌تواند درست پیش برود که بیمار تحت فشار و استرس نباشد، در حالی که انگ زدن به بیمار و داشتن این نوع نگاه غیراخلاقی می‌تواند استرس و فشار بزرگی برای او محسوب شود.

از ما بعید است، قضاوت نکنیم، انگ نزنیم.

مستوره برادران نصیری - دبیر گروه جامعه