کشتی ایران روی ریل پشتوانه‌سازی

به خاطر نگاه صرف نتیجه‌گرایی مقطعی بود اما وقتی هر دوی این رویکردهای اشتباه کنار زده شد و کم‌کم کشتی در مسیر بازگشت به همان شور و حال و جذابیت قرار گرفت، می‌گویید این‌طور نیست؟ این گزارش را بخوانید تا با ما هم‌عقیده شوید که کشتی بویژه در ایران روی ریل بازگشت به اوج قرار گرفته است.

«کشتی دیگر یک ورزش و مسابقه نیست، به بازی تبدیل شده است» این جمله را سه چهار سال پیش امامعلی حبیبی یکی از نامداران تاریخ کشتی ایران در اعتراض به تغییر پیاپی قوانین به زبان آورد، جمله‌ای که فراتر از اعتراض بلکه یک هشدار بود که کشتی به قهقرا سیر می‌کند. خوشبختانه تهدید کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) مبنی بر حذف کشتی به خاطر غیرجذاب بودنش، درنهایت به برکناری سلطنت مافیایی رافائل مارتنیتی در راس فیلا منجر شد و فدراسیون جهانی کشتی با تغییر و تحولات اساسی در نخستین قدم با هدف بازگشت زیبایی به آن به تغییر قوانین کشتی اقدام کرد. این تغییر رویکرد که از راه درست و با بهره‌گیری فنی از صاحبنظران واقعی کشتی دنیا صورت گرفت در کنار مجموعه عواملی چون فعالیت‌های بین‌المللی گسترده ایران، روسیه، آمریکا، ترکیه، ژاپن و حتی کشوری مثل آلمان و البته تاثیر موثر استقبال پرشور تماشاگران ایرانی از رقابت‌هایی چون جام جهانی تهران همه و همه منجر به عبور کشتی از این خطر بزرگ دست‌کم تا المپیک 2020 شد. به هر حال غرض از این یادآوری این بود که با تغییر قوانین زیبایی‌ها به کشتی بازگشت و این نکته روز به روز در بازگشت علایق و نگاه‌ها به کشتی موثر بوده و هست. حداقل آنهایی که از کشتی قهر کرده بودند دوباره با شور و حرارت خاصی پیگیر آن هستند، اما در داخل کشور مجموعه موانع و عواملی شرایط تیم‌های ملی را بغرنج کرده بود، مجموعه عواملی که به نظر می‌رسد یکی پس از دیگری در حال مرتفع شدن بوده و کشتی ایران در چرخه تولید کشتی‌گیران نخبه قرار گرفته و این روی ریل قرار گرفتن همگان را به آینده‌ای پربار امیدوار کرده است، گرچه هنوز کار خالی از ایراد نیست اما به نظر روند امیدوار‌کننده است...

ناخدایان دریا ندیده

تصور کنید هدایت یک کشتی اقیانوس‌پیما به دست کسی افتاده است که با فرمان و خواست سیاسیون و در حالی که هیچ شناختی از دریا ندارد انتخاب شده است. این کشتی چه سرنوشتی خواهد داشت؟ پاسخ این پرسش توضیح واضحات است. حکایت کشتی ایران هم به همین ترتیب بود. چندین سال پیش وقتی راس هرم فدراسیون کشتی به فرد غیرمتخصصی سپرده شد، باوجود همه دلسوزی‌ها، کارکشتگی در دیگر حوزه‌ها و تلاش تیم مدیریتی وقت، چون تخصصی در این حوزه وجود نداشت به مرور زمان عیب و ایراد عمیق کار برملا شد. طوری که این ایرادها بر حسن بزرگ آن یعنی درآمدزایی سایه انداخت، اما هشدار کارشناسان و پیشکسوتان کارگر افتاد و ساختمان سفید رنگ سئول (وزارت ورزش) بیدار شد و تغییرات مدیریتی در فدراسیون کشتی در دستور کار قرار گرفت و کشتی توفان‌زده با بدهی بیش از 13 میلیاردی به دست مدیران جدید فدراسیون افتاد، اما بدهی همه مصائب به ارث مانده از مدیران سابق نبود. از نظر فنی هم کشتی برای بلندمدت به گل نشسته بود. چندین سال پیش وقتی تیم ملی کشتی در رقابت‌های جهانی ناکام شد، یکی از مدیران فدراسیون در نشستی با اهالی رسانه عنوان کرد آقایان نمی‌دانید کشتی مثل سابق نیست و کشورهای تازه استقلال یافته سطح رقابت‌ها را بالا برده‌اند! این مدیر در حالی چنین حرفی را زد که حدود 15 سال از استقلال این کشورها (جمهوری آذربایجان و...) گذشته بود و آنها سال‌ها در رقابت‌های جهانی با تیم مستقل و منفک از روسیه شرکت می‌کردند و البته این نکته به اطلاع فرد مورد نظر رسید که ما می‌دانیم و شما نمی‌دانید.

وقتی چنین مدیریتی بر سیستم حاکم است، هیچ‌گونه فیلتر فنی برای اجرای برنامه‌های میان‌مدت و بلند‌مدت حاکم نیست و هر چیزی که زیر مجموعه فنی ارائه کند، ناگزیر باید امضا شود. هرچند همه برنامه‌های فنی از سر دلسوزی و برای ارتقای کشتی ارائه می‌شد، اما چون فیلتر یا اراده‌ای برای پالایش آنها وجود نداشت به مرور زمان تیم‌های ملی کشتی را به چند ستاره محدود کرد و خبری از استمرار راه قهرمانی نبود، بنابراین با وجود موفقیت‌های ارزشمند همه اینها مقطعی و قائم به فرد بود، امری که بتدریج در حال برچیده شدن است و باید فرصت داد به معنی واقعی کلمه به بار بنشیند.

تلاش برای همدلی

در ماه‌های گذشته پیشکسوتان کشتی بتدریج دور هم جمع شده و در قالب سمت‌هایی چون عضو شورای فنی کشتی فرنگی و آزاد، مدیریت تیم‌های ملی کشتی آزاد و فرنگی، نایب رئیسی فدراسیون و سمت‌های مختلف در تیم‌های ملی، آستین‌ همت را برای اعتلای دوباره کشتی بالا زده‌اند، امری که به نظر می‌رسد یک توفیق نسبی محسوب می‌شود و در صورت استمرار به طور قطع تمام بزرگان کشتی را با خود همراه خواهد کرد. هرچند اختلاف‌نظر در رسیدن به قله موفقیت متفاوت است، اما عزم راسخ در اجرای برنامه‌ها در کنار حاکم شدن نگاه خرد جمعی می‌تواند شتاب موفقیت را دوچندان کند.

خط قرمزی به نام قانونمداری

تلاش فدراسیون کشتی برای قانونگرایی و مشخصا نهادینه کردن رقابت‌های انتخابی برای رسیدن به تیم ملی ـ که رسول خادم رئیس فدراسیون کشتی آن را خط قرمز می‌داند ـ هرچند با مخالفت‌ها و انتقادهای کارشناسی و بعضا غرض‌ورزانه مواجه شده، اما همه متفق‌القولند که هدف باید پشتوانه‌سازی باشد و به نظر می‌رسد این هدف باعث بروز چهره‌ها و پدیده‌های جدید در کشتی شده و می‌شود ـ پدیده‌ای که در ادامه به آنها اشاره خواهد شد ـ اما این‌که تا چه اندازه برنامه‌های فدراسیون منطقی و علمی است، علیرضا رضایی مدیر تیم‌های ملی کشتی و سخنگوی فدراسیون در پاسخ آن به جام‌جم می‌گوید: به‌طور قطع نه ما و نه هیچ کس دیگر ادعای عقل کل بودن نداریم و نمی‌گوییم برنامه‌هایمان خالی از ایراد است، مطمئنا هر کاری ایرادهایی دارد و ما نیز چون در ابتدای راه قرار داریم مطمئنا به نقدهای مشفقانه اهمیت می‌دهیم. برای برطرف کردن نقاط ضعف نهایت تلاش را به کار خواهیم گرفت و امیدواریم به سر منزل مقصود هم برسیم.

همچنین حسن بابک مدیر تیم‌های ملی کشتی فرنگی درباره پروسه قانونگرایی به جام‌جم می‌گوید: برای این‌که از وضعیت گلخانه‌ای خارج شویم و دو، سه تیم ملی هم سطح در وزن‌های مختلف داشته باشیم، اجرای فرآیند انتخابی تیم ملی حیاتی است و ما هم خود را مقید می‌دانیم که به‌طور دقیق این فرآیند را رعایت کنیم، چراکه هدف استمرار قهرمانی و برنامه‌های بلندمدتی چون موفقیت در المپیک 2020 است.

پدیده‌هایی که رو می‌شوند

چند مصداق برای پشتوانه‌سازی پایان‌بخش این مطلب است. در رقابت‌های جام جهانی 2014 کشتی آزاد جوانی به نام سید‌احمد محمدی چهره شد و چند ماه بعد در پیکارهای جهانی ازبکستان نقره جهان را به گردن آویخت. در جام جهانی 2015 حسن یزدانی خود را به عنوان پدیده ای قابل اتکا در وزن های 70 و 74 کیلو نشان داد، در همین مسابقات بهنام احسان‌پور در وزن دوم نمایشی امید وار کننده داشت، همچنین محمدحسین محمدیان دیگر چهره جوانی است که در رقابت های جهانی 2014 در وزن 84 کیلو برنز گرفت و اینک در 98 کیلو یک رقیب جدی برای ستاره کنونی تیم ملی یعنی رضا یزدانی محسوب می‌شود . اینها و چند مورد دیگر نشان از دگرگونی در تیم ملی کشتی آزاد است که در صورت استمرار آینده درخشانی را رقم خواهد زد. در کشتی فرنگی هم هرچند کمی دیرتر و حتی کندتر اما در اینجا هم روند پشتوانه‌سازی مشهود است، محمدعلی گرایی در وزن دوم، رامین طاهری، پیام بویری و چند کشتی‌گیر دیگر بتدریج خود را به‌عنوان یک ستاره معرفی می‌کنند تا فردای کشتی فرنگی هم ساخته شود.

مراقبت از استعدادها

مطمئنا بررسی همه‌جانبه شرایط کنونی کشتی ایران مدت‌ها زمان می‌برد و مثنوی هفتاد من کاغذ خواهد شد، باوجود این اگر موارد بالا را در بازگشت نگاه‌ به کشتی موثر بدانیم، نگاه قانونمدار نیز محرکی بسیار موثر برای جوانان و پشتوانه‌سازی است. مصداق این مهم در مسابقات مختلف به تناوب در حال نمایان شدن است.

حدود دو سال تلاش و برنامه‌ریزی در تیم‌های ملی کشتی فرنگی و آزاد که ظهور پدیده‌ها را به دنبال داشته نشان می‌هد که کلیت حرکت درست بوده، کشتی روی ریل پشتوانه‌سازی است، این‌که چه باید کرد که این روند متوقف نشود و کشتی بازگشت به عقب نداشته باشد، فوق‌العاده با اهمیت است و باید توجه لازم به آن وجود داشته باشد. نکته‌ای که رسول خادم رئیس فدراسیون کشتی نیز بر آن اذعان دارد و به جام‌جم می‌گوید: بی‌شک کشف استعداد آغاز راه و پرورش آن بسیار مهم است که مجموعه عوامل زیادی نیز بر آن تاثیر گذارند، به همین دلیل نمی‌توان انتظار داشت فدراسیون کشتی به تنهایی یک استعداد را به سر منزل مقصود برساند. باوجود این تا هر جا مسئولیت فدراسیون باشد از آن کوتاهی نخواهیم کرد.

معتقدیم استعدادهایی که در قالب پدیده خود را نشان می‌دهند به مرور زمان نیاز به مراقبت بیشتری دارند تا فرضا با کسب یک مدال اقناع نشوند و سالیان سال افتخار‌آفرینی کنند. راضی شدن قهرمانان به یک، دو مدال از آفت‌های کشتی ایران است که باید به آن توجه داشته باشیم و قهرمانان را اقناع کنیم که سال‌ها می‌توانند افتخار کسب کنند.

امید توفیقی ‌‌/ ‌‌گروه ورزش