یادداشت

ناامیدی از بازگرداندن خاوری

بیایید قصه را ساده تعریف کنیم؛ تقریبا 3 سال پیش یک نفر، که اصلی‌ترین فرد در مظان اتهام پرونده فساد 3000 میلیارد تومانی در کشور بود، بدون آن که از شغلش کنار گذاشته شود، از امتیاز سازمانی‌اش به عنوان مدیرعامل بانک ملی استفاده کرد و به بهانه یک ماموریت کاری، در مقابل چشم‌های گرد شده از تعجب هفتاد و چند میلیون ایرانی خیلی ساده پایش را از این طرف مرز ایران گذاشت آن طرف.
کد خبر: ۷۹۴۶۵۸

طبیعی است که قصد آن یک نفر، جلای وطن بود و به همین دلیل در فکسی که از انگلیس فرستاد، به بهانه «مشکلات عصبی حادث شده و بیماری مزمن»، از سمتش استعفا کرد و زمین زیر پایش چرخید و چرخید تا رسید به کانادا.

فکر می‌کنید او که به مرور زمان نامش از دو حرف مخفف به «محمودرضا خاوری» تبدیل شد، در کانادا با وحشت زندگی کرد؟ می‌ترسید دستگیر شود؟ احساس امنیت نداشت؟

هرگز! کانادا، مفسد مالی ما را با سهم کلانش از اختلاس چند هزار میلیارد تومانی، با آغوش باز پذیرفت. پس او، شبیه آدم‌های خوشبخت داستان‌های قدیمی، در قصری باشکوه به زندگی‌اش ادامه داد و وقتی عکس‌های خانه باشکوهش از طریق شبکه‌های مجازی به دست مردم رسید، خشم و نفرت و احساس نارضایتی‌شان را چند برابر کرد.

پس از پیگیری‌های ایران، پلیس کانادا ابتدا منکر ورود خاوری به این کشور شد، سپس ادعا کرد نشانی محل سکونتش را ندارد و وقتی ایران نشانی محل زندگی و حتی شماره تماسش را در اختیار این پلیس قرار داد، اعلام کرد که متهم به جایی خارج از مرزهای این کشور گریخته است.

در اواخر سال گذشته اما بالاخره سردار مسعود رضوانی، رئیس پلیس اینترپل ناجا اعلام کرد سرانجام، پلیس اوتاوای کانادا پذیرفت که خاوری در خاک این کشور است و گرچه مدارک ارسالی از سوی اینترپل (پلیس بین‌الملل) را نیز دارد، اما باید منتظر رای مراجع قضایی کانادا بماند و جالب این که در این مدت، هیچ اقدامی از سوی مراجع قضایی کانادا برای به سرانجام رساندن این پرونده صورت نگرفت.

نتیجه‌گیری از مجموع پاسخ‌های دولت کانادا و 3 سال حفاظت کامل از خاوری در خاکش، چندان سخت نیست و به نظر می‌رسد کانادایی‌ها میلی به استرداد مفسد مالی گریخته از کشورمان ندارند.

این همان حقیقت تلخی است که حجت‌الاسلام مصطفی پورمحمدی در حاشیه پنجمین همایش ملی حقوق مالکیت ادبی هنری در پاسخ به پرسش خبرگزاری فارس به آن اذعان کرد و گفت «به بازگشت خاوری خوشبین نیستم». او البته در پایان سال گذشته نیز به این مساله اشاره کرده بود، اما صدای او در هیاهوی آغاز سال 94، به گوش مردم نرسید.

این اظهارنظر از آن جهت اهمیت دارد که پیش از این هیچ مقام ارشدی در کشور، تا این حد واضح ناامیدی‌اش را درباره بازگردانده شدن خاوری به ایران علنی نکرده بود. با این اوصاف به نظر می‌رسد در شرایطی که ایران با انعطاف‌پذیری اشتیاقش را نسبت به داشتن روابط موفق دیپلماتیک ثابت کرده است، کشورهای دیگر نیز باید برای استحکام این ارتباط و نشان دادن حسن‌نیت‌شان تلاش کنند که طبیعتا بازگرداندن مجرمی فراری به کشورمان، ابتدایی‌ترین اقدام در این زمینه است.

مریم یوشی‌زاده ـ خبرنگار جام‌جم آنلاین

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها