نقش ردیاب چشمی‌ در تعامل انسان و رایانه

ردیاب‌ها معمولا روی صورت فرد ـ روی عینک قرار می‏گیرند یا این‌که در جلو کاربر گذاشته می‏شوند؛ برای مثال می‌توان آن را زیر نمایشگر رایانه گذاشت. آنها از دوربین و نورهای مادون قرمز برای رساندن نور کافی به چشم تشکیل شده‌اند. باتوجه به موقعیت مردمک چشم، نرم‌افزار ردیاب چشمی در جایی عمل می‏کند که کاربر به صورت مستقیم به آن خیره می‏شود. این مکان می‏تواند صفحه مانیتور رایانه یا محیط اطراف آن باشد. در اینجا یک سوال پیش می‏آید که از این نگاه خیره چه استفاده‌ای می‌شود؟ در پاسخ باید گفت که چشم‌های ما در بیشتر مواقع نیت، افکار و اعمال و علایق ما را نشان می‌دهند و به نوعی آنها را ردیابی می‌کنند. در تعاملات خود با دیگران اغلب به شکل ناخودآگاه نشانه‌هایی را دنبال می‏کنیم که چشم‌ها به آنها خیره می‌شوند. بنابراین اطلاعات ناخودآگاه را می‌توان جمع‌آوری و از آنها برای درک بیشتر آنچه که کاربر در مورد آن فکر می‏کند، سلایق، عادت‌ها و افزایش تعامل بین کاربر و رایانه استفاده کرد. برای افرادی که فلج هستند، ردیاب چشمی برای کار با رایانه به کار می‌رود. برنامه‌های کاربردی چشمی این امکان را برای کاربر فراهم می‏کنند که با چشم‌های خود نشانه‌گر موس را به حرکت در آورند و جملات را شرح دهند. این ویژگی شامل دستگاه‌های صوتی و تصویری نیز می‌شود. برای مثال وقتی برای خاموش یا روشن کردن به آن نگاه می‏کنید، فرمان اجرا خواهد شد.

علاوه بر موارد فوق با شخصیت‌های موجود در بازی‌های رایانه‌ای هم می‌توان تعامل کرد. وقتی از ردیاب چشمی در بازی استفاده می‌شود، شخصیت بازی می‌تواند به نگاه خیره انسان واکنش نشان دهد.

جنبه دیگر فناوری ردیاب‌های چشمی در زمان خرید در فروشگاه می‌تواند خود را نشان دهد؛ تصور کنید که وارد یک فروشگاه شده‌اید و با چشم روی کالای مورد علاقه خود تمرکز می‌کنید و صاحب فروشگاه در مورد کالا و قیمت آن به شما توضیح می‌دهد! شاید بعضی‏ها فکر کنند که عینک‌های گوگل دارای این مزیت هستند؛ ولی آنها این‌گونه نیستند. اما در آینده می‌توان عینک‌های هوشمندی ساخت که فرآیند هدایت و حرکت را به صورت خودکار انجام می‌دهند و دیگر نیازی به استفاده از دست توسط کاربر نخواهد بود.

Phys.org / مترجم: ‌نرگس عبداالهی