چند می‌گیری، شوخی ناجور نکنی؟

در ادیان الهی هم می‌توان جلوه‌هایی از شوخی یافت و حتی در جلد 16 بحارالانوار صفحه 294 هم عنوان شده است که پیامبر گرامی اسلام هم شوخی می‌کرد، اما بجز سخن حق چیزی نمی‌گفت.

نکته همین جاست که مرز شوخی و خنده بجا و درست با مزاح‌های بی‌ادبانه و دور از نزاکت کجاست و ما چقدر شوخی و تمسخر را با یکدیگر اشتباه می‌گیریم؟ و این‌که چقدر با خطوط قرمز و تابوهای شوخی آشناییم و بشخصه به آن پایبندیم؟ اخلاق، ارزش‌ها، اعتقادات، وجدان و انسانیت چه جایگاهی برای ما دارد و وقتی بستر و فضای کافی برای شوخی و خنده فراهم است، تا چه حد رعایت آنها را لازم می‌دانیم و برای رسیدن به هدف خنده، به توجیه وسیله استناد نمی‌کنیم؟

همین که ما ایرانی‌ها به اندازه کافی روحیه طنز داریم و می‌توانیم از هر موقعیت بغرنج و ناگواری، حرف و کلامی طنازانه و شادی‌بخش خلق کنیم، نکته ارزشمند و فخرفروشانه‌ای است، اما گاهی در این مسیر، چنان پا را روی گاز افراط می‌گذاریم که همه سرعتگیرهای اخلاق و انسانیت را به هیچ می‌انگاریم و فقط و فقط گرفتن خنده و جلب توجه برایمان اهمیت دارد.

متاسفانه رواج جوک‌های بی‌پروا در فضاهای مجازی و محفل‌های خصوصی و حتی عمومی دوستانه و کاری هم به این فرهنگ نادرست دامن زده و ما گاهی از نمد جدی‌ترین و اعتقادی‌ترین مسائل هم، کلاه وقیحی برای خود می‌دوزیم.

اخیرا کار به جایی رسیده که بعضی‌ها به قصد شوخی و لحظه‌ای خنده، با اعلامیه‌ها و عکس اموات و درگذشتگان هم شوخی‌هایی می‌کنند و باعث تکدر خاطر بازماندگان آنها می‌شوند.

اتفاق ناگواری که لزوم توجه به فرهنگسازی جدی و بی‌شوخی در این زمینه را در تلویزیون، رادیو، سینما و رسانه‌های دیگر گوشزد می‌کند.

علی رستگار - گروه فرهنگ‌ وهنر