ردپای خارجی‌ها در وزنه‌برداری ایران

آن تیم با ترکیبی از بهترین‌های وزنه‌برداری ایران به ملبورن رفت، اما فقط با یک مدال برنز به کشور برگشت؛ مدالی که البته از قبل باتوجه به حضور محمود نامجو در تیم ملی قابل پیش‌بینی بود.

کلیسانین آمریکایی بدون آن‌که نامی ماندگار برای وزنه‌برداری ایران باشد رفت، اما 9 سال بعد وقتی رگوفسکی لهستانی آمد، خیلی‌ها گفتند او در ساختن محمد نصیری به‌عنوان یکی از اسطوره‌های وزنه‌برداری کشور نقشی موثر ایفا کرد. نصیری اولین مدالش را با این مربی خارجی گرفت و بعدها به پرافتخارترین ورزشکار تاریخ کشورمان بدل شد.

نسل آن روزهای وزنه‌برداری ایران اگرچه فقط در مسابقات جهانی سال‌های 1965 و 1966 و بازی‌های آسیایی 1966 بانکوک رگوفسکی را بالای سر خود دید، اما ستاره‌هایی چون نصیری، جلایر و برومند، هم در قامت ورزشکار و هم به‌عنوان مربی، تا سال‌ها به وزنه‌برداری ایران خدمت کردند.

با این حال سه دهه طول کشید تا یکی بهتر از رگوفسکی بیاید و خونی تازه به وزنه‌برداری ایران تزریق کند. نام گئورگی ایوانف بلغاری برای همه اهالی وزنه‌برداری یادآور روزهای طلایی وزنه‌برداری ایران است. او با خودش دانش روز تمرین و تغذیه را به ایران آورد و طی چهار سال کار مستمر نسلی طلایی از وزنه‌برداران ایرانی ساخت؛ نسلی که حسین رضازاده، در راس آن بود و دیگر ستاره‌هایش هم نام‌های بزرگی چون شاهین نصیری‌نیا، حسین توکلی، کورش باقری، محمدعلی فلاحتی‌نژاد، محمدحسین برخواه و برادران پانزوان بودند.

بعد از پایان دوره نخست حضور ایوانف در ایران مربیانی چون اسلاو و استویچف هم آمدند، اما هیچ‌کدام نتوانستند همچون ایوانف برای وزنه‌برداری ایران در دنیا احترام بخرند. خدمات ایوانف به وزنه‌برداری ایران آنقدر زیاد بود که با گذشت نزدیک به ده سال از آخرین حضورش در ایران، کورش باقری به‌عنوان یکی از موفق‌ترین مربیان تاریخ وزنه‌برداری ایران، بخش زیادی از دانش خود را مدیون این مربی بلغاری می‌داند.

ایوانف به‌عنوان معمار وزنه‌برداری ایران در دو دهه اخیر مربیانی چون رضازاده، نصیری‌نیا، فلاحتی‌نژاد، توکلی و باقری را تربیت کرد تا شاید وزنه‌برداری ایران برای یک دوره سی ساله برای دستیابی به دانش روز مربیگری، نیازی به استفاده از مربیان خارجی نداشته باشد.

رضا پورعالی/ گروه ورزش