پرسه بزنید

قدم زدن در میان همه این تزئینات و مناطق مختلف شهری برای بسیاری از آدم‌های امروزی یک کار اجتناب‌ناپذیر است. گشتن در میان آنها نبض شهر را به نبض فرد گره می‌زند و شهر را تبدیل به ماوا و خانه آدمی می‌کند. این اسمش پرسه زدن است، پرسه‌زن؛ شخصی است که با شهر زندگی می‌کند و از بودن در آن لذت می‌برد. گشتن‌های او هدفی ندارد، اما نتایج فراوانی را درباره آدم‌ها، اخلاقیات، ساختار و فرهنگ یک شهر در اختیارش می‌گذارد. در دوران جدید پرسه‌زن هویتی مستقل و قابل اعتنا پیدا کرده است. در سینما از هیچکاک گرفته تا آنتونیونی، از ویم وندرس تا همین کیارستمی خودمان، تصویری از این پرسه‌زن‌های زن و مرد ارائه می‌دهند. در سرگیجه هیچکاک هر وقت که از اسکاتی می‌پرسند چه می‌کنی، می‌گوید پرسه می‌زنم. او در این پرسه‌زدن‌ها مشتاق می‌شود، ذوب می‌شود، عاشق می‌شود، بیمار می‌شود و در نهایت ترس بزرگش را درمان می‌کند. قهرمان‌های مرموز فیلم‌های آنتونیونی پرسه‌زن‌هایی هستند که در خیابان‌های پنهان مانده، گم می‌شوند و ارتباط‌ها و خودی تازه را پیدا می‌کنند.

در ادبیات می‌توان گفت همه قهرمان‌های پاتریک مودیانو، نویسنده‌ای که همین امسال نوبل ادبیات را دریافت کرد، پرسه‌زن‌هایی گم‌گشته در جستجوی هویت خود هستند. بسیاری از آدم‌های داستان‌های روان آلبرتو موراویا نویسنده ایتالیایی، پرسه‌زن‌هایی معمولی با نیازهای معمولی هستند که از راه‌های عجیب همچون پرسه‌زدن به سمت برآورده کردن نیاز می‌روند. برای درک خوب این نکته داستان کوتاه، اما درخشان دیوار و شمعدانی به شما توصیه می‌شود.

پرسه‌زدن آدم را نسبت به شهر و آدم‌ها صاحب عاطفه می‌کند، عاطفه‌ای متفاوت از هر حسی دیگر، عاطفه‌ای غریب و رمزآلود که از کوچه‌ها و خیابان‌ها و داشته‌هایشان برمی‌آید؛ احساسی که کالاها را در دیدن معنا می‌کند و نه فقط مصرف کردن‌.

گاهی بدون هدف از خانه بیرون بزنید، شب‌های طولانی پاییز و زمستان اتفاقا بهترین وقت است برای گم‌شدن در شهر و خیره‌شدن به دیوارها، ساختمان‌ها، اشیا و آدم‌های ناشناس.