زغال خوب، رفیق بد؟

از زغال خوب بگویم که این روزها برای اعتیاد البته کاربرد چندانی ندارد چون به لطف همت قاچاقچیان آن قدر مواد صنعتی در بازار موجود است که دیگر نیاز به زغال نیست و با یک فندک کارش ساخته است اما از رفیق بد همین بس که برخلاف زغال هنوز کاربرد دارد و تا نباشد هیچ بساط مصرف موادی پهن نمی‌شود.

ولی این که رفیق بد کیست جای ابهام دارد. به عادت قدیم، رفیق بد کسی است غیراز ما، که بیرون از ما ایستاده و برایمان نقشه‌های پلید می‌کشد، کسی که ما نمی‌خواهیم به نقشه‌هایش گوش کنیم، ولی او با هزار ترفند ما را همراه خود می‌کند.

پس رفیق بد همیشه مقصر است، مقصری که دور از ماست و می‌شود همه تقصیرها را به گردنش انداخت. اما این تصور از رفیق بد غلط است.

رفیق بد فقط سراغ آدم‌های بد می‌رود، پس اگر رفیق بد داریم اشکال از ماست. شاید هم رفیق بد، خود ما باشیم که دیگران را به بیراهه می‌بریم و در گوششان ورد می‌خوانیم که پاک نباش. شاید ما همان کسی هستیم که دیگران باید از ما حذر کنند، ولی چون عادت کرده‌ایم خودمان را مبرا از هر عذر و تقصیر بدانیم، رفیق بد در نظرمان کسی نیست جز او که روبه روی ما ایستاده و مثل شیطان وسوسه‌مان می‌کند.

این واقعیت که رفیق بد دیگران می‌تواند فرزند ما باشد نه فرزند دیگران باید در خانواده‌ها پذیرفته شود. پاک و معصوم دانستن فرزندی که تربیت کرده‌ایم اشتباه محض است، بَری دانستن فرزند خانواده از اتهامات غلط است، این سپر بلا شدن برای فرزند خانواده همیشه خوب نیست. گاهی لازم است پرده تعصب و عشق به خانواده را کنار زد و حقیقت را دید، باید دید که این فرزند ماست که دیگران را به راه ناصواب می‌برد.

مریم خباز ‌-‌ گروه جامعه