خدانگهدار بانوی غزل

سیمین بهبهانی یا همان سیمین خلیلی، متولد 28 تیر سال 1306 خورشیدی در تهران بود. طبع شعرش شاید به پدرش عباس خلیلی رفته بود که هم نویسنده بود و هم مدیر روزنامه اقدام و هم به دو زبان پارسی و عربی شعر می گفت و حتی 1100 بیت از ابیات شاهنامه را به عربی ترجمه کرده بود.

شاید هم شبیه مادرش فخر عظمی ارغوان شده بود که زبان فرانسه را به خوبی می دانست و مثل همسرش شعر می گفت و صاحب نام بود اما ذوق شاعری سیمین که جان گرفت، در شاعری، از پدر و مادرش مشهورتر شد و آنچنان در غزلسرایی چیره دست شد و در به کار بردن وزن های تازه، شجاعت به خرج داد که منتقدان به او لقب « نیمای غزل » دادند.

بهبهانی 30 سال در آموزش و پرورش درس داد اما شاعری را هم رها نکرد و بارها از جوامع ادبی مورد تقدیر قرار گرفت و آثارش به زبان های دیگر از جمله انگلیسی ترجمه شد.

روح شعر بانوی غزل ایران اگرچه همیشه جوان، عاشق و بی قرار باقی ماند جسمش اما در 87 سالگی فرسوده و خسته بود و سرانجام نارسایی های قلبی و تنفسی باعث شد در بیمارستان پارس بستری شود اما بهتر نشد و از 15 مرداد به کما رفت تا دیشب که قلبش از حرکت ایستاد و روحش به جهان زیبای شعرهایش پیوست.

سه تار شکسته٬ جای پا٬ چلچراغ٬ مرمر٬ رستاخیز٬ خطی ز سرعت و از آتش٬ دشت ارژن٬ آن مرد، مرد همراهم٬ کاغذین جامه٬ کولی و نامه و عشق٬ عاشق تر از همیشه بخوان٬ شاعران امروز فرانسه و با قلب خود چه خریدم، شماری از یادگارهای این نویسنده و شاعر است.

مریم یوشی زاده - خبرنگار جام جم آنلاین