دیروز و امروز پیشکسوتان ورزش

موسپیدان ورزش ما حکایت عجیبی دارند، کسانی که در بحبوحه ورزش سنتی از جان برای موفقیت مایه می‌گذاشتند و به نسبت امروز به پولی هم نمی‌رسیدند؛ آن طور که برای ما می‌گویند ـ که راست هم می‌گویند ـ دوستی، عشق و علاقه حرف اول را در ورزش می‌زد و آنها نیز با همین عشق برای مملکت افتخارآفرینی می‌کردند، نه کسی میلیاردی پول می‌گرفت و نه کسی مدال نگرفته، طلبکار پاداش می‌شد.

به هر حال این شرایط امروز است و شاید اگر ستارگان پیشین ورزش ایران امروز به کارزار ورزش می‌آمدند، آنها نیز خواسته یا ناخواسته مادیات برایشان اهمیتی زیادی می‌یافت، اما در مملکتی که هنوز هم در آن احترام به بزرگ‌تر واجب بوده و سپید شدن مو نه معنای پیری؛ بلکه بیشتر معنای جاافتادگی را تداعی می‌کند، باید هم در ورزش آن که فرصتی برای جوانمردی است، پیشکسوت چیز دیگری باشد و به احترام آن از جا برخاست و فروتنی نشان داد.آنها که بزرگ‌تر ورزش ما هستند، وقتی به بستر بیماری می‌افتند،انگار کوهی از غم جایی آرمیده است.

این روزها که چهار نفر از پیشکسوتان کشتی و فوتبال در بستری بیماری هستند، مثل همه علاقه‌مندان ورزش و آنهایی که موی سپید هنوز هم برایشان ارزش محسوب می‌شود، آرزو می‌کنیم پهلوان عباس زندی (عضو اولین تیم اعزامی ایران به المپیک 1948 لندن) امامعلی حبیبی (قهرمان المپیک 1956 ملبورن)، غلامحسین مظلومی (ستاره پیشین تیم ملی فوتبال دهه 50) و جواد رفوگر (پیشکسوت کشتی) که در بستر بیماری به سر می‌برند، سلامت خود را بازیابند و خداوند به آنها طول عمر باعزت و همه بیماران را شفا دهد.

امید توفیقی / گروه ورزش